In een afgelegen bos- waar haast geen mensen toegang tot vinden- behalve zij die in hun diepste dromen geleid worden naar die plek- waar de bossen heel oud zijn en de bergen de hemel raken, ligt een verborgen rijk dat slechts bij weinigen bekend is namelijk ‘Het Fluisterbos’. Dit bos, enig in zijn soort, is de thuisbasis van twee verschillende maar harmonieuze gemeenschappen: de wijze kabouters en de sierlijke elfen. Uniek, omdat kabouters, elfen, ook gnomen en allerlei kleine Wezens, niet in elk bos te vinden zijn.
De kabouters zijn , zoals wij weten uit vele verhalen, ijverige wezens, bekend om hun diepe verbondenheid met de aarde en hun ongelooflijke vakmanschap. Ze leven in gezellige, paddenstoelvormige huizen die naadloos overgaan in de bosbodem. Hun dagen brengen ze door met het verzorgen van het bos, kweken van planten, het creëren van prachtige eenvoudige en soms ingewikkelde artefacten van natuurlijke hulpbronnen om hen heen. Vanaf het eerste ochtendgloren tot het donker wordt, met af en toe een tussendoor genomen eet- en rustmoment, scheppen ze naar hartenlust houten bankjes en stoeltjes, mini-fonteintjes met fris bronwater gevuld, versieren het wandelpad met hele kleine gekleurde kristallen steentjes en nog zoveel meer.
De elfen daarentegen zijn heel licht voelend etherische wezens met een affiniteit voor de lucht en de hemelse rijken. Elfen wonen het liefst hoog in de boomtoppen; hun woningen zijn gemaakt van verweven takken en bladeren. Wat we weten over hen is dat zij de bewakers van de wijsheid zijn, de geheimen van het bos dragen, door middel van zachte klanken en subtiele vermogens communiceren met de elementen- vaak dansend in het heldere maanlicht, waarbij spreuken worden geweven die hun thuisplek beschermen. Groter kan het contrast niet zijn!
Op een dag dook er uit het niets een grote verstoring door het Fluisterbos op. Een dreigend-laaghangende donkere wolk omhulde het bos en dreigde de harmonie te verstoren. De kabouters, die door hun krachtige verbinding met de aarde, de diepste trillingen konden voelen en de elfen, die in staat waren de taal van zuchten en kreten van de wind te horen , wisten dat ze samen moesten komen om dit dreigende gevaar het hoofd te bieden.
Er werd een raad bijeengeroepen in het hart van het bos, een bijzondere plek waar de eenheid tussen het bos en de levende Wezens aldaar, zo voelbaar was. Daar, onder de eeuwenoude krachtige eik-een geliefde plek van Druïden- die de band tussen hun twee gemeenschappen symboliseerde, verzamelden de leiders van de kabouters en de elfen, vastberaden om dreigende energie af te wenden! Thylon, de wijze oudste kabouter en Eyla , de elfenkoningin, stonden voorop.
‘Het Fluisterbos spreekt van een oude vloek,’ begon Thylon, zijn stem vastberaden en kalm. ‘We moeten onze krachten bundelen om het Bos, onze thuisplek te beschermen.’
Eyla, de elfenkoningin, knikte zachtmoedig, maar vergis je niet, in haar zachte aard, want er leefde in haar elfenziel ook iets strijd-vaardig! Haar amandelvormige lichtblauwe ogen weerspiegelden het sterrenlicht.
‘Inderdaad, Thylon, onze magie alleen kan deze duisternis niet verdrijven. Samen hebben we de kracht om het evenwicht te herstellen, het dreigend gevaar stop te zetten.
Verenigd met verbonden krachten, combineerden de kabouters en de elfen hun unieke talenten! De kabouters gebruikten hun kennis van de aarde om krachtige talismannen te maken, terwijl de elfen betoverende melodieën zongen die deze artefacten doordrenkten met beschermende magie. Samen waagden ze zich in het hart van het bos waar de donkere dreigende wolk het dikst was.
Toen ze het epicentrum naderden, werd de lucht zwaar en de ooit levendige flora leek verwelkt en dof-grijs. Thylon en Eyla startten een ritueel van eenheid. Oude woorden vervuld met magische kabouterkracht, gescandeerd in een gestaag ritmisch gelijkmatige cadans, reikten tot diep in het Woud, terwijl de liederen van de elfen opstegen naar de wolken, de lucht, de hemel en het licht van de sterren bereikte.
Een schitterend licht barstte los uit hun gezamenlijke inspanningen en doorboorde de duisternis. De kwaadaardige wolk begon op te lossen en trok zich terug voor het verenigde front van kabouters en elven. Langzaam begon het bos zijn oorsprongrijke kleuren aan te nemen, voelde het hart van de aarde vredig kloppen- de oude vloek was verbroken.
Helder witte wolken, met hier en daar wat toefjes blauw eromheen, vielen als een beschermende deken over het Fluisterbos, dieren die zich hadden teruggetrokken liepen in hun eigen dierentaal elkaar drukker dan anders te begroeten, het was een vrolijke drukte van jewelste! Zelfs dieren die het eerder wel eens aan de stok hadden met elkaar, begrepen instinctief dat ze maar beter konden samenwerken!
Het Fluisterbos was gered en de Hoeders van het Fluisterbos, hadden een onbreekbare band gesmeed. Vanaf die dag vierden de kabouters en elfen hun eenheid met een jaarlijks festival onder de oude eik, waar ze verhalen deelden, dansten en de heilige verbinding die ze hadden gevormd eerden.
Het Fluisterbos bloeide als nooit tevoren, in harmonie tussen kabouters en elfen, de vele grote en kleine dieren, waar mensen die het Fluisterbos in hun dromen kunnen betreden, getuige van zijn.
Het kleine volkje, maar groots in hun bijdrage, zijn een lichtend voorbeeld van eenheid, samenwerking en verbinding, hoe anders ze ook zijn, ze weten alles over het Veld van scheppingskracht, verbindingskracht en liefdeskracht.
Wil je echt weten waar jij het Fluisterbos kunt vinden? Voor je slapen gaat, stel je voor dat je straks in een diepe slaap, het pad van het Fluisterbos volgt, luistert naar de zachte lieflijke klanken van de elfen. Je hoeft geen wachtwoord of codewoord te geven, dan enkel je hart als toegangskanaal naar het Fluisterbos.
Zo, dat was weer even, een verhaaltje om van te dromen.
En ja, lieve mensen, het kleine volkje, ze zijn écht.
Liefs en heel zachte avond en magische dromen.
© Mieke