Categorie: blogs

Met Zon in Steenbok word je uitgenodigd om te navigeren tussen ambitie en je op jouw authentieke manier uit te drukken. Dat ten volle te omarmen en te belichamen.

Dit is niet zomaar een tijd om de spreekwoordelijke ladder te beklimmen; het is een oproep om een pad te creëren dat werkelijk in overeenstemming is met je kernwaarden.

Stel je de berg voor die voor je ligt, zijn top gehuld in mist, die je uitnodigt om met intentie te stijgen.

Elke stap vraagt om aandacht, om het besef dat de reis even betekenisvol is als de bestemming.

Reflecteren op wat jou werkelijk verankert — welke dromen geworteld zijn in de vruchtbare bodem van jouw zielswezen.

Terwijl je je ambities cultiveert, herinner je dan dat de kracht van de Steenbok niet alleen in zijn gedrevenheid ligt, maar ook in zijn vermogen tot geduld en veerkracht.

Gebruik deze energie om je doelen met helderheid en precisie te herdefiniëren.

Dit is een goed moment om je visie te verfijnen, om afleidingen weg te zeven die je pad vertroebelen. Ieder mens is geboren om een eigen unieke weg te bewandelen, je kunt daar van alles over denken en vinden, echter, dat mag ieder voor zichzelf uitzoeken, of dat werkelijk iets bijdraagt.

Mensen die elkaar weten te inspireren en te bewegen tot groei, tot zelfkennis, tot actief onderzoeken en studeren, vanuit verwondering, vanuit werkelijke belangstelling en ontvankelijk zijn ervoor, en dit vanuit het elkaar echt Zien, als compagnons en route van het leven, ja, dat is toch wel iets helemaal anders. Het gaat niet om hoeveel mensen er zo zijn…..maar dat ze er zijn, ja dat is een zegen.

Structuur is belangrijk, en wel zo dat er voldoende ruimte is om daarbinnen met souplesse en flexibiliteit te bewegen. Tussen het doen en het zijn het midden te vinden. Het is voor ons een evenwichtsoefening en uitnodiging, daarin het midden te vinden. Dat dus ook gaat over gezonde grenzen- op elk levensvlak- leggen.

Wat zijn jouw prioriteiten? Welke zijn verbonden aan ‘oude programma’s’ vanuit je systemisch verleden? En hoe kun je in jouw unieke programma ( want die is voor ieder mens anders) aan het werk gaan? Wetend dat je langs een kronkelend pad loopt, zodat elke keuze je diepere aspiraties weerspiegelt.

Zo navigeer je niet alleen door de wildernis van verantwoordelijkheid; je transformeert haar tot een landschap vol mogelijkheden.

Laat deze Steenbok-energie je gids zijn, die je leidt naar een toe-komst-beeld ( en daar ook in mee-bewegen) waar je ambities niet alleen vervuld worden, maar ook volledig in lijn zijn met de essentie van wie je bent.

Hier eindig ik ook dit blog met de wijze woorden die Mieke Mosmuller in menige boeken en voordrachten schrijft/zegt: ‘Mens, ken Uzelf.’ Dat is natuurlijk niet het ‘kennen’ zoals dat doorgaans wordt begrepen.

Liefs Mieke

Het licht van de zon begint een nieuwe zonnecyclus tijdens de winterzonnewende. De stralen schijnen in het donker en voeden het pasgeboren leven om gecultiveerd te worden. Dit wordt weerspiegeld in de natuur en de aard van het leven overal om ons heen, terwijl de zaden worden begraven in de duisternis van de aarde, ze komen weer tevoorschijn met de leven-gevende stralen van de zon.

Op dit moment beleven we de langste en donkerste nachten van het jaar en de kortste dagen met de minste hoeveelheid daglicht. Het donker zegeviert over het licht, maar dit betekent een keerpunt!

In de winter sluimert alles op de stille aarde, het is een heilige tijd van rust en bezinning voor het ontwaken en de langzame opbouw naar betere dagen.

De energie van de winter is die van verstilling. Het is de vruchtbare duisternis en stilte waaruit de verlangens en nieuwe inspiraties van onze ziel uiteindelijk kunnen opduiken. Naarmate we ons bewustzijn bewust koppelen aan de cycli van de natuur, begint ons begrip van onze eigen persoonlijke groeicycli zich te verdiepen.

Waarom doen we zoveel moeite aan het onderdrukken en verbergen van onze duisternis?

Als er negatieve emoties opkomen en we voelen ze, dan zijn ze ongemakkelijk, ongemakkelijk of erger, we maken onszelf wijs dat we onze ‘trillingen’ naar beneden trekken. Het is precies dié angst om de duisternis te erkennen, de angst om minder spiritueel te zijn. Spiritualiteit is alles in jezelf erkennen, omarmen en helen.

Als we bang zijn voor onze eigen duisternis, sluiten we onszelf af van een essentiële bron van onze eigen persoonlijke kracht. De sleutel is niet om duisternis ons leven en onze gedachten te laten overweldigen, maar om te begrijpen dat duisternis een van de grootste katalysatoren kan zijn voor persoonlijke groei, transformatie, transmutatie en her-creatie.

Misschien zelfs onze weg naar verlichting. Het lichter leven verwelkomen, zo breed en zo ruim als jij het verlangt.

Door onszelf toe te staan onze emoties te voelen en onze eigen duisternis te ervaren, kan de duisternis zelf de spirituele mystieke wieg worden waarin ons innerlijk licht en nieuw leven wordt geboren.

Laat je gevoelens je leiden, want je gevoelens zijn jouw waarheid.

Winterzonnewende is de grote stilte voordat de kracht van de zon toeneemt en de dagen langer worden, een tijd zijn om uit te rusten, te overschouwen.

Winterzonnewende is een van de krachtigste punten van het jaar wanneer de as van de aarde pauzeert, verschuift en in de tegenovergestelde richting beweegt. Drie dagen lang ervaren we rond de zonnewendepunten de kracht van het stilstandpunt en de verschuiving van richting. De stilstaande zon is een krachtige metafoor voor de energie die ons ter beschikking staat tijdens de winterzonnewende om de richting van ons leven met intentie te veranderen en voort te bouwen op deze energie terwijl we het nieuwe jaar ingaan. Na het ervaren van de langste nacht en de donkerste dag, worden de nachten korter en de dagen helderder tot de zomerzonnewende.

