In een vredig dorpje ,genesteld tussen glooiende heuvels, lag een tuin die anders was dan alle andere. Deze tuin stond bekend als de tuin van vele kleuren en werd met liefdevolle aandacht verzorgd door een oude wijze bloemenvrouw , die haar hele leven had besteed aan het verzorgen ervan.
De tuin oogde als een levendig tapijt van heerlijk prachtig geurende bloemen, elk uniek in kleur, vorm en geur. Er waren rozen, lelies, tulpen, zonnebloemen en talloze andere bloemen, die allemaal bijdroegen aan de adembenemende schoonheid van de tuin. De dorpelingen bezochten de tuin vaak om troost en inspiratie te vinden, en verwonderden zich over de harmonieuze diversiteit van de bloemen.
Op een dag bezocht een jong kereltje heel nieuwsgierig geworden door de vele enthousiaste verhalen de tuin. Vastberaden en met een schrijfboekje in zijn hand. Hij had zoveel vragen rond die magische tuin en liep wat sneller naar het huisje. Zijn hoop was groot deze mysterieuze vrouw thuis aan te treffen. Een afspraak vooraf maken was onmogelijk.
Eindelijk. Daar stond hij dan. Alsof hij werd verwacht stond de zacht-hemelsblauw getinte deur met subliem kleurrijke bloemenmotiefjes omhuld open.
‘ Kom erin’, klonk een lieflijke melodieuze stem uitnodigend.
De jonge knaap was zo geschrokken- was ze ook nog eens helderziend?- dat hij meteen met de deur in huis viel en zijn prangende vraag op haar afvuurde.
. ‘Lieve bloemenvrouw,’ vroeg hij, ‘waarom heb je zoveel verschillende soorten bloemen? Er wordt zoveel over je magische tuin verteld
Zou het niet makkelijker zijn om gewoon één soort te kweken? Waarom zoveel moeite doen?’
De lieve oude wijze bloemenvrouw glimlachte vermakelijk en leidde het jonge kereltje naar een bankje buiten in het midden van de tuin.
‘Laat me je een verhaal vertellen,’ sprak ze. ‘ Zal ik eerst een heerlijk kopje verse kruidenthee voor ons zetten, met een lekker zelfgemaakt havermout koekje erbij’, stelde de bloemenvrouw enthousiast voor.
‘ Oh, dat lijkt me heerlijk, lieve bloemenvrouw, wat aardig van je, ik zal even met je meelopen, als dat goed voor je is.’ De lieve bloemenvrouw knikte dankbaar ‘ja’ en nam het kereltje bij de hand.
Eindellijk zaten ze rustig op de tuinbank en het kereltje zette zich wat dichter bij de lieve bloemenvrouw. Zijn oren op steeltjes gespitst want nu zou hij alles te horen krijgen. Zijn schrijfboekje was hij inmiddels vergeten. Dat had hij op de houten tafel neergelegd.
‘Lang geleden was deze tuin kaal en levenloos. Ik besloot zaden van veel verschillende bloemen te planten, in de hoop leven en schoonheid naar deze plek te brengen. Toen de bloemen begonnen te groeien, merkte ik iets heel bijzonder op. Elke bloem, met zijn unieke kwaliteiten, droeg bij aan de gezondheid en levendigheid van de tuin. De hoge zonnebloemen zorgden voor schaduw voor de tere viooltjes, de diepe wortels van de rozen hielpen de grond te verluchten en de geurige jasmijn trok bijen aan die alle bloemen bestoven.’
De lieve bloemenvrouw vervolgde: ‘De tuin bloeide dankzij zijn diversiteit. Elke bloem speelde een essentiële rol en samen creëerden ze een harmonieus en evenwichtig ecosysteem. Als ik maar één soort bloem had geplant, zou de tuin niet zo veerkrachtig of mooi zijn geweest.’
Het kereltje keek met grote ogen vol verwondering om zich heen en zag de tuin met een andere kijk. ‘Ik begrijp het nu,’ zei hij. ‘De tuin is prachtig vanwege de vele soorten bloemen. Elke bloem is anders, maar ze horen hier allemaal thuis.’
Het bloemenvrouwtje knikte dankbaar en blij. ‘Precies, lieve jongen. Deze tuin is een weerspiegeling van het leven. We zijn allemaal verschillend, met onze eigen unieke kwaliteiten en sterktes. Wanneer we samenkomen en ons anders zijn omarmen, creëren we een levendigere, veerkrachtigere en harmonieuzere wereld.’
‘Laten we hier samen ons kopje kruidenthee op klinken’ stelde de lieve bloemenvrouw met dankbaarheid voor.
Samen in stilte genietend van al die heerlijke geuren-en bonte kleurenpracht aten ze glimlachend naar elkaar de zelfgemaakte havermoutkoekjes op.
Vanaf die dag bezocht het kereltje de tuin heel vaak en herinnerde zich de wijsheid van het lieve bloemenvrouwtje die hij had geleerd over de schoonheid en kracht die in het anders zijn te vinden is.
Hij dacht er vaak over na en kwam tot de conclusie dat in het anders zijn ook eenheid is. Wat was dit kereltje zo blij dat hij het zelfs huppelend onderweg uitriep en zong: ‘Eenheid in ons anders zijn, laat ons dat samen vieren. Laten we samen een mooie wereld scheppen, want iedereen is uniek.’
De vogels hoorden zijn lied en tsjilpten er vrolijk op los, de dieren die hij voorbij liep keerden zich enthousiast kwispelend blaffend en miauwend om en liepen hem achterna; hier en daar kwam iemand nieuwsgierig geworden naar buiten om te luisteren wat het kereltje met hartstocht uitbundig uitriep. In een mum van tijd stond de hele buurt vol enthousiasme te zingen.
Thuisgekomen vertelde hij aan zijn ouders en zusjes wat hij had geleerd. Hij vertelde met veel geuren en kleuren wat de lieve wijze bloemenvrouw hem had verteld. ‘ Kom hier, lieve wijsneus,’ sprak zijn moeder. Volgende keer gaan we mee op bezoek bij die lieve oude wijze bloemenvrouw. We kunnen ook nog wat leren van haar en van jou.
Je kunt je al voorstellen dat het kereltje nog lang niet in slaap geraakte na dit wonderbaarlijk gebeuren. Tot het lieve bloemenvrouwtje in een zachte verschijning langskwam en zachtjes zijn ogen sloot….wellicht dromend over een wereld waar ieder mag zijn wie hij is. Geeuwend mompelde het jongetje ….is die lieve bloemenvrouw echt helderzieeeeeeeeee…….
Liefs Mieke ©
