De Engel van Dankbaarheid straalt zacht licht uit haar vleugels
Zwaar en donker, alsof de wolken zich samentrekken in een dreigende sfeer is er de Engel van Angst.
De Engel van Dankbaarheid had zo pas haar blik laten vallen op de Aarde, zag hoe groot het worstelen was van velen, het verdriet om het leed berokkend onder mensen door mensen vooral met macht, raakte haar diep. ‘Wat moet ik hiermee, als Engel van Dankbaarheid, al het donkere en duistere met een gevoel van Dankbaarheid te benaderen.’? ‘Dat kan geen mens ontvangen, dat achter de duisternis en de donkerte, een geschenk ligt.’
Nadenkend over wat ze had gezien, zag ze wat verderop de Engel van Angst tevoorschijn treden. Aarzelend bewoog de Engel van Dankbaarheid naar de Engel van Angst, opende haar vleugels-armen en sprak ze de woorden ‘Kom, laat mij jou omarmen, want in jouw schaduw kan ik het geschenk zien.’
Maar Angst kon niet antwoorden. Zijn hart was gesloten, zijn donkere naar beneden hangende vleugels trilden. Hij voelde de warmte van haar licht, maar durfde niet dichterbij te komen. ‘Ik kan niet,’ fluisterde hij, ‘ want als ik jou ontvang, verlies ik mijn macht en controle. Ik ben hier om te waarschuwen, niet om te vieren.’
Dankbaarheid knielde langzaam neer en legde haar hand op haar hart. ‘Je hoeft niets te verliezen,’ zei ze zacht. ‘ Wanneer je mij ontvangt, wordt jouw waakzaamheid een zegen. Jij toont waar jouw angst is, en ik kan je helpen hoe je angst om te ontvangen helend kan inwerken.’
Maar Angst bleef staan, gevangen in zijn eigen energie. Hij kon niet van harte ontvangen, en daarom kon hij geen dankbaarheid tonen. Zijn vleugels bleven donker, zijn blik bleef naar beneden gericht.
En toch — in het moment van die ontmoeting werd iets anders opgewekt. Want hoewel Angst niet kon antwoorden, bleef Dankbaarheid aanwezig. Haar licht omhulde hem zonder dwang, zonder verwachting. En heel even, in een flits, voelde Angst dat hij niet alleen was. Er was nog een derde Engel aanwezig, dat kon hij voelen, maar nog niet helder waarnemen. Hij werd het zich wel gewaar.
Hij keerde zich om en verdween weer terug naar zijn schaduw. Dankbaarheid bleef achter, haar vleugels nog steeds stralend. ‘Op een dag,’ fluisterde ze, ‘zal hij terugkeren. En dan zal hij weten dat zelfs zijn donkerte een plaats heeft in het grote geheel.’
Op een gegeven moment keek De Engel van Angst zijn schaduw. aan. Zijn vleugels waren alsnog zwaar, donker, als wolken die de zon bedekken. Hij droeg de energie van terughoudendheid, van wat als…? en ik durf niet…. Hij wilde beschermen, maar zijn bescherming was vaak een gevangenis. Maar toch voelde hij een derde aanwezigheid, nog sterker dan de vorige keer.
Haar vleugels waren licht als de dageraad, in tinten van zacht roze en zilverblauw. De Engel van Hoop trad naar voor.
Hoop keek naar Angst en sprak: “k zie jouw schaduw, maar ik zie ook de weg die daarachter ligt. Jij bent niet het einde, jij bent de poort.’
Angst hief zijn hoofd voor een fractie op, verrast door haar woorden. Hij voelde dat er iets mogelijk was, iets dat verder ging dan zijn eigen verharding.
‘Hoop opent de deur,’ sprak ze bemoedigend ,’ maar ik ben de stap die volgt. Vertrouwen. Ik ben het weten dat je gedragen wordt, zelfs als je niet alles begrijpt. Ik ben de adem die fluistert : ‘ Omarm je schaduw, maar laat ook het licht erop schijnen, zodat jij het midden vindt.’