Laat jezelf vandaag rusten in de vrede van de duisternis, wetende dat het seizoen verandert, en de terugkeer van betere dagen in het verschiet ligt, wees eraan herinnerd dat je altijd verbonden bent met de Bron, en je innerlijke licht dimt nooit.

Zet jezelf niet onder druk om nu veranderingen aan te brengen of in actie te komen in de wereld … laat de energieën van nieuw leven en inspiratie langzaam in je opbouwen en tegen de lente zul je barsten van nieuwe energie en ideeën. Dit is de aard der dingen… de cycli en ritmes van persoonlijke groei en verandering, terwijl je jezelf consequent voedt met mededogen, rust en reflectie toelaat, zal grote vreugde je oogst zijn in 2026.

Misschien wil je de tijd nemen om het einde en het nieuwe begin in je leven te eren en te erkennen in een ceremonie of persoonlijk ritueel dat zowel je verleden eer aandoet als ruimte vrijmaakt om ruimte te maken voor wat je voor het komende jaar wenst.

Wat je ook kiest om het einde van het jaar, de komst van het nieuwe en de wedergeboorte van het licht te markeren – of je nu pauzeert in stille reflectie of feest viert in gezelschap, weet dat er overal op onze planeet veel vuren helder branden !

Overvloedige zegeningen voor iedereen in het komende jaar!

1ste Yule Nacht 20/21 December

Liefs, Mieke

In Lichtdorp, een knus dorpje in Elders, wachtten de mensen de winterzonnewende af met een mengeling van hoop en verwachting. De nacht was de langste van het jaar en de duisternis voelde alomvattend. Toch lag er in deze diepe duisternis een belofte: een belofte van terugkerend licht.

In dit dorpje woonde een wijze oudere, Alies, die bekend stond om haar diepe begrip van de seizoenen en de ritmes van de natuur. Elk jaar, als de winterzonnewende naderde, verzamelden de dorpelingen zich om haar heen om het verhaal van de zonnewende te horen en deel te nemen aan rituelen die deze heilige tijd eerden.

Op de vooravond van de zonnewende verzamelden de dorpelingen zich in het hart van het dorpje, rond een groot vreugdevuur. De vlammen dansten en flikkerden, en wierpen warm licht en lange schaduwen. Alies stond voor hen, haar ogen fonkelden als de sterrenlichtjes. Zoals ieder jaar, begon haar verhaal.

‘In de oudheid, lang voordat ons dorp werd gebouwd, was de wereld gehuld in voortdurende duisternis. De mensen waren wanhopig, want ze hadden nooit de warmte en het licht van de zon gekend. Toch bleef er diep in hun hart een sprankje hoop : het geloof dat het licht op een dag zou terugkeren en de duisternis zou verdrijven.’

Onder hen was een jong meisje, Tyra. Nieuwsgierig en dapper als ze was, voelde ze met een vurig intens onblusbaar verlangen om het licht te vinden. Maar hoe, daar had ze nog geen idee van. Intuïtief wist ze dat als ze iets heel vurig verlangde, vanuit haar zielen-spraak en over-gave, haar een weg werd getoond, op zelfs onvoorstelbare manieren. Daar had ze inmiddels al wel wat, hoe jong ze ook was, ervaringen mee gehad.

Op een nacht, toen de zonnewende naderde, had Tyra een droom. In haar droom zag ze een stralend wezen, een geest van licht, die haar vertelde: ‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf. Om het te vinden, moet je naar de hoogste top reizen en je laten leiden door je innerlijke licht.’

‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf’, herhaalde Tyra in zichzelf, toen ze wakker werd uit haar droom.

Vastberaden ging Tyra de volgende ochtend op reis. Ze beklom de hoogste bergen en trotseerde de koudste winden, terwijl ze tijdens het volgen van het pad de woorden ‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf’, herhaalde. Terwijl ze opsteeg, werd de duisternis zichtbaarder, maar haar vastberadenheid werd sterker. Voor het eerst voelde ze in zichzelf haar eigen duisternis te moeten omarmen, om het licht in zichzelf te vinden.

Toen ze de top van de berg bereikte, de barre snijdende koude het pad als een dappere zoeker trotserend, voelde ze een overweldigende vrede over zich heen komen. Op dat punt, sloot ze haar ogen, spreidde haar armen als een vogel, flitste het beeld en de krachtige energie van de vuurvogel achter haar gesloten op. Daar stond ze, met gesloten ogen, terwijl haar helder horend kanaal ontstoord werd van oude verhalen en geschiedenissen die ze sinds eeuwen met zich meedroeg. Een-wordend met de vuurvogel, genoemd als de Feniks, hoorde ze stil zwijgend:

‘In de diep verborgen krochten van de donkerste nachten van je Ziel waar beproevingen en uitgevochten gevechten,

met onverwoestbare vlammen de diepste oude wonden van hoelang geleden ontstaan, schaduwen vervagen en oplossen in het licht, mits je het vuur omarmt, de Levens- Vuur dat diep in je ziel vraagt om herboren te worden. Ben je bereid om te sterven aan het donker, wetend dat je innerlijke Feniks onsterfelijk is?’

Een ferme ‘ja’ knikkend, opende Tyra haar ogen en voelde haar hart heftig kloppend tot onder haar voetzolen. Een onbeschrijflijke gloed van warme energie stroomde door haar hele lijf; hoe stervenskoud het op het pad naar de top van de berg was geweest, het was een pad van sterven aan het oude, om als een Feniks te herrijzen.

Met dankbare verwondering zag ze de eerste stralen van de zon door de horizon tevoorschijn komen.

Alsof de lucht beschilderd werd met tinten goud en karmozijnrood, en de duisternis zich teruggetrokken had.

