In het hart van het oude land Bharat, een hindoenaam voor India, waar de heilige rivieren stroomden en de bergen geheimen fluisterden aan de wind, leefde godin Sarasvati.
Zij maakte deel uit van de drie-eenheid van godinnen, waartoe ook Lakshmi en Parvati behoorden.
Zij was een van de belangrijkste godinnen in het hindoeïsme, vereerd als de godin van rijkdom, welvaart en fortuin en werd vaak afgebeeld als een prachtige vrouw met vier armen, staand of zittend op een lotusbloem, wat staat voor zuiverheid en spirituele kracht. Ze wordt actueel meestal afgebeeld met gouden munten die uit haar handen stromen, wat overvloed en vrijgevigheid vertegenwoordigt.
Parvati belichaamde de verzorgende en meelevende aspecten van het goddelijke vrouwelijke en stond ook bekend om haar felle vormen, zoals Durga en Kali, die ze aannam om de wereld te beschermen tegen kwade krachten Haar constante toewijding aan Shiva en haar rol als liefhebbende moeder, maakten haar tot een heel geliefd figuur onder toegewijden. Samen vertegenwoordigden ze het vrouwelijke goddelijke aspect.
Sarasvati was de belichaming van wijsheid, muziek, kunst en geleerdheid. Haar aanwezigheid was als een zachte bries die helderheid en inspiratie bracht aan iedereen die haar zegeningen zocht.
Sarasvati verbleef al heel lang in een hemels rijk, omringd door de meest exquise tuinen en serene meren. Haar verblijfplaats was een plek van rust en schoonheid, waar de lucht gevuld was met de melodieuze klanken van haar veena, een goddelijk snaarinstrument. De muziek die ze speelde was niet alleen een verzameling noten, maar een symfonie die resoneerde met de essentie van de Schepping.
Op een dag, toen Sarasvati bij het met lotus gevulde meer zat, voelde ze een verstoring in de wereld beneden. De mensen van Bharat verloren het contact met hun innerlijke wijsheid en creativiteit en er was nog meer gaande, wist ze. De kunsten vervaagden en de dorst naar kennis nam af.
Sarasvati wist dat ze moest ingrijpen om de balans en harmonie te herstellen, want klanken kunnen op de juiste manier ingezet, het donker naar het licht brengen, zelfs rampen afwenden, echter wist ze dat de aardse mens diep doordrongen is in het aardse denken, niet echt bewust zuiver meer kan waarnemen.
Toen ze afdaalde naar het aardse rijk, nam Sarasvati de vorm aan van een stralende vrouw gekleed in een eenvoudige witte sari, die puurheid en verlichting symboliseerde. Ze droeg haar veena, een boek met oude geschriften, haar mala- een gebedsketting met 108 kralen- om haar hals. Een schaal met puur bronwater zou ze wel, eenmaal terug op aarde, ergens vinden. Klaar om te helpen.
Terwijl ze door de dorpen en steden liep, bracht Sarasvati’s ingetogen aanwezigheid een serene en rustgevende energie. Ze bezocht scholen, waar ze kinderen over het belang van leren en creëren vertelde. Ze zat bij kunstenaars en begeleidde hen met wijsheid en geduld, terwijl ze schilderden en beeldhouwden.
Met een bovennatuurlijke kunstminnende gave- haar ogen gesloten om de door haar ziel gehoorde klanken ongestoord te laten stromen, speelde ze met haar fijngevormde handen en vingers op haar veena. Hun zielen werden zichtbaar geraakt, toen ze hen, na de laatste klanken in een vertraagd ritme tokkelend, een voor een met een zachte blik aankeek. De ruimte was gevuld met de zuiverste klanken- die minutenlang helend natrilden. Dat er geen woord werd gesproken, applaus de sereen vervulde ruimte verstoord zou hebben, was voor haar een teken dat haar zielsgeïnspireerde klanken de harten en zielen van de kunstenaars hadden bereikt. Sarasvati dankte hen voor hun aanwezig zijn en wist dat hun bijdrage tot het creëren en co-creëren van nieuwe Velden in het Scheppingsplan zich verder zou ontvouwen.
