Rust en stilte kun je overal vinden, wordt gezegd. In een wereld waar geluid een constante is, variërend van zacht tot hard, is het een uitdaging om de rust en stilte als een constante aan te houden.
Ik reis heel regelmatig op andere wijze, zonder me te verplaatsen. Mijn ogen sluitend, op de plek waar ik ben, adem en zucht ik me naar een plek waar de rust volstrekt aanwezig is, met zachte klanken van vogels en het geritsel van bladeren. Nu kan mijn reis beginnen, ik adem dieper en dieper en zie me terstond op een plek.
Een plek ergens diep in een bos, ontdek ik een pad dat ik nog niet eerder heb gezien, tot op heden leek het pad verborgen, of had ik het nog niet eerder opgemerkt. Het maakt niet uit. Nieuwsgierig volg ik het pad dat niet langer voor mij verborgen is. Het is een prachtige open plek, omringd door hoge bomen die daar heel majestueus naast elkaar staan. Ik weet dat bomen wachters zijn, hoeders van onze Aarde. In het midden van die open plek staat een oud verweerd bankje.
Ik voel me uitgenodigd door de kracht van die plek en haar omringende sierlijk krachtige bomen op het bankje plaats te nemen. Een plots briesje raakt met een zachte streling over mijn wangen; ik voel mijn longen zich vullen met een nog niet eerder ervaren zuivere lucht en dank in stilte de bomen voor hun geschenk. Mijn ogen sluit ik langzaam om nog dieper in te dalen in mijn lichaam en geef me over aan wat er is. Ik hoor de stilte om me heen, een stilte die niet leeg is, maar gevuld met zachte geluiden van de natuur. Het voelt alsof de tijd stil staat en de wereld om me heen vervaagt. Verdwijnt.
Terwijl ik daar zo zit, voel ik enkel maar rust. Ik val samen met de rust. Ik word rust. Rust. Eén met de rust. Zijnsrust.
Voor hoelang ik vertoef in die staat van Zijnsrust? Tijd is niet van belang. Zijnsrust is niet te meten in tijd. Het is een Zijnservaring, al wijst de klok op 1 minuut of 1 uur. Het is niet van belang.
Het verborgen pad heeft zich geopend voor mij. Niet omdat; ik zoek geen verklaringen erbuiten, wat ik voordien wel iets teveel misschien of misschien niet, betrachtte.
Wat ik besef is dat deze plek hier en nu iets heeft geopend, ik plak daar geen geijkte woorden aan vast, waar ik altijd naar terug kan keren. In een zucht, in een ademteug, vind ik de stilte en de rust, waar mijn hele Zijn in oorsprong altijd al verbonden was.
Ik hoef slechts mijn ogen te sluiten, te reizen naar het geopend pad waar ik ten alle tijden kan dromen, kan voelen, kan denken, vooral gewoon kan Zijn.
Niets is verborgen tot ik het Zie.
©Mieke
Alle reacties:
1Lis Reijerman