Tyra besefte dat haar reis haar bijdrage was voor de bewoners van het dorp, en voor de Aarde. Het was haar ingegeven door het wezen, om de uitdagingen, beproevingen op weg van haar pad te trots-eren, haar licht te laten schijnen op haar diepste angsten en schaduwen in zichzelf, het sterven aan de uiterlijke en innerlijke koude vanuit het diep voelen en ervaren zodat de weg naar transmutatie en hercreatie naar nieuwe wegen leidden.

Met hernieuwde levenskracht keerde ze terug naar het dorp, waar de dorpelingen al verbaasd waren over het zien van lichte zonnestralen, vertelde ze over haar droom, de reis die ze had gemaakt, de obstakels onderweg, haar innerlijke obstakels en schaduw, het ontmoeten van haar innerlijke vuurvogel, haar innerlijke Feniks….de dorpelingen begrepen dat het tijd was om op hun manier het pad naar binnen te bewandelen, en zodoende hun bijdrage te leveren aan het collectief. Beseffend dat ze niet meer hoefden te wachten op het licht buiten zichzelf, want het licht is er altijd geweest, in henzelf.

Vanaf die dag eerden ze de winterzonnewende als een tijd van bezinning en vernieuwing, een herinnering dat zelfs in de donkerste tijden het licht binnenin ons naar lichtere dagen kan leiden.

Alies had ondertussen alles klaargezet om samen de winter te vieren; veelkleurige kaarsen werden aangestoken, een grote warme ketel stond te dampen op het vuur, vers geplukte thee met allerlei heerlijke smaken lagen in hartvormig zelfgemaakte mandjes uitnodigend op een door mannen en vrouwen samen gemaakte grote ronde houten tafel, de zoete geur van geroosterde kastanjes, een mix van geroosterde zelfgekweekte wintergroenten, heerlijk geurende appeltaarten met knapperige korsten gevuld met kaneel…iedere dorpeling deelde op eigen wijze hun overvloed met elkaar. De warme sfeer van verbinding werd met het zingen van prachtige liederen, begeleid door de afwisselende zacht en krachtig bespeelde eigenhandig en kleurrijk symbolisch voor de winterzonnewende gemaakte sjamanentrommen, een onvergetelijke dag.

Vanaf die dag eerden ze de winterzonnewende als een tijd van bezinning en vernieuwing, een herinnering dat zelfs in de donkerste tijden het licht binnenin ons naar lichtere dagen kan leiden.

Liefs, Mieke © verhaal

Elke avond komt de Raad der Engelen, een kring van Negen, wakend over het welzijn van elk kind, samen. Niet zoals wij dat als mensen kennen, van achter een tafel, maar in een kring die geen begin en geen einde kent. Een kring, weten de Engelen, creëert een hart tot hart verbinding, ieder is heel gelijkwaardig aan elkaar. Iedere engel kent zijn taak en verantwoordelijkheid, in dit begrip werken ze ook samen. Voor het hoogste doel.

Onvermoeibaar als de Engelen zijn, kijken ze dagelijks neer naar de aarde, de drukke bezigheden van volwassenen en hoe jonge kinderen in een maalstroom van druk meegezogen worden.

De Raad der Engelen observeert elk kind, vanaf de geboorte. Het gaat ook wel verder maar daar is een andere Raad der Engelen die de ziel voor incarnatie begeleidt in hun weg naar een geschikte omgeving, waar elk kind wat in uit te werken heeft. Maar dat is een heel ander verhaal van overleg en afstemming.

De Raad der Engelen volgt elk kind op in diens ontwikkeling op, ziet hen lachen, ziet hun tranen, hun dromen en verlangens— maar ook hoe hun wezen vaak niet wordt erkend.

En dat baart hen in toenemende mate zorgen. Niet dat ze rechtstreeks ingrijpen, zeer uitzonderlijk, dat wordt soms anders wordt verteld en begrepen, dan wel via vele andere wegen mensen en kinderen kunnen bereiken. Vooral kinderen, jonge kinderen, zijn heel sterk verbonden met het leven vanwaar ze komen. Als er maar belangstelling is om er open voor te staan.

De Raad der Engelen stemde zich meditatief af op de samenkomst. Een helder hemelsblauwe Celestien in prachtige clusters gevormd, stond in het midden van de kring.

De Engel van Herinnering nam als eerste het woord en deelde haar waarneming als volgt: ‘Veel te veel kinderen worden niet meer gezien als dragers van sterrenstof, als wie hun Wezen werkelijk is.’

Met een langzame beweging knikte de Engel van Stilte bevestigend en reageerde zachtjes: ‘ Hun namen worden geroepen, maar wat hun wezen is, dat is niet ten gronde gekend.’

Zilte tranen liepen over de wangen van de Engel van Moed, zo diep geraakt was de Engel, bij het zien van het verdriet van elk kind. In oorlogsgebieden lag haar helend terrein, dat was zo overeengekomen met de Raad der Engelen van Vrede. Ze ontfermde zich over elk kind, in helende dromen en streek hen liefdevol bemoedigend over hun hart.

“Alle zijn gekomen met een opdracht,” sprak de Engel van Richting, “maar de wereld noemt hen lastig, traag, te gevoelig. Mensen die het wezen van het kind willen ontmoeten, zullen bijdragen dat ze een bewustere richting uitgaan.

De kring werd stil. Een kristal begon zacht te gloeien in het midden.

‘Is er iets, Engel van Wijsheid, wat jij er wil aan toevoegen?’ stelde de Engel van Herinnering voor.

Nadenkend en met overtuiging antwoordde de Engel van Wijsheid:’

‘ Elk kind is een vonk van Licht, en elk kind zal met de hulp van mensen die ontvankelijk ervoor zijn, ontdekken dat het Licht in henzelf nooit gedoofd kan worden.’

De Raad der Engelen knikte bevestigend op wat de Engel van Wijsheid met overtuiging deelde.

