We kunnen er niet naast kijken of blijven kijken, het leven is op elk vlak voortdurend in beweging, echter lijkt het paradoxaal dat we zo vaak vasthouden aan het bekende.
We klampen ons vast aan structuren, overtuigingen, rollen, zelfs aan emoties — alsof ze ons kunnen beschermen tegen de onvermijdelijke stroom van verandering. Maar niets is blijvend. Alles verandert. En juist in die beweging schuilt een diepe wijsheid.
Ergens ‘weten’ we dit, het zijn ook de emoties, gevoelens eromheen die ruimte vragen om te belichamen.
Iedere mens draagt een innerlijke stroom — soms heel subtiel en veranderlijk krachtig. Soms is ze wild en bruisend, soms stil als een herfstblad dat dwarrelt. Meebewegen met deze stroom betekent luisteren naar wat in jou leeft, zelfs als het schuurt met wat buiten jou verwacht wordt. Het is een daad van vertrouwen: dat jouw innerlijke ritme klopt, zelfs als de buitenwereld een ander tempo hanteert.
Wanneer we deze stroom negeren, ontstaat stagnatie. We voelen ons uitgeput, vervreemd, verhard. Maar als we durven mee te bewegen, ontstaat ruimte. Ruimte voor groei, voor heling, voor authenticiteit.
De herfstseizoen toont ons dat loslaten een vorm van schoonheid is. Bladeren vallen niet uit zwakte, maar uit wijsheid. Ze maken plaats voor rust, voor reflectie, voor het nieuwe dat komt. Zo is het ook met onze innerlijke processen. Oude overtuigingen, relaties, rollen — ze mogen vallen als ze hun tijd hebben gehad.
Vergankelijkheid is geen verlies, maar een uitnodiging tot transformatie, transmutatie en hercreatie. Als we durven te rouwen om verlies, dankbaar zijn om wat ons gegund werd aan doorleefde ervaringen, om wat was en is geweest, kunnen we ook met verwondering toelaten, omarmen en vieren voor wat in Wording is. Ook al zien we niet meteen wat het leven in petto heeft. Het gaat over een heel diep vertrouwen, net zoals de natuur en de dieren ons laten Zien. Diep inzakken en verbinding maken vraagt dat we vertragen, bewust de lat lager leggen om alsmaar te doen en te streven naar….succes, naar….meer, naar….perfectie, naar….kant en klaar.
De alchemistische wijsheid ‘Zo boven, zo beneden; Zo binnen, zo buiten’ herinnert ons eraan dat alles met elkaar verbonden is. Onze innerlijke wereld weerspiegelt zich in onze omgeving — en omgekeerd. Een chaotische buitenwereld kan een spiegel zijn van innerlijke onrust.
Door bewust in aandacht te leven als een groeiende levenshouding — met aandacht voor onze emoties, gedachten, rituelen — weten en accepteren we dat we de buitenwereld niet kunnen en hoeven te controleren. Wat we van binnenuit uitdragen is wat voor de subtiele veranderingen zorgt en dat begint met het zorgen voor onze eigen tuin.
De Wet van de Metabletica, verandering als Wetmatigheid, een boek dat ik heel veel jaren geleden gelezen heb,
De metabletica, ontwikkeld door J.H. van den Berg, stelt dat veranderingen in de menselijke geest en cultuur niet willekeurig zijn, maar samenhangen met bredere maatschappelijke en historische bewegingen. Als de wereld verandert, verandert de mens — en andersom. Of we dat nu willen of niet. Of we protesteren of niet. Bundel je energie en je krachten in een opbouwend Veld en neem waar.
Waarnemen is een kunst die we ook gaandeweg ontwikkelen, tenminste als we ook onze tred kunnen vertragen, ruimte ervoor nemen. Tijd is er genoeg. Het idee dat er niet voldoende tijd zou zijn, kan een excuus zijn, een teken dat je levensprogramma overladen is met zaken die je jezelf oplegt of verplicht. Voor wie, vanuit welke overtuiging ‘moet’ je zoveel van jezelf?
Deze wet nodigt ons uit om onszelf niet als geïsoleerd individu te zien, maar als deel van een groter geheel. Onze innerlijke stroom beweegt mee met de tijdgeest, met collectieve transities, met de cycli van de aarde. Door ons bewust te zijn van deze samenhang, kunnen we ons leven afstemmen op de grotere symfonie van het bestaan.
Meebewegen is geen passiviteit. Het is een actieve keuze om te luisteren, te voelen, te vertrouwen. Het is de kunst van resonantie: afstemmen op wat klopt, zelfs als het onbekend is. Het is de moed om te veranderen, niet omdat je faalt, maar omdat je groeit.
Wanneer we meebewegen met onze innerlijke stroom, worden we geen speelbal van omstandigheden, maar een dansende deelnemer aan het leven. We worden fluïde, creatief, levendig. We worden wie we werkelijk zijn — steeds opnieuw.
.
Verandering is de natuurlijke ademhaling van het leven. Toch ervaren we haar vaak als bedreiging. Niet omdat ze ons werkelijk schaadt, maar omdat ze ons uit onze comfortzone haalt — uit het bekende, het vertrouwde, het ogenschijnlijk veilige.
