Terwijl de frisse herfstlucht over het oude Keltische dorp dwarrelde, bereidden de inwoners zich voor op Samhain, het heilige festival dat het einde van de oogst en het begin van de donkerste helft van het jaar markeert. De dorpelingen geloofden dat op deze nacht de sluier tussen de levenden en de geestenwereld het dunst was, waardoor voorouders, mystieke en buitenaardse wezens op bezoek konden komen.
Ayreen, een jonge vrouw met een hart vol nieuwsgierigheid en eerbied voor de oude gebruiken, sloot zich gretig aan bij de voorbereidingen. Ze verzamelde zich met haar familie rond de haard, waar ze het vuur doofden, wat het einde van het oude jaar symboliseerde. Samen liepen ze naar de heuveltop waar de druïden het gemeenschappelijke vreugdevuur zouden aansteken, een baken van licht en warmte om de geesten te begeleiden.
Terwijl de vlammen tot leven kwamen, voelde ze een zachte rilling door haar lichaam stromen. Ze was altijd gefascineerd geweest door de verhalen van haar voorouders en de mystieke wezens die op deze nacht over de aarde zwierven. De druïden zongen oude gebeden en de dorpelingen offerden het beste van hun oogst om de geesten te eren en hun zegeningen voor het komende jaar te zoeken.
Onopvallend dwaalde ze weg van de menigte, aangetrokken door een gevoel van verwondering. Ze bevond zich aan de rand van het bos, waar de schaduwen dansten in het flikkerende licht van het kampvuur. Daar zag ze een figuur gehuld in mist, een aanwezigheid die zowel bekend als buitenaards was. Het was haar grootmoeder, die vele jaren geleden was overleden.
‘Grootmoeder?’ fluisterde Ayreen met een zacht-trillende stem.
‘Ja, mijn lieve kind. Vanavond is de sluier dun en ben ik gekomen om je te begeleiden.’
Met een golf van ontroering, diep ontzag, liefde en verbondenheid, liet ze zich door haar grootmoeders’ geest dieper door het bos begeleiden. Er heerste een magische serene rust. Het was alsof Ayreen een subtiele verschuiving in de sferen voelde; ze had al wel eens gehoord van oude wijzen dat er zoveel dimensies zijn, portalen die op speciale momenten geopend worden. ‘Zou dat het zijn, ‘ dacht Ayreen bij zichzelf. Ayreen liet haar denken en gedachten gaan, nam plaats op de plek waar ze naartoe werd geleid en gaf zich over aan wat er zich zou aandienen.
Voor haar geestesoog zag ze haar voorouders en allerlei mystieke wezens. Ieder deelde wijsheid en zegeningen, en vulde haar hart met een diep gevoel van vrede en verbondenheid.
Terwijl de nacht vorderde, keerde Ayreen terug naar het dorp, en aanschouwde op enige afstand het prachtige gebeuren. Het kampvuur brandde nog steeds en de dorpelingen dansten en zongen, en vierden de eenheid van de levenden en de doden. Ayreen wist dat deze nacht voor altijd bij haar zou blijven, een herinnering aan de eeuwige band tussen de werelden.
Toen het eerste licht van de dageraad aanbrak, begonnen de geesten te vervagen. Ayreen voelde energetisch de zachte omhelzing van haar grootmoeder voor een laatste keer. ‘Onthoud, mijn lieve kind, dat we altijd bij je zijn, zelfs als de sluier dik is. Weet dat de sluier steeds dunner en dunner wordt.
Met een dankbaar gevoel zag Ayreen hoe de geest van haar grootmoeder vervaagde en oploste in de ochtendmist en met de wijsheid van haar voorouders, haar grootmoeder en de vele mystieke wezens, keerde ze ingetogen terug naar haar familie. Klaar om met nieuwe moed en hoop het nieuwe jaar tegemoet te treden.
© Mieke
Op deze magische nacht, wanneer de sluier tussen de werelden dun is, wens ik je een diepe verbinding met je voorouders en de wijsheid van het verleden. Moge de geesten van je geliefden je omringen met liefde en bescherming. Laat de vlammen van de Samhain-vuren je hart verwarmen en je pad verlichten in de donkere dagen die komen.
Moge je angsten transformeren in kracht en je dromen in werkelijkheid. Eer de cyclus van leven en dood, en omarm de rust en introspectie van deze tijd. Moge je ziel rust vinden en je geest vernieuwd worden voor het nieuwe jaar.
Gezegend Samhain! 
Vind ik leuk
Reageren
Kopiëren
Delen