De Wereld van Hartspraak
In een wereld zonder woorden, waar taal nooit was geboren, leefden mensen in harmonie, verbonden door hun harten. In deze wereld, genaamd Hartspraak, was communicatie een kunst van gevoelens en gedachten, direct gedeeld van ziel tot ziel.
Elke ochtend, als de zon opkwam, begroetten de mensen elkaar met een warme glimlach en een zachte aanraking. Hun ogen straalden de diepste emoties uit, en zonder een enkel woord wisten ze precies wat de ander voelde. Vreugde, verdriet, liefde en hoop werden gedeeld in een stille symfonie van harten.
In Hartspraak was er geen misverstand, geen leugens of bedrog. De waarheid van iemands hart was altijd zichtbaar, als een helder licht dat door de duisternis scheen. Mensen leefden in een diepe verbondenheid, hun gemeenschappen bloeiden door de zuivere uitwisseling van hun innerlijke werelden.
Kinderen leerden al vroeg om hun gevoelens te begrijpen en te delen. Ze speelden in de tuinen van verbeelding, waar dromen en realiteit samenkwamen. Hun harten spraken de taal van creativiteit en verwondering, en elke dag was een nieuw avontuur.
In deze wereld zonder woorden, waren lichtklanken en frequenties de enige muziek die de stilte vulde. trillingen van vreugde en verdriet, van liefde en verlangen, zweefden door de lucht en raakten de harten van iedereen die luisterde. Muziek was de universele taal, een brug tussen zielen.
Toen de sterren helder aan de hemel stonden, kwam iedereen van Hartspraak samen voor een groot feest. Ze dansten en lachten, hun harten kloppend in een ritme van eenheid. In dat moment, onder de fonkelende sterren, voelden ze de diepe waarheid van hun bestaan: dat liefde en begrip de krachtigste vormen van communicatie zijn.
Hoe zou het zijn om zonder woorden, maar rijk aan de taal van het hart te leven, waar de stille taal van de ziel wakker wordt gekust?
Waar hartspraak de enige taal zou zijn, door ieder mens helder begrepen.
Ooit is het zo geweest…..
© Mieke