Daar staat ze alleen in haar aarde- pot, krachtig rechtop.
Terwijl ik dichterbij kom en haar in alle richtingen opneem, wekt ze iets in mij op. Casper loopt ondertussen heen en weer in het tuintje en staat stil naast mij, te kijken wat ik van plan ben.
‘Zie je, Caspertje, hoe die mooie roos daar zo krachtig staat, alleen, onverstoord en hoe ze zich in haar volle schoonheid laat zien?’
Alsof ze, als ik haar fluisteren ‘ Ik heb niet veel nodig om te bloeien, want ik bloei omdat het in mij ligt. Dat is mijn essentie.’
Ze bloeit niet tegen de kou, maar met de kou, alsof ze weet dat licht ook in het donker woont.
Haar blaadjes fluisteren dat niet alles slaapt in de winter. Sommige dingen zijn op weg naar een rustig ontwaken en openbaren.
Het innerlijke licht, de zachte kracht, het stille groeien in de wintertijd.
En die ene roos, op de tafel, in ons tuintje voelt als een wachter van het seizoen — een teken dat schoonheid soms precies dáár verschijnt waar je het niet verwacht.
En wie haar ziet, voelt even hoe kwetsbaarheid kracht kan zijn.
Ik blijf me daar toch over verwonderen….die pure schoonheid, die zich nergens in laat dwingen, maar gewoon IS.
Liefs Mieke 
©Thuisfoto 20-12-2025