De Engel van Troost werkte samen met de Engel van Moed, over de hele wereld. Ze keken elkaar met een blik van verstandhouding aan. Dat ze altijd op elkaar konden rekenen als de Engel van Moed wat mistroostig werd en als de Engel van Troost soms wat de moed liet zakken. Mocht de mensheid zich maar een flits kunnen inleven, in hoe het kind zich voelt. Hoe fijner zou het zijn voor elk kind, dat elk kind zou ontwikkelen tot een volledig mens, zoals dat de bedoeling is.

‘Wat noodzakelijk is om dichter bij het kind te staan, het wezen van het kind te leren kennen, is vertragen’, sprak de Engel van Vertraging. De laatste tijd neemt de druk onder de mensheid enorm toe. En wie wordt daar beter van? Dagelijks volg ik de ontwikkelingen of gecompliceerdheid ervan op. Er zijn krachten aan het werk die niet heilzaam zijn voor een kind.’

Ook dat beaamde de Raad der Engelen, al volgden de Engelen de snelle veranderende dagelijkse ontwikkelingen en verwikkelingen niet op, de Raad wist wel door vorige samenkomsten dat het spanningsveld op elk vlak toenam.

‘Ja,’ voegde de Engel van Ontwaken, ‘ men spreekt op de Aarde over de grote reset, het grote ontwaken, de meningen tieren welig her en der. Maar het gaat toch over het innerlijk ontvankelijk actief worden en zichzelf te leren kennen in eerste instantie, openstaan voor wie het wezen van het kind is, want ook een volwassen mens is niets anders dan een vierledig wezen. Ik zal het voorlopig hierbij houden.’

De Engelen glimlachten dankbaar naar de Engel van Ontwaken. Samen met de Engel van Wijsheid werkten ze aan een plan van aanpak, om mensen te inspireren via dromen en zogenaamde toevalligheden. Allebei beseften ze dat het een intense opdracht was, die ze met heel veel graagte op zich hadden genomen.

Dankbaar om het delen met elkaar, had de Engel van Moed even haar blik naar de aarde gericht en met een stralende glimlach riep ze opgewekt en zacht: ‘ Kijk, dat kindje daar heerlijk spelen, met die handjes vol blijdschap, de verkleurde bladeren in de tuin verzamelen. Nu kijkt het kindje naar de horizon en naar boven. Alsof dit kindje voelt dat er iets meekijkt, iets dat niet met aardse ogen alleen te zien is. Dat zijn wij, dat kindje voelt onze aanwezigheid.’

‘Zie je wel, hoe open en ontvankelijk een kind is voor wat volwassen mensen al te lang niet meer zien?’ sprak de Engel van Herinnering geestgemoedelijk.

De Engelen namen afscheid van elkaar en wisten dat het tij, mits het aanwakkeren van de liefde voor het wezen van het kind, zou keren.

© Mieke 17-12-2025

In een vredig dorpje ,genesteld tussen glooiende heuvels, lag een tuin die anders was dan alle andere. Deze tuin stond bekend als de tuin van vele kleuren en werd met liefdevolle aandacht verzorgd door een oude wijze bloemenvrouw , die haar hele leven had besteed aan het verzorgen ervan.

De tuin oogde als een levendig tapijt van heerlijk prachtig geurende bloemen, elk uniek in kleur, vorm en geur. Er waren rozen, lelies, tulpen, zonnebloemen en talloze andere bloemen, die allemaal bijdroegen aan de adembenemende schoonheid van de tuin. De dorpelingen bezochten de tuin vaak om troost en inspiratie te vinden, en verwonderden zich over de harmonieuze diversiteit van de bloemen.

Op een dag bezocht een jong kereltje heel nieuwsgierig geworden door de vele enthousiaste verhalen de tuin. Vastberaden en met een schrijfboekje in zijn hand. Hij had zoveel vragen rond die magische tuin en liep wat sneller naar het huisje. Zijn hoop was groot deze mysterieuze vrouw thuis aan te treffen. Een afspraak vooraf maken was onmogelijk.

Eindelijk. Daar stond hij dan. Alsof hij werd verwacht stond de zacht-hemelsblauw getinte deur met subliem kleurrijke bloemenmotiefjes omhuld open.

‘ Kom erin’, klonk een lieflijke melodieuze stem uitnodigend.

De jonge knaap was zo geschrokken- was ze ook nog eens helderziend?- dat hij meteen met de deur in huis viel en zijn prangende vraag op haar afvuurde.

. ‘Lieve bloemenvrouw,’ vroeg hij, ‘waarom heb je zoveel verschillende soorten bloemen? Er wordt zoveel over je magische tuin verteld

Zou het niet makkelijker zijn om gewoon één soort te kweken? Waarom zoveel moeite doen?’

De lieve oude wijze bloemenvrouw glimlachte vermakelijk en leidde het jonge kereltje naar een bankje buiten in het midden van de tuin.

‘Laat me je een verhaal vertellen,’ sprak ze. ‘ Zal ik eerst een heerlijk kopje verse kruidenthee voor ons zetten, met een lekker zelfgemaakt havermout koekje erbij’, stelde de bloemenvrouw enthousiast voor.

‘ Oh, dat lijkt me heerlijk, lieve bloemenvrouw, wat aardig van je, ik zal even met je meelopen, als dat goed voor je is.’ De lieve bloemenvrouw knikte dankbaar ‘ja’ en nam het kereltje bij de hand.

Eindellijk zaten ze rustig op de tuinbank en het kereltje zette zich wat dichter bij de lieve bloemenvrouw. Zijn oren op steeltjes gespitst want nu zou hij alles te horen krijgen. Zijn schrijfboekje was hij inmiddels vergeten. Dat had hij op de houten tafel neergelegd.

‘Lang geleden was deze tuin kaal en levenloos. Ik besloot zaden van veel verschillende bloemen te planten, in de hoop leven en schoonheid naar deze plek te brengen. Toen de bloemen begonnen te groeien, merkte ik iets heel bijzonder op. Elke bloem, met zijn unieke kwaliteiten, droeg bij aan de gezondheid en levendigheid van de tuin. De hoge zonnebloemen zorgden voor schaduw voor de tere viooltjes, de diepe wortels van de rozen hielpen de grond te verluchten en de geurige jasmijn trok bijen aan die alle bloemen bestoven.’

