Op een rustig plekje waar de aarde de hemel raakt, daar waar de zon het langst aan de hemel staat, was er een klein dorpje waar alle inwoners zich voorbereidden op de zomerzonnewende. Het was een tijd van vreugde, een tijd waarin de sluier tussen de werelden dunner werd en de dorpsbewoners zich konden verbinden met de geesten van de natuur.
In het hart van het dorp stond een oude, wijze boom; takken strekten zich naar de hemel uit als armen die de zon omarmden.
Gewoontegetrouw verzamelden de inwoners zich ingetogen rond de boom die de hele gemeenschap als een boodschapper ervoeren tussen hen en de geesteswereld.
Dit jaar was er echter iets bijzonders aan de hand. De oudste van het dorp had een visioen gehad: een geest van licht zou verschijnen tijdens de zomerzonnewende en een boodschap van diepe wijsheid brengen. De dorpsbewoners waren opgewonden en een beetje nerveus, want niemand wist wat de geest zou zeggen.
De dag van de zomerzonnewende brak aan, met een heel heldere lucht en de zon die nog feller en krachtiger scheen dan ooit tevoren. De mensen dansten en zongen, en hun harten waren vol hoop. Terwijl de zon op het hoogste punt stond, viel er een stilte over het dorp. Vanuit de boom begon een heel zacht licht te schijnen, een vorm van pure energie vormde zich langzaam voor hun ogen.
De aanwezige energie sprak zonder woorden, maar iedereen begreep de boodschap. Het was een herinnering aan de verbinding tussen alle levende wezens, aan de cyclus van het leven, en aan de kracht van het licht dat altijd terugkeert na de duisternis.
Het belang van diepe dankbaarheid voor de leven-gevende zon, voor de maan die de nacht verlicht en dromen begeleidt werd door iedereen begrepen. Genadig knielend rond de boom hoorden ze het levenssap stromen, een zacht briesje gaf een tintelend gevoel in hun harten, daar ontstak bij eenieder een vurig zonnelicht, dat van binnenuit naar buiten straalde.
Er was iets gemetamorfoseerd in hun innerlijk. De zonnekracht leefde op, en wekte een hernieuwde manier van verbinding in hen op. Het zichzelf leren te dragen, door het leven, door de seizoenen, door de ervaringen dat het leven met zich meebrengt en naast elkaar te blijven staan in het weten dat ieder mens in staat is zichzelf te dragen.
Pas een stap dichterbij te zetten als de ander daartoe uitnodigt. Bewegen in de ruimte van ieders Zijn, daar konden ze elkaar in het menselijk verbonden Zijn waarachtig ont-moeten.
Ze wisten dat deze boodschap hen zou leiden door de komende seizoenen, en dat de wijsheid van de zomerzonnewende hen zou helpen groeien en bloeien, net als de natuur zelf.
En zo, elk jaar, wanneer de zon het hoogst aan de hemel staat, herinneren de mensen van het dorp zich de geest van licht en de boodschap van eenheid en vernieuwing. De zomerzonnewende is niet alleen een viering van de zon, maar ook een eerbetoon aan de spirituele verbinding die ons allen verenigt.
Happy Solstice aan iedereen!
©Mieke