Wat we kennen, voelt als een anker. Zelfs als het ons belemmert, biedt het houvast. Oude patronen, rollen, relaties, overtuigingen — ze vormen een cocon waarin we onszelf herkennen. Verandering vraagt dat we die cocon openbreken. Dat we het onbekende toelaten. En dat is kwetsbaar.
We houden vast omdat we denken dat stabiliteit gelijkstaat aan veiligheid. Maar ware veiligheid komt niet uit controle, maar uit vertrouwen — in onszelf, in het leven, in de stroom die ons draagt.
Angst voor verandering wortelt vaak in wantrouwen. Wantrouwen in ons vermogen om met het nieuwe om te gaan. Wantrouwen in de intenties van anderen. Wantrouwen in het leven zelf.
Dit wantrouwen is niet fout — het is een beschermingsmechanisme. Vaak ontstaan uit ervaringen van verlies, afwijzing, of plotselinge omwentelingen. Maar als we blijven leven vanuit wantrouwen, sluiten we ons af voor groei. We bouwen muren waar bruggen nodig zijn.
Vertrouwen is geen naïviteit. Het is een innerlijk kompas dat zegt: ‘ Ik weet niet wat komt, maar ik weet dat ik het aankan en kan dragen.’ Het is de bereidheid om mee te bewegen, ook als de richting nog niet helder is. Het is het fluisteren van je Ziel: ‘Je mag loslaten. Je mag meebewegen in de verandergen.’ ‘Je hebt de goedkeuring niet nodig van buitenaf.’
Vertrouwen groeit als we onszelf toestaan te ontdekken , te leren, te helen. Als we onszelf zien als deel van een groter geheel — gedragen door de wetmatigheden van de metabletica, door de ritmes van de natuur, door de symfonie van het leven.
Een Innerlijke Oefening: van Angst naar Stroming
* Wanneer je merkt dat je weerstand voelt tegen verandering, kun je jezelf zachtjes vragen:
* Wat houd ik vast? En waarom?
* Wat zou er gebeuren als ik dit loslaat?
* Wat in mij verlangt eigenlijk al naar beweging?
* Kan ik vertrouwen op mijn innerlijke stroom, zelfs als het onbekend voelt?
Deze vragen zijn geen opdrachten, maar uitnodigingen. Ze openen een innerlijke ruimte waarin angst mag bestaan — maar niet hoeft te regeren.
Verandering is geen vijand. Ze is een danspartner. Soms leidt ze, soms volgen wij. Soms struikelen we, soms zweven we. Maar als we durven mee te bewegen — met onze innerlijke stroom, met de seizoenen van ons leven, met de metabletische beweging van de wereld — dan worden we deel van een groter ritme.
Een ritme waarin niets blijvend is, maar alles betekenisvol. Waarin wantrouwen mag smelten tot vertrouwen. Waarin het bekende plaatsmaakt voor het ware. Waarin jij, als mens, als maker, als gids, steeds opnieuw mag ontstaan.
De herfst is geen einde, maar een overgang. Ze fluistert ons toe dat het tijd is om terug te keren naar binnen, om te vertragen, om te reflecteren. In haar gouden gloed en vallende bladeren schuilt een diepe symboliek: wat zijn functie heeft vervuld, mag zachtjes worden losgelaten.
* De Herfst als spiegel van de Ziel
In de natuur zien we hoe bomen hun bladeren laten vallen zonder weerstand. Niet uit verlies, maar uit vertrouwen: dat de cyclus doorgaat, dat het nieuwe zal komen. Zo kunnen ook wij onszelf afvragen:
* Wat in mij is rijp om los te laten?
* Welke overtuiging, rol, of relatie heeft zijn seizoen gehad?
* Waar mag ik verstillen, vertragen, verzachten?
De herfst nodigt uit tot innerlijke opruiming. Niet als een harde schoonmaak, maar als een zachte afstemming. Ze vraagt ons om ruimte te maken — voor rust, voor heling, voor het nieuwe dat nog in kiem ligt.
* Rituelen van Vertraging
Om de herfstenergie bewust te laten inwerken, kunnen we kleine rituelen integreren:
° Dagelijkse reflectie: schrijf elke avond één ding op dat je mag loslaten.
° Symbolisch opruimen: verwijder iets uit je huis dat je niet meer dient — een object, een kledingstuk, een papieren herinnering.
° Herfstwandeling: laat de kleuren, geuren en stilte van het seizoen je begeleiden in innerlijke afstemming.
° Creatieve expressie: schilder, schrijf of kalligrafeer wat in jou wil vallen, wat zijn blad mag laten gaan.
Deze rituelen zijn geen verplichtingen, maar uitnodigingen. Ze helpen je om de metabletische beweging van binnen en buiten te synchroniseren — zodat jouw innerlijke stroom mee mag bewegen met het ritme van de aarde.
De herfst is liminale zone waarin alles mag vertragen. een poëtische tussenruimte waarin alles mag vertragen. Hier ontstaat ruimte voor filosofische reflectie, voor innerlijke dialoog, voor het luisteren naar wat zacht is.
In deze tussenruimte kunnen we onszelf opnieuw ontmoeten. Zonder maskers, zonder haast. Alleen met wat werkelijk klopt.
Liefs Mieke