Iedereen kent de uitdrukking ‘een gevoelige snaar raken’. Iedereen heeft gevoelige snaren. En bij iedereen zijn die gevoelige snaren persoonlijk. Iedereen kent de uitdrukking ‘een gevoelige snaar raken’. Helaas wordt dit wel eens uitgelegd als ‘ wat heeft die ‘lange tenen’. De toon is gezet. Het oordeel is geveld. Vaak een gevolg van een desinteresse in wat er bij diegene die met lange tenen gelabeld wordt gaande is.
Een gevoelige snaar raken houdt een automatische reactie in zonder dat er enig denkproces aan vooraf gaat.
Over het algemeen proberen we dat te ontkennen en geven we de ander de schuld. We voelen ons van ons stuk gebracht.
Maar eigenlijk is het zo dat als we geen gevoelige snaren hadden, anderen ze niet zouden kunnen raken.
Over het algemeen gebeurt dit niet met kwalijke bedoelingen, omdat het bijna onmogelijk is elkaars gevoelige snaren te kennen.
Mensen die ons heel goed kennen of die onze gevoelige snaren weten te raken , kunnen ons manipuleren door datgene te zeggen of te doen waarvan ze weten dat het ons emotioneel raakt, kwetst, boos maakt of een ongemakkelijk gevoel geeft.
En dat maakt ons kwetsbaar. We geven anderen meestal onbewust de macht om ons met een onprettig gevoel te laten zitten, echter spelen er dynamieken in relaties, vriendschappen, contacten mee.
Het is dus iets complexer. Iemand met wie je een oppervlakkig contact hebt, zal je minder raken op een gevoelige snaar. Intimi of mensen met wie je een nauwere verbinding hebt raken makkelijker je gevoelige snaren. Waar verbindingen open, hartelijk en transparant zijn, is er ruimte om te benoemen. Niet omdat je de ander wil veranderen, dan wel om een veilige emotionele verbinding vanuit wederkerigheid te versterken. Dan pas ontstaat een waarachtig con-tact en een vruchtbare ont-moet-ing.
Dit is wat ik voor ogen heb en verlang in mijn hart. Waar ik heel vroeger een open boek was, en waar de toenmalige directeur van de school waar ik les gaf me vaak op wees: ‘ Mieke, jij bent een open boek, en geloof me of niet, niet iedereen gaat met jouw openheid zuiver om. Leer te onderscheiden met wie je je diepste zieleroerselen deelt en met wie je het beter niet doet.’ Auch, ik schrok wel even en voelde verwarring. Een gevoelige snaar of zelfs de trillingen van dieperliggende onaangeroerde snaren, werd geraakt. Was ik dan zo naïef, goedgelovig, een onnozel wicht die het onderscheid niet kon voelen? Er gingen zoveel gedachten door me heen en het voerde me terug naar mijn innerlijk kind. Het was een eerste moeizame stap om te oefenen in waarnemen en luisteren, voelen en aftasten, een nog moeilijkere oefening om balans te vinden in vertrouwen en wantrouwen en stuitte op een eerder basic wantrouwen in grote mensen als kind. Kort gezegd had ik een enorme switch gemaakt in mijn gedachten naar een overcompenserend vertrouwen. De slinger ging van het ene uiterste naar het ander uiterste. Blijven hangen in enkele kernovertuigingen was geen optie meer.
Al voelde ik me na dit openhartig oprecht gemeende delen van de directeur best in verwarring, het heeft me wel een opstap gegeven naar gezond vertrouwen ontwikkelen. Niet alles is wat het lijkt. Lichaamstaal liegt niet, woorden dragen een energie, zijn trillingen die voor diep invoelende mensen meer laten zien dan de woorden zeggen. Je voelt dat tot in je kleinste teentje. Woorden die niet gedragen zijn/worden, maar eerder beleefdheidswoorden zijn, of zelfs niet gemeend….je kunt en hoeft het niet te bewijzen, het is wat je zelf heel diep voelt wat kloppend is en/of niet.
In oprecht voelend contact tussen mensen is er ruimte om af te toetsen: Voel ik het vanuit mijn kernpijn ( gevoelige snaar) en is de ander bereid om iets te laten zien vanuit diens kernpijn.