De lieve bloemenvrouw vervolgde: ‘De tuin bloeide dankzij zijn diversiteit. Elke bloem speelde een essentiële rol en samen creëerden ze een harmonieus en evenwichtig ecosysteem. Als ik maar één soort bloem had geplant, zou de tuin niet zo veerkrachtig of mooi zijn geweest.’

Het kereltje keek met grote ogen vol verwondering om zich heen en zag de tuin met een andere kijk. ‘Ik begrijp het nu,’ zei hij. ‘De tuin is prachtig vanwege de vele soorten bloemen. Elke bloem is anders, maar ze horen hier allemaal thuis.’

Het bloemenvrouwtje knikte dankbaar en blij. ‘Precies, lieve jongen. Deze tuin is een weerspiegeling van het leven. We zijn allemaal verschillend, met onze eigen unieke kwaliteiten en sterktes. Wanneer we samenkomen en ons anders zijn omarmen, creëren we een levendigere, veerkrachtigere en harmonieuzere wereld.’

‘Laten we hier samen ons kopje kruidenthee op klinken’ stelde de lieve bloemenvrouw met dankbaarheid voor.

Samen in stilte genietend van al die heerlijke geuren-en bonte kleurenpracht aten ze glimlachend naar elkaar de zelfgemaakte havermoutkoekjes op.

Vanaf die dag bezocht het kereltje de tuin heel vaak en herinnerde zich de wijsheid van het lieve bloemenvrouwtje die hij had geleerd over de schoonheid en kracht die in het anders zijn te vinden is.

Hij dacht er vaak over na en kwam tot de conclusie dat in het anders zijn ook eenheid is. Wat was dit kereltje zo blij dat hij het zelfs huppelend onderweg uitriep en zong: ‘Eenheid in ons anders zijn, laat ons dat samen vieren. Laten we samen een mooie wereld scheppen, want iedereen is uniek.’

De vogels hoorden zijn lied en tsjilpten er vrolijk op los, de dieren die hij voorbij liep keerden zich enthousiast kwispelend blaffend en miauwend om en liepen hem achterna; hier en daar kwam iemand nieuwsgierig geworden naar buiten om te luisteren wat het kereltje met hartstocht uitbundig uitriep. In een mum van tijd stond de hele buurt vol enthousiasme te zingen.

Thuisgekomen vertelde hij aan zijn ouders en zusjes wat hij had geleerd. Hij vertelde met veel geuren en kleuren wat de lieve wijze bloemenvrouw hem had verteld. ‘ Kom hier, lieve wijsneus,’ sprak zijn moeder. Volgende keer gaan we mee op bezoek bij die lieve oude wijze bloemenvrouw. We kunnen ook nog wat leren van haar en van jou.

Je kunt je al voorstellen dat het kereltje nog lang niet in slaap geraakte na dit wonderbaarlijk gebeuren. Tot het lieve bloemenvrouwtje in een zachte verschijning langskwam en zachtjes zijn ogen sloot….wellicht dromend over een wereld waar ieder mag zijn wie hij is. Geeuwend mompelde het jongetje ….is die lieve bloemenvrouw echt helderzieeeeeeeeee…….

Liefs Mieke ©

De laatste Nieuwe Maan van het jaar onthult een intense positie, op wat sommigen een ‘kritieke’ of anaretische graad zouden noemen, namelijk 28 graden Boogschutter.

Hoewel deze graad een voorbode is van een nieuw hoofdstuk, duidt hij ook op urgentie, crisis of een krachtige impuls om snel te rijpen en de lessen van het teken waarin hij zich bevindt te integreren.

In Boogschutter is de haast om de lessen van groei, expansie en spirituele wijsheid te absorberen en in de praktijk te brengen. Het komt precies op het juiste moment, aan het einde van een bewogen jaar vol talloze veranderingen.

Dus, wat hebben we werkelijk geleerd?

En nog belangrijker, hoe kunnen we deze ervaringen als opstap naar verdere groei, in de praktijk brengen? Hoe kunnen we kennis vertalen naar concrete ervaringen en onze zuurverdiende inzichten toepassen op de reis van het leven zelf?

Dit zijn diepgaande vragen, maar volkomen passend bij deze Nieuwe Maan. Groei en actief betrokken zijn is noodzakelijk, doe je iets vanuit de buitenkant en verinnerlijk dat niet in je hele wezen, dan heeft wat je doet geen tot heel weinig impact. Dit is altijd een waarschuwing bij de energie van Boogschutter: overdaad en van het ene naar het andere rennen leiden alleen maar tot versnippering.

Het hollen van de ene naar de andere cursus of workshop, geen tijd voor nemen om de ervaringen te laten inwerken, of er doordrongen in te worden, geeft vaak een kortstondig gevoel , het geluk hét gevonden te hebben. Daarna volgt dan meestal de ontgoocheling, toch niet dàt gevonden te hebben waarvan gedacht werd: ‘ Dat is hét. Nu ben ik er bijna’. Tot je ontdekt, dat groei een gestage lineaire weg van worden is. Je hoeft nergens aan te komen, dan waar je staat, in elk moment. Dat daar ook kleine terugval momenten in zijn, is heel menselijk en resoneert in het lineaire wordingsproces.

Alles samenbrengen en de losse eindjes aan elkaar knopen leidt op de lange termijn tot een completer, helderder en groter geheel.

De planeten staan ​​ons gunstig gezind. Geregeerd door Jupiter in Kreeft, in een driehoek met Saturnus in Vissen, is er een belofte van een duurzame basis, als we bereid zijn om er bewust in aanwezig te zijn en daar ook in te investeren.

De driehoek tussen Jupiter en Neptunus benadrukt het diep spirituele aspect van deze Nieuwe Maan. Boogschutter staat al bekend als de Wijze Leraar; in zijn meest ontwikkelde vorm begeleidt dit teken anderen naar persoonlijke groei en spirituele ontwikkelingsweg.