Dankbaarheid had het gebeuren met een glimlach waargenomen, want zij wist dat haar licht nu een bondgenoot – Hoop- had gevonden. Angst voelde de zachte kracht van Hoop als een uitnodiging. Hij wist dat er een weg was, al kon hij het geschenk nog niet volledig ontvangen.
De ontmoeting van de drie Engelen- de Engel van Dankbaarheid, de Engel van Angst en de Engel van Hoop is een verhaal van contrasten. Samen vormen ze een spiegel van de ziel.
Zo is het ook op aarde. Veel mensen dragen de Engel van Angst in zich — een stem die hen tegenhoudt, die fluistert dat ze niet durven, dat ze tekortschieten. En tegelijk leeft in hen de Engel van Dankbaarheid — een zachte kracht die herinnert aan wat er wél is, wat ontvangen mag worden. Door de Engel van Hoop die ook in ieder mensenhart leeft, is de mens in staat om het Licht en de Duisternis in zichzelf te verbinden, in de meest uitdagende situaties en beproevingen van het leven. Dat is de Kracht van deze Engel. Daarin het midden te vinden.
Angst kan niet volhartig worden ontvangen, waardoor dankbaarheid niet doordrongen wordt in Wezen van de mens . Het is de angst om iets te verliezen, wat tijdelijk tot een opluchting zorgt of een gemoedsopwelling geeft van ‘dankbaarheid’, maar die deugd van dankbaarheid dringt niet dieper door in de Ziel.
Telkens wanneer een mens, ondanks de angst, toch een moment van bewust dankbaarheidsgemoed in zichzelf laat opwellen en dieper doordringen in de Ziel, dan verandert er iets. Het donker wordt niet verdreven, maar krijgt een andere zingeving en betekenis.
Wat is de diepere betekenis vanuit de antroposofie?
* De Engel van Dankbaarheid kan gezien worden als een beeld van de Christuskracht in ons: zij omarmt, zij herinnert ons aan het geschenk van het leven, zij brengt balans tussen de polen.
* De Engel van Angst weerspiegelt de Ahrimanische invloed: de energie die ons wil beschermen door ons stil te zetten, die fluistert dat we niet durven, dat we tekortschieten. Hij kan niet van harte ontvangen, want zijn natuur is verharding en controle.
* Tegelijk speelt ook de Luciferische verleiding mee: de neiging om dankbaarheid te verheffen tot een vlucht in licht en illusie, zonder de schaduw werkelijk te erkennen. Dankbaarheid kan dan zweverig worden, los van de aarde.
Wanneer deze twee krachten elkaar ontmoeten, ontstaat spanning. Angst kan niet ontvangen, en Dankbaarheid kan niet afdalen zonder te verliezen in illusie. Maar juist in het midden — in het hart van de mens — kan er een transformatie plaatsvinden.
In het dagelijks leven ervaren mensen vaak dat angst hen verlamt (Ahrimanisch), terwijl de verleiding groot is om weg te vluchten in illusies of oppervlakkige positiviteit (Luciferisch).
Dankbaarheid is de weg van het midden: zij erkent de schaduw, maar ziet ook het geschenk. Zij verbindt hemel en aarde, licht en donker.
Hoop en Vertrouwen groeien wanneer we leren beide krachten te herkennen, zonder ons door hen te laten overheersen.
“Wanneer wij de Luciferische vlucht en de Ahrimanische verharding herkennen, en toch kiezen voor Dankbaarheid, dat het IK de middenweg daarin actief in kan bewegen, dan ontstaat vertrouwen.
Het hart wordt de plaats waar licht en donker elkaar ontmoeten — en waar de ziel zich herstelt.’
Ik heb met dit heel eenvoudig verhaal een poging gedaan om iets in beweging te brengen, omdat ik daar ook zelf natuurlijk steeds vaker bewust bij stilsta. We moeten het duister niet ‘verlichten’ op manieren die, zoals we dat kennen, de schone schijn hoog houdt maar weghoudt van een opwaartse beweging naar heelWording.
Warme hartegroet
© Mieke