Een voorbeeld toen ik mijn eerste boek uitgaf en als repliek te horen kreeg: ‘Jij? Je hebt zeker wat verf op elkaar gekliederd. Je kan niet eens tekenen.’ Je kunt de woorden draaien of keren hoe je het wilt, uitvergroten of minimaliseren, bagatelliseren of ontkennen, negeren, een discussie ontketenen zelfs en bewijskracht-energie aan toevoegen….Het is wat het is en soms voelt het heel rauw en voor wie zich wat kan inleven ook kwetsend.
Kernwonden- kernpijn: wie ze niet heeft of ontkent die te hebben, laat vooral de schaduw regeren. Hoe kun je dan iemand inspireren om schaduwwerk te doen, die het verhaal omdraait zodat jij de indruk zou moeten krijgen dat jij niet spoort, dat jij problemen hebt, dat jij het verkeerd ziet en verkeerd voelt? Het enige wat ik weet is dat dit niet werkt…
Tot slot:
We kunnen verhalen vertellen vanuit het ons slachtoffer voelen en het maakt ons niet gelukkiger in die energie te blijven hangen.
We zijn verantwoordelijk voor onze eigen snaren.
En zolang we snaren hebben, zullen er altijd mensen zijn die onze snaren weten te raken.
Ik weet niet of we er als mens ooit in slagen geen gevoelige snaren te hebben. Ik heb ze wel en soms raak ik ook gevoelige snaren bij anderen, nooit met de bedoeling iemand te kwetsen. Maar het gebeurt wel.
Ik kan enkel mijn verantwoordelijkheid nemen voor mijn gevoelige snaren.
Hij of zij maakt me verdrietig, boos is niet wat in feite gebeurt. Er zit in een diepere laag iets wat om liefde vraagt in onszelf. Dat iets heeft met ons verleden te maken, met oordelen, vooroordelen enzovoort.
Gevoelige snaren vertellen ons iets en als we ons echt kwetsbaar durven op te stellen, kunnen we dit ook delen. En zeggen we ook weer niet gemakkelijk: delen is helen tot de uitdaging om de hoek komt kijken.
Stel dat je heel weinig belang hecht aan hoe anderen je zien en over je denken, dan is dat voor jou geen gevoelige snaar.
Je eigenwaarde wordt niet aangetast. Wanneer je voldoende zelfvertrouwen hebt is het oordeel van anderen over jou niet belangrijk.
Je weet wie je bent en je laat de ander ook in eigenwaarde.
Je hebt niet de behoefte om jezelf te verdedigen en je reageert zelfs niet op aantijgingen aan jouw adres.
Voor de ander kan dit tot enige verwarring leiden en die snapt niet waarom je je niet verdedigt, niet boos wordt.
Hoe bewuster we met onze gevoelige snaren omgaan, zonder meteen te willen uitspitten vanwaar ze komen, hoe moeitelozer we zien wat er gebeurt en aangeraakt wordt.
We kunnen onze gevoelige snaren de erkenning geven. Accepteren dat ze er zijn. Bewust voelen welke emoties onze snaren naar boven halen.
Een paar voorbeelden die je op weg kunnen helpen om jouw gevoelige snaren en emoties te benoemen:
– Je ervaart het als heel irritant als anderen je zeggen wat je moet doen (onafhankelijkheid).
– Je voelt je afgewezen als je kritiek krijgt. (behoefte aan goedkeuring). Is het niet al te makkelijk om over iemand te zeggen dat hij/zij niet kan omgaan met kritiek. Blijf eens stil staan bij de manier waarop je kritiek is gebaseerd, hoe je kritiek geeft, wat je doel ervan is: is het constructief opbouwend, kan de ander er iets mee, en zit er onder jouw kritiek niet iets wat je verborgen houdt voor jezelf en de ander…..
– Je kan het niet uitstaan als je partner vriendelijk is tegen andere mannen/vrouwen (jaloezie en in de onderstroom angst)
– Je hebt er de pest in wanneer iemand je laat verstaan dat hij/zij beter is dan jij (trots en vaak compensatiegedrag vanuit onzekerheid)
– Je voelt je ongelukkig, omdat een vriend/vriendin twijfelt aan je loyaliteit ( vertrouwen-wantrouwen)
Helaas wordt wel eens smalend, minachtend en belachelijk gereageerd op iemands gevoelige snaar. Dit gedrag nodigt niet uit om zich kwetsbaar op te stellen en gebeurt het vaker, dan wordt het vertrouwen geschaad.
Gebeurt dit vaker, dan kan ik me ook voorstellen dat iemand zich terugtrekt uit het contact.
Verwelkom je gevoelige snaar(snaren), het is een teken van mens Zijn.