De uitnodiging is nu om groots te dromen, te streven naar goddelijke wijsheid en erop te vertrouwen dat alles op zijn plaats zal vallen. Boogschutter wordt immers niet voor niets ‘Gods lievelingskind’ genoemd. Op hun voeten landen is voor hen een tweede natuur, waardoor ze gedurfde risico’s durven te nemen.

Welke risico’s zouden we de komende maanden kunnen nemen? Hoe kunnen we de toekomst in eigen handen nemen, wetende dat alles zich zal ontvouwen zoals het hoort? Hoe kunnen we authentieker leven volgens onze waarheid?

Opnieuw spoort de cruciale graad van deze Nieuwe Maan ons aan tot een ‘versnelde’ groei van geloof, hoop, waarheidsvinding en expansie. Als de impuls opkomt om onze spullen te pakken en een vlucht te boeken, moeten we luisteren naar het verlangen van onze ziel. Als een sprong in het diepe, een nieuwe onderneming of een studie ons roept, laten we daar dan gehoor aan geven.

Gematigdheid is natuurlijk essentieel, hoewel die vanzelfsprekend voortkomt uit de verbinding van Jupiter met Saturnus.

Ook Venus ondersteunt deze Nieuwe Maan. Op slechts enkele graden van een perfecte conjunctie met de Hemellichamen, siert dit archetype van schoonheid, plezier en overvloed deze maanfase met haar welwillende vrijgevigheid – een andere eigenschap die centraal staat in Boogschutter. Wanneer we haar verleidelijke lied van verlangen volgen, openen zich ons pad en onze bestemming wijd. Er is geen limiet aan wat we kunnen ervaren.

15 december 2025

Terwijl Mars door Steenbok trekt, word je uitgenodigd om de rauwe energie van ambitie en structuur die deze conjunctie belichaamt, te benutten. Dit is niet zomaar een tijd voor dromen; het is een kans om de handen uit de mouwen te steken en je aspiraties om te zetten in tastbare realiteit.

Stel je de gedisciplineerde bergbeklimmer voor, die elke weloverwogen stap met intentie en focus zet, en zo een pad omhoog baant ondanks de harde wind van twijfel en afleiding. Deze hemelse dans roept je op om je innerlijke strateeg te ontketenen, je doelen hoog te stellen maar je plannen te verankeren in concrete stappen.

De energie is voelbaar: gebruik haar om de obstakels op je pad te overwinnen en je relatie met doorzettingsvermogen te herdefiniëren. In deze fase wordt helderheid je kompas, dat je door de mist van onzekerheid leidt naar je authentieke doelen.

Concreet spoort Mars in Steenbok je aan om je te verdiepen in de structuren om je heen – of het nu gaat om je carrière, relaties of persoonlijke ontwikkeling.

Beschouw dit als een wake-up call om te evalueren wat je groei bevordert en wat deze belemmert. Het archetype van de wijze architect moedigt je aan een solide fundament te leggen voor je ambities. Welke tools heb je tot je beschikking? Hoe kun je tegenslagen omzetten in springplanken? Kijk even terug naar je interne en externe hulpbronnen, werkinstrumenten je bij een eerdere tegenslag hanteerde.

Nu is het moment om de angst voor falen opzij te zetten en een veerkrachtige mindset te omarmen. Jouw acties, hoe klein ook, zijn de penseelstreken op het doek van je leven; gebruik ze wijs om een ​​meesterwerk te creëren dat je ware essentie weerspiegelt.

Deze focus op praktische toepassing stelt je niet alleen in staat je doelen na te streven, maar ook om de helderheid en richting te vinden die je door de stormen die voor je liggen zullen leiden.

Liefs Mieke

Twee bijzondere boeken geschreven door Mieke Mosmuller

Na het boek ‘Singulariteit’ ( uitgegeven in 2019) te hebben herlezen, herlees ik het vervolg ‘Posthumanisme’. (2020)

Zoals dat met antroposofische boeken iets meer vraagt aan geduld is het herlezen van de inhoud een dieper omvormen en omwerken. Ondanks de dialogen van deze boeken heel levend en begrijpelijk beschreven worden, zijn er lagen in verwerkt, die een ander soort begrijpen, een andere manier van denken, onvermijdelijk, opwekt.

En dat andere denken, ja, dat vraagt het actief opnemen van de inhoud, niet als een ja-knikken en doorslikken, maar werkelijk ervan doordrongen worden. In deze beweging voel ik heel kleine opstapjes, die ook wel mijn eigen worsteling in het gewone, alledaagse denken laat zien. Het niet afstoten zonder meer, omdat ongekend onbemind maakt, laat ons als mens zien, hoe ons denken door onze opvoeding en socialisatieprocessen is ‘gevormd’. Of mag ik zeggen het ‘eenzijdig’ op het materialistische denken is gestoeld, en liefst nog ‘wetenschappelijk’ te bewijzen.

Dat beperkende denken, wat veel mensen een houvast geeft, ontspruit aan iets anders. Dat wetenschappelijk te bewijzen, begin er maar aan. Breng het in cijfers, in grafieken, in modellen, en je komt erachter dat dit een beeld is wat zelden strookt met de werkelijkheid.

Dus wat Mieke schrijft, helderder kan ze het al niet aanbrengen; Ik voel daar zeer zeker iets anders bij, dan het voor of tegen iets zijn. Dat iets is een uitnodiging tot vrij denken, zelf-staand- denken, niet om haar na te praten, of na te bootsen, maar wel een opmaat tot zuiver duiken. Als we al zo’n gewaarwording kunnen beleven, een glimp van het zuiver te denken bij iemand waar te nemen, dat is toch wel een geschenk.

Want zuiver denken…al zijn daar heel veel meningen en visies over, dat moet eigenlijk een streven zijn, daar moet je wel die liefde voor het zuiver denken van binnen kunnen voelen, al is de weg ernaartoe een kwestie van moed niet af te dwalen en mee te varen met alles wat de weg ernaartoe afhoudt.

Met diep respect citeer ik de volgende woorden als een soort van aanspreken voor je begint te lezen. Het lezen van het eerste boek is wat ik aanraad, omdat het tweede volgt, verder bouwt op het eerste.

