©creatie Mieke
Wanneer je samenzit met je pijn, weet je dat het je vanbinnen transformeert; het herconfigureert, zuivert en upgradet alles dat het nodig heeft en wat tevoorschijn komt zal dichter bij de waarheid liggen, echter en veerkrachtiger, zelfs als je het in eerste instantie niet leuk vindt. Pijn hoeft niet te worden verhaald of begrepen. Hij moet er slechts zijn om zijn werk te doen met jouw bewustzijn, hem toestaan en er ruimte voor maken om hem te eren.
Weten we nog wel hoe we dit moeten doen? Hebben we dit ooit geleerd? We weten niet eens dat het een optie is om pijn, angst, woede en innerlijke wildernis bewust te confronteren en daarom ervaren we verwarring, afzondering, dualiteit, overweldiging.
We slaapwandelen door het leven omdat we een compleet bestaan hebben opgebouwd rond het vermijden van pijn en ongemak; we bouwen een complete robotmachine rond een splinter in onze arm zodat we die niet verergeren.
Er is echter een manier om deze eruit te halen en te helen. We trappen in de fantasie dat het zelfs maar mogelijk is om pijn te vermijden. Daardoor wordt de pijn een chronische, zeurende, existentiële pijn.
We proberen de pijn te verlichten met medicijnen, drugs, seks, relatie, werk, eten…we doen alles wat we kunnen om te zorgen dat het allemaal niet uiteen valt, alsof het beschermen van deze bekende vertrouwde wereld het allerbelangrijkst is.
Toch is dat wat we moeten doen, het uiteen laten vallen, om te worden getransformeerd.
Als jij je in dat gat van pijn bevindt, is dit jouw inwijding in je innerlijke hogere Zelf, je getransformeerde en bewuste Zelf.
Je gaat door het geboortekanaal van jouw proces in het licht komen, in jouw licht.
Er is geen kortere weg naar de geboorte van je ware Zelf, leren over de emoties waarvoor je bent weggelopen en het verhaal dat ze willen vertellen, en die angst transformeren in de liefde waarvan je niet dacht dat die bestond of ooit gevoeld kon worden.
Dat is iets wat van binnenuit moet gebeuren en waarvoor je je onechte zelf waarvan je dacht dat de wereld die wilde, moet afwerpen, en de verheven jij die de wereld echt nodig heeft dat JIJ die BENT, geboren moet laten worden.
Iedere keer dat je door je eigen persoonlijke vuur loopt, maak je het eerder mogelijk voor iemand anders om hetzelfde te doen.
En dat is misschien wel de sterkste manier om ons weer samen te weven tot het weefsel dat ons zal vasthouden tijdens iedere mogelijke gebeurtenis.