Het verhaal van afscheid nemen en loslaten

De nacht was helder, maar stil. Geen wind, geen sneeuwval, alleen de helende adem van de bomen en het zachte knisperen van sterren boven de heuvels.

In het bos zat een meisje onder een oude den. Ze had haar handen gevouwen, dankbaar , dat gebaar was niet gebonden aan een geloof of religie. Als heel jong kind, voelde ze spontaan de impuls haar kleine handjes in een gebedshouding te vormen.

Haar ogen had ze heel zachtjes gesloten. Haar reis naar haar hart kon beginnen. Ook dat was niet nieuw. De 12 Heilige Nachten waren nog specialer voor haar, in haar beleving werkten diepe krachten, die haar inspireerden om een beter mens te worden. Niet dat ze zich een slecht mens voelde. In feite ging het voor haar om diepere lagen verder om te werken, te leren om zuiver te denken, zuiver te voelen en zuiver de zijn in het leven. Wetend ook dat dit een weg van Worden is.

Voor haar lag een mandje met witte papiertjes. Op elk had ze iets geschreven — een gedachte die haar niet meer diende, een gewoonte die haar klein hield, een verdriet dat zijn tijd had gehad. Zichzelf vergeven dat ze zelf een spiegel was voor velen, en velen ook voor haar.

Ze nam het eerste papiertje, las het fluisterend voor, en legde het in een schaal met kruiden. Een klein vlammetje brandde in het midden. Ze keek met een zachte blik en gedachten naar het vuurtje dat haar papiertje verbrandde. In haar hart voelde ze zich lichter worden. Ze boog haar hoofd en dankte in stilte diegenen die betrokken waren in haar verhalen.

De rook steeg op, draaide zich om haar heen als een zachte werveling, en loste zich, gedragen door de wind, op.

Zo ging ze verder, papiertje na papiertje, tot de mand leeg was en haar hart lichter zoals ook haar adem lichter werd.

Toen keek ze omhoog. De sterren leken dichterbij. Alsof ze haar gebaar hadden gezien en haar nu omhulden met hun licht.

Ze boog nogmaals haar hoofd naar de aarde en richtte haar blik naar de sterren en sprak de woorden: ‘Neem wat ik niet meer hoef,’ zei ze. ‘ En geef het terug als iets nieuws, wanneer de tijd rijp is.’

De boom leek luchtig ruisloos mee te wiegen. Een vogel streek neer op een tak, alsof hij iets kwam ophalen.

Buiten was het stil, wellicht waren velen al onder de wol gekropen. Het afscheidsritueel voelde voor haar als een zegen, een bevrijding voor zichzelf. Het voelde wat als een sterven aan gehechtheden, maar ze wist ook dat deze fase noodzakelijk was om ruimte te maken voor het nieuwe.

Reflectievragen voor de 2de Yule-nacht

Vasten – Introspectie – Loslaten – Opschonen – Zuiveren

🕯️ Innerlijke Stilte en Vasten

Wat wordt hoorbaar in mij wanneer ik stil word en minder ‘invul’?
Waar mag ik vandaag even niet-doen, zodat mijn ziel kan ademen?
Wat voedt mij werkelijk — en wat vult mij alleen maar op?

🍂 Loslaten en Afscheid

Wat heb ik dit jaar gedragen dat nu te zwaar is geworden?
Welke gedachte, gewoonte of verwachting mag ik met zachtheid neerleggen?
Wat wil ik bedanken voor wat het me leerde, en nu laten gaan?

🌫️ Opschonen en Zuiveren

Waar in mijn leven is het tijd om ruimte te maken?
Welke relaties, ritmes of patronen vragen om helderheid en eenvoud?
Wat voelt troebel of verstopt, en hoe kan ik dat met liefde opschonen?

🌌 Introspectie en Innerlijke Waarheid

Wat vertelt mijn lichaam mij wanneer ik echt luister?
Welke waarheid in mij vraagt om erkenning, zelfs als ze klein is?
Waar ben ik mezelf voorbijgelopen — en waar wil ik terugkeren naar mijn kern?

🌲 Hemel en Aarde

Wat wil ik teruggeven aan de aarde, zodat zij mijn last kan transformeren?
Wat wil ik toevertrouwen aan de hemel, zodat het licht het kan dragen?
Waar voel ik de verbinding tussen boven en beneden in mijzelf?

🔥 Ruimte voor het Nieuwe

Welke innerlijke ruimte ontstaat er wanneer ik loslaat?
Wat wil ik uitnodigen in die nieuwe leegte?
Hoe voelt het om lichter te worden?