‘In mijn boek ‘Singulariteit’ heb ik een poging gedaan om de actuele toekomstvisie op de mens vanuit de Artificial Intelligence te weerspiegelen met de visie op de mens zoals we die kunnen hebben vanuit de anthroposofie, die niet voor niets die naam draagt: wijsheid van de mens., of een wijs mensbeeld.

Aan het slot van het boek vaan de vrienden die dit thema hebben besproken uiteen en spreken af om enkele maanden later opnieuw samen te komen om een concreet toekomstbeeld van de menselijke ontwikkeling te ontplooien, dat uitgaat van de soevereiniteit van de geest.

Dit huidige boek ‘Posthumanisme’ is het verslag van die samenkomst van dertien vrienden in het hooggebergte. Het is een gecomprimeerde beschrijving van de mensheidsontwikkeling op aarde geworden, beschreven vanuit de tijd van het vroege Lemurië tot aan het eind van het Na-Atlantische tijdperk.

Makkelijk te lezen zal het niet zijn, ik reken op de activiteit in het meedenken en vooral voorstellen bij de geëngageerde lezer(s). Zonder die activiteit kan het niet anders zijn dan een merkwaardige opeenstapeling van feiten in het verleden en toekomst.

Brengt de lezer het daarentegen op om met het actieve voorstellen mee te denken en te imagineren, dan verschijnt een onbegrensd rijke toekomst voor de innerlijke blik.

Daarbij zal het posthumanisme van de singulariteit verbleken tot een levenloos onding.

Als in de mens ingeboren de waarheidszin leeft, waarin ik het vaste vertrouwen heb, dan moet daarin de vreugdevolle herkenning van dit toekomstbeeld oplichten.

Het enige wat ertegen kan spreken is de onwil, in alle mogelijke vormen, van geen zin hebben tot regelrechte weerzin.’

Mieke Mosmuller

Achterflap boek: ‘ De transhumanisten zijn niet bereid zich te verdiepen in de zin en de betekenis van het fysieke lichaam op zich. Ze willen er eenvoudigweg van af, nadat ze daaruit gedistilleerd hebben wat voor hen het belangrijkste is: een algoritme op basis van informatica, dat ook een zekere creativiteit bevat, zoals we die in het game kennen.

Met die creativiteit moet je dan genoegen nemen, verder ontwikkeld uiteraard. Met de ongekende rekencapaciteit als ondergrond voor de intelligentie moet je dan gelukkig zijn. De toekomstige machinemensen, die nog iets heel anders zullen zijn dan de robots, zullen dan de plaats van de biologische mens innemen.’

Wanneer je deze inzichten meditatief opneemt, dan vind je het tegenbeeld daarvan en kom je min of meer vanzelf bij de stap in de mensheidsontwikkeling dat hier de ‘wederhelft’ van is en die nog in een verre toekomst ligt.’

In de vorm van voordrachten en gesprekken wordt in dit boek deze ‘wederhelft’ van het trans- en posthumanisme geschilderd. Het is een spirituele toekomstvisie, geen science fiction.

Home

Mieke Mosmuller (1951- Amsterdam) studeerde geneeskunde in Amsterdam en heeft meer dan dertig jaar ervaring als praktiserend arts. Sinds 1994 is zij naast haar beroep als arts auteur van romans en spiritueel-filosofische boeken. Zij schrijf inmiddels meer dan 57 boeken. Een deel van haar werken zijn vertaald in het Duits, Engels, Deens en Frans.

Mieke Mosmuller

‘

De Engel van Dankbaarheid straalt zacht licht uit haar vleugels

Zwaar en donker, alsof de wolken zich samentrekken in een dreigende sfeer is er de Engel van Angst.

De Engel van Dankbaarheid had zo pas haar blik laten vallen op de Aarde, zag hoe groot het worstelen was van velen, het verdriet om het leed berokkend onder mensen door mensen vooral met macht, raakte haar diep. ‘Wat moet ik hiermee, als Engel van Dankbaarheid, al het donkere en duistere met een gevoel van Dankbaarheid te benaderen.’? ‘Dat kan geen mens ontvangen, dat achter de duisternis en de donkerte, een geschenk ligt.’

Nadenkend over wat ze had gezien, zag ze wat verderop de Engel van Angst tevoorschijn treden. Aarzelend bewoog de Engel van Dankbaarheid naar de Engel van Angst, opende haar vleugels-armen en sprak ze de woorden ‘Kom, laat mij jou omarmen, want in jouw schaduw kan ik het geschenk zien.’

Maar Angst kon niet antwoorden. Zijn hart was gesloten, zijn donkere naar beneden hangende vleugels trilden. Hij voelde de warmte van haar licht, maar durfde niet dichterbij te komen. ‘Ik kan niet,’ fluisterde hij, ‘ want als ik jou ontvang, verlies ik mijn macht en controle. Ik ben hier om te waarschuwen, niet om te vieren.’

Dankbaarheid knielde langzaam neer en legde haar hand op haar hart. ‘Je hoeft niets te verliezen,’ zei ze zacht. ‘ Wanneer je mij ontvangt, wordt jouw waakzaamheid een zegen. Jij toont waar jouw angst is, en ik kan je helpen hoe je angst om te ontvangen helend kan inwerken.’

Maar Angst bleef staan, gevangen in zijn eigen energie. Hij kon niet van harte ontvangen, en daarom kon hij geen dankbaarheid tonen. Zijn vleugels bleven donker, zijn blik bleef naar beneden gericht.

En toch — in het moment van die ontmoeting werd iets anders opgewekt. Want hoewel Angst niet kon antwoorden, bleef Dankbaarheid aanwezig. Haar licht omhulde hem zonder dwang, zonder verwachting. En heel even, in een flits, voelde Angst dat hij niet alleen was. Er was nog een derde Engel aanwezig, dat kon hij voelen, maar nog niet helder waarnemen. Hij werd het zich wel gewaar.

