Soms stelt een cliënt mij een vraag die zachtjes blijft echoën in mijn hart: Kan ik ook wat jij kan?’ Het is een vraag vol verlangen, bewondering, en misschien ook onzekerheid. Een vraag die voortkomt uit het zien van iets dat hen raakt. Ik heb daar niet dat antwoord op, omdat ik me zelf nooit die vraag heb gesteld.
Niet in mijn jeugd, niet in mijn volwassen leven, niet in mijn werk. Nooit heb ik verlangd om te kunnen wat een ander kon. Ik heb altijd geweten — soms stil, soms krachtig — dat mijn pad het mijne was.
Wat ik kan, is niet iets wat ik heb geleerd uit boeken of cursussen, al hebben die me zeker gevoed en ik ben sinds kindsbeen af een leer-gierige ziel en dat is dat. Niet dit of dat, wel dit en dat.
Wat ik kan, is gegroeid uit het leven zelf. Uit het luisteren naar de in stilte ontvangen leiding, indalend in mijn hart . Uit het durven te voelen van pijn en het kiezen voor zachtheid. Uit het vertrouwen dat er een innerlijke stem is die mij levenslang leidt, zelfs als ik haar hoor en niet de rust neem om te luisteren, ik weet dat horen en luisteren iets van me vragen, daar actief in te Zijn. Ik weet dat dit momentum dan wel weer komt, om in stilte en rust te luisteren.
Er komen verder geen kunstjes aan te pas, het is een staat van Zijn, een staat van instemmen met en afstemmen op, de bereidheid om te ontvangen, al pruttelt mijn denken ook wel eens ‘tegen’.
Jij kunt niet worden wat ik ben — maar wel wat jij bent.
Wanneer iemand vraagt: ‘Kan ik ook wat jij kan?’ Dan voel ik de diepere laag van die vraag en stem ik op die vraag naar dat laagje af: ‘Mag ik ook stralen? Mag ik ook weten? Mag ik ook voelen dat ik genoeg ben?’
En dan zeg ik nog een keertje : Je kunt niet worden wat ik ben. Maar je kunt worden wat jij bent. En dat is misschien wel veel groter, omvangrijker dan een beeld te willen ‘vangen’ in de hoop dat je dat beeld dat je hebt over mij, want dat beeld is altijd gekleurd op welke manier dan ook, kunt incorporeren in het beeld dat je over jezelf misschien??? gevormd hebt. En misschien is dit wel een uitnodiging om dat beeld met liefdevolle zorg en aandacht in beweging te brengen….
Jouw ziel heeft haar eigen melodie. Jouw pad heeft zijn eigen ritme. En jouw gaven wachten niet op toestemming — ze wachten om door jou herkend en erkend te worden en daar mag jij actief naar hartenlust in ontdekken waar nu nog een vraag in leeft.
Dus als jij voelt dat er iets in jou leeft dat wil ontwaken, dan is mijn antwoord geen ja of nee. Het is een uitnodiging: ‘Luister. Voel. Vertrouw. Niet op mij, maar op jezelf.’
Want wat jij kan, is AL in jou. En het is tijd dat jij het ziet.
Bloeiende groet