Zelf nam Sarasvati wat tijd voor zichzelf,
om haar ervaringen te verwerken. Een paar dagen ,voor ze haar weg verder zette in een heel klein dorpje, vlakbij een rivier, nam ze in stilte haar 108-kralige houten mala, en bleef een tijdlang in lotushouding met gesloten ogen zitten, herhaalde met zachte kracht de eenvoudige heilige mantra ‘Aum’.
Enkele dagen later arriveerde Sarasvati in dat heel klein dorpje, en zag een kampvuur waar de inwoners zich hadden verzameld. Dichterbij komend voelde ze de energie en trillingen van de dorpelingen, bezorgd en wanhopig. Het leven in het dorpje werd steeds onzekerder door aardschokken- en bevingen waardoor het water het dorpje dreigde te overspoelen.
Sarasvati luisterde met mededogen en begreep dat de situatie die werd gecreëerd niet natuurlijk was. Dit had ze al vaker waargenomen, dat donkere krachten het leken te overwinnen van het licht. Echter, had ze ook waargenomen, dat er een enorme overgang en transitie over de hele wereld plaatsvond. Een overgang die helaas heel veel onzekerheid zou geven, bestaans-onzekerheid.
Die informatie, voelde ze, kon ze nog niet meteen delen met de dorpelingen. Met enige droefheid, stemde ze zich af op haar ziel, de dorpelingen, het dorpje aan het water, en het groter geheel- wederom vulde de omgeving aan het kampvuur zich met niet eerder gehoorde helende klanken van haar veena.
De muziek die uit haar instrument stroomde was anders dan alles wat de dorpelingen ooit hadden gehoord. Melodieën die tot hun hart sprak en hen herinnerde aan de schoonheid en wijsheid die in ieder van hen verborgen lag. Terwijl de zuivere klanken in de lucht dansten, voelden de dorpelingen een hernieuwd gevoel van hoop en inspiratie. Met weloverwogen woorden- nam Sarasvati het woord en sprak de dorpelingen bemoedigend toe.
Ergens ‘wisten’ de dorpelingen, omdat ze heel sterk vanuit hun zielsessentie leefden, wat er gaande was. Het was een bevestiging van wat ze al wisten. Echter door de helende klanken die Sarasvati afgestemd op het kleine dorpje, liet horen, viel de dreigende angst-schaduw van hen af. Iedereen die Sarasvati had ontmoet, ervoer een diepe energetische verandering, ook al waren de omstandigheden erbuiten van een andere hoedanigheid.
Samen in verbinding en samenhorigheidsgevoel, kozen ze ervoor om hun dagelijkse leven nieuw leven in te blazen met kunst op de meest veelzijdige manier. Het dorp transformeerde in een centrum van artistieke en intellectuele activiteit. Kinderen gingen graag naar school, kunstenaars creëerden meesterwerken en muzikanten componeerden liederen die het leven en de natuur vierden.
Het nieuws over Sarasvati’s aanwezigheid verspreidde zich wijd en zijd en mensen uit verre landen kwamen om zicht te laten inspireren door haar helende kunstzinnige gaven. Ze bleef haar gaven delen en leidde de mensheid naar een pad van eigen wijsheid, creativiteit en verlichting.
Naarmate de jaren verstreken, bloeide het land op met kennis en kunst. De mensen eerden Sarasvati met festivals en rituelen en uitten hun dankbaarheid voor haar goddelijke tussenkomst. Ze bouwden tempels in haar naam, waar ze chantten en mantra’s zongen.
Sarasvati keerde terug naar haar hemelse rijk, wetende dat haar missie was volbracht. Ze waakte over de wereld met een gevoel van vervulling, haar hart gevuld met liefde voor de mensen die ze had aangeraakt. Haar nalatenschap leefde voort, een bewijs van de kracht van wijsheid, muziek en kunst.
Sarasvati herinnert er ons aan dat de goddelijke creatieve vonk in ieder van ons aanwezig is. Het is die krachtige vonk op ‘aan’ zetten. Sarasvati, de godin van wijsheid en creativiteit is een tijdloos verhaal, dat generatie op generatie mag doorgegeven worden.
Met het chanten van de heilige mantra OM SHRIM HRIM SARASVATI NAMAHA verbind je je met de helende creatieve scheppingsenergie van Sarasvati.
Liefs Mieke
©