Hij keerde zich om en verdween weer terug naar zijn schaduw. Dankbaarheid bleef achter, haar vleugels nog steeds stralend. ‘Op een dag,’ fluisterde ze, ‘zal hij terugkeren. En dan zal hij weten dat zelfs zijn donkerte een plaats heeft in het grote geheel.’

Op een gegeven moment keek De Engel van Angst zijn schaduw. aan. Zijn vleugels waren alsnog zwaar, donker, als wolken die de zon bedekken. Hij droeg de energie van terughoudendheid, van wat als…? en ik durf niet…. Hij wilde beschermen, maar zijn bescherming was vaak een gevangenis. Maar toch voelde hij een derde aanwezigheid, nog sterker dan de vorige keer.

Haar vleugels waren licht als de dageraad, in tinten van zacht roze en zilverblauw. De Engel van Hoop trad naar voor.

Hoop keek naar Angst en sprak: “k zie jouw schaduw, maar ik zie ook de weg die daarachter ligt. Jij bent niet het einde, jij bent de poort.’

Angst hief zijn hoofd voor een fractie op, verrast door haar woorden. Hij voelde dat er iets mogelijk was, iets dat verder ging dan zijn eigen verharding.

‘Hoop opent de deur,’ sprak ze bemoedigend ,’ maar ik ben de stap die volgt. Vertrouwen. Ik ben het weten dat je gedragen wordt, zelfs als je niet alles begrijpt. Ik ben de adem die fluistert : ‘ Omarm je schaduw, maar laat ook het licht erop schijnen, zodat jij het midden vindt.’

Dankbaarheid had het gebeuren met een glimlach waargenomen, want zij wist dat haar licht nu een bondgenoot – Hoop- had gevonden. Angst voelde de zachte kracht van Hoop als een uitnodiging. Hij wist dat er een weg was, al kon hij het geschenk nog niet volledig ontvangen.

De ontmoeting van de drie Engelen- de Engel van Dankbaarheid, de Engel van Angst en de Engel van Hoop is een verhaal van contrasten. Samen vormen ze een spiegel van de ziel.

Zo is het ook op aarde. Veel mensen dragen de Engel van Angst in zich — een stem die hen tegenhoudt, die fluistert dat ze niet durven, dat ze tekortschieten. En tegelijk leeft in hen de Engel van Dankbaarheid — een zachte kracht die herinnert aan wat er wél is, wat ontvangen mag worden. Door de Engel van Hoop die ook in ieder mensenhart leeft, is de mens in staat om het Licht en de Duisternis in zichzelf te verbinden, in de meest uitdagende situaties en beproevingen van het leven. Dat is de Kracht van deze Engel. Daarin het midden te vinden.

Angst kan niet volhartig worden ontvangen, waardoor dankbaarheid niet doordrongen wordt in Wezen van de mens . Het is de angst om iets te verliezen, wat tijdelijk tot een opluchting zorgt of een gemoedsopwelling geeft van ‘dankbaarheid’, maar die deugd van dankbaarheid dringt niet dieper door in de Ziel.

Telkens wanneer een mens, ondanks de angst, toch een moment van bewust dankbaarheidsgemoed in zichzelf laat opwellen en dieper doordringen in de Ziel, dan verandert er iets. Het donker wordt niet verdreven, maar krijgt een andere zingeving en betekenis.

Wat is de diepere betekenis vanuit de antroposofie?

* De Engel van Dankbaarheid kan gezien worden als een beeld van de Christuskracht in ons: zij omarmt, zij herinnert ons aan het geschenk van het leven, zij brengt balans tussen de polen.

* De Engel van Angst weerspiegelt de Ahrimanische invloed: de energie die ons wil beschermen door ons stil te zetten, die fluistert dat we niet durven, dat we tekortschieten. Hij kan niet van harte ontvangen, want zijn natuur is verharding en controle.

* Tegelijk speelt ook de Luciferische verleiding mee: de neiging om dankbaarheid te verheffen tot een vlucht in licht en illusie, zonder de schaduw werkelijk te erkennen. Dankbaarheid kan dan zweverig worden, los van de aarde.

Wanneer deze twee krachten elkaar ontmoeten, ontstaat spanning. Angst kan niet ontvangen, en Dankbaarheid kan niet afdalen zonder te verliezen in illusie. Maar juist in het midden — in het hart van de mens — kan er een transformatie plaatsvinden.

In het dagelijks leven ervaren mensen vaak dat angst hen verlamt (Ahrimanisch), terwijl de verleiding groot is om weg te vluchten in illusies of oppervlakkige positiviteit (Luciferisch).

Dankbaarheid is de weg van het midden: zij erkent de schaduw, maar ziet ook het geschenk. Zij verbindt hemel en aarde, licht en donker.

Hoop en Vertrouwen groeien wanneer we leren beide krachten te herkennen, zonder ons door hen te laten overheersen.

“Wanneer wij de Luciferische vlucht en de Ahrimanische verharding herkennen, en toch kiezen voor Dankbaarheid, dat het IK de middenweg daarin actief in kan bewegen, dan ontstaat vertrouwen.

Het hart wordt de plaats waar licht en donker elkaar ontmoeten — en waar de ziel zich herstelt.’

Ik heb met dit heel eenvoudig verhaal een poging gedaan om iets in beweging te brengen, omdat ik daar ook zelf natuurlijk steeds vaker bewust bij stilsta. We moeten het duister niet ‘verlichten’ op manieren die, zoals we dat kennen, de schone schijn hoog houdt maar weghoudt van een opwaartse beweging naar heelWording.

Warme hartegroet

© Mieke

In het hart van het oude land Bharat, een hindoenaam voor India, waar de heilige rivieren stroomden en de bergen geheimen fluisterden aan de wind, leefde godin Sarasvati.

Zij maakte deel uit van de drie-eenheid van godinnen, waartoe ook Lakshmi en Parvati behoorden.

Zij was een van de belangrijkste godinnen in het hindoeïsme, vereerd als de godin van rijkdom, welvaart en fortuin en werd vaak afgebeeld als een prachtige vrouw met vier armen, staand of zittend op een lotusbloem, wat staat voor zuiverheid en spirituele kracht. Ze wordt actueel