We worden vaker en steeds meer aangemoedigd om ‘naar onze intuïtie te luisteren’ en net daarin ontstaat soms verwarring. Want wat als dat innerlijke gevoel dat zegt ‘pas op’ eigenlijk voortkomt uit een oude wond? Wat als achterdocht, wantrouwen of terughoudendheid niet de stem van je ziel is, maar het echo van een trauma?
Vaak spreek ik met cliënten over het thema ‘intuïtie’. Zo had ik met iemand een gesprek die heel gespannen haar verhaal vertelde, ze kwam snel met ‘ het is mijn intuïtie, ik weet het zeker, ik moet me beschermen voor X…’ ik luisterde zonder haar te onderbreken.
‘Zo, vroeg ze, heb ik gelijk, moet ik me nou beschermen tegen X, en wat moet ik doen als…en dan…’ In de onderstroom voelde ik diepere lagen van angst, die prioritair neutraal waargenomen niets met X te maken hadden, maar wel een diepgewortelde angst spiegelde.
Het gesprek breidde zich uit naar een heel diepe kern: moeite met grenzen stellen, aangeleerd gedrag om graag gezien te worden, wantrouwen en achterdocht herkende ze als een rode draad.
Ik merkte dat ze rustiger werd naarmate ze zich liet leiden naar haar binnenwereld, hoe veilig /onveilig ze zich voelde bij zichzelf. Ambivalente hechting binnen haar familiesysteem. ‘Nu moet ik huilen, ik word hier wel emotioneel van’, zegt ze zachtjes.
‘Ik hoor je, ik voel je, ik zie je en je bent daar heel welkom mee’, is helend, in zo’n gesprekken. En dat is waar we als mens naar verlangen: gehoord, gevoeld en gezien worden.
Voelbare verzachting door het vrij komen en vrij laten van een diepere laag, het In-zicht dat X geen bedreiging vormde om zich veilig te voelen, dan wel het opgewekt worden in een heel basic gevoel van onveilige hechting en daardoor een groeiend wantrouwen en achterdocht.
Bij mijn vraag: ‘hoe voelt het nu voor jou, nu we iets dieper gaan kijken zijn’. ‘Ja, ik voel me rustiger worden, mijn ademhaling is rustiger, het lijkt erop dat mijn angst minder is, dat het niet om X gaat, maar wel om mij, hoe kan het nou dat ik er zo van overtuigd was dat X een bedreiging vormde in mijn beeldvorming, dat ik dacht dat dit mijn intuïtie was, en het vooral angst is wat naar voren komt.’
‘Ja, soms lopen beiden door elkaar heen, wordt het een weefspel en kun je het niet meer helder zien, helder voelen en helder weten. Daarom is het belangrijk om het onderscheid te maken, in stilte, in rust, want vaak willen mensen ergens een bevestiging of hun gelijk halen en dat is niet helpend.’
Als er iets is wat niet aan mij is, is iemand te bevestigen/te bekrachtigen of te ontkrachten; het is een richtingwijzer om daar zelf actief met aandacht, met gevoel werkzaam in te zijn. Snel worden conclusies getrokken: ah, die persoon deugt, die is goed, ah, die persoon deugt niet, die is niet goed. Daar komt het dan te vaak op neer. Zo werkt het uiteindelijk niet. Het kan wel dat een persoon ‘niet goed’ is voor jou, maar weet ook dat de mensen die in je leven voorbijkomen bijdragen tot groei, tot emotioneel volwassen worden. Niet valt je toe, het valt je toe om daar iets in te ontdekken.
Er is dus veel meer wat we erbij kunnen betrekken, vanuit eerdere incarnaties, herinneringen, en ook daar zeg ik: wees daar ook voorzichtig is, ga daar met wijsheid mee om.
Intuïtie is als een zachte fluistering van binnenuit. Ze is helder, kalm en direct. Ze spreekt zonder drama, zonder paniek. Ze zegt: “Hier klopt iets niet.” Of: “Dit voelt juist.” Ze komt vaak plotseling, zonder reden, maar met een diepe overtuiging. En ze laat ruimte—ruimte om te kiezen, te voelen, te zijn.
Angst, vooral die geworteld in trauma, kan zich vermommen als intuïtie. Ze klinkt als: “Vertrouw niemand.” Of: “Je gaat gekwetst worden.” Ze is luid, dwingend, en vaak vergezeld van lichamelijke spanning: een knoop in de maag, een verhoogde hartslag, een gevoel van urgentie. Angst wil controle. Intuïtie wil richting.
Intuïtie is helder en neutraal, schreeuwt of roept niet, maar is meestal stil . Angst is heftig, emotioneel, dwingend zelfs, wordt geactiveerd door triggers, er is een sterk spanningsveld dat ook lichamelijk gevoeld wordt.
Stel dat je iemand ontmoet die vriendelijk is, maar je voelt direct een ‘nee’. Is dat intuïtie? Misschien. Maar als je merkt dat je lichaam gespannen is, je gedachten overspoeld worden door eerdere ervaringen van afwijzing ( niet met deze persoon) en je hart zich sluit—dan is het mogelijk dat een oude angst spreekt. En toch zeg je: mijn intuïtie zegt me dat ik die persoon niet moet vertrouwen. Heel moeilijk om daarop te zweren dat dit juist is.
Intuïtie zegt: ‘Dit klopt niet voor mij, maar ik kijk het even aan.’ Angst zegt: ‘Ik moet me beschermen, want ik word toch gekwetst.’
Wat kun je doen om het onderscheid te maken?
* Adem en vertraag: Intuïtie leeft in rust. Angst in haast.
* Voel je lichaam: Waar zit de spanning? Wat wil het je vertellen?
* Stel vragen: “Is dit gevoel gebaseerd op nu, of op vroeger?”
* Schrijf het uit: Laat je innerlijke stem spreken op papier.
* Zoek stilte: Intuïtie komt vaak in momenten van verstilling.
Intuïtie is een kompas, geen sirene. Ze leidt je naar wat in waarheid leeft en vraagt ook om moed—om voorbij de angst te kijken, en te vertrouwen op wat zacht en stil in jou leeft.
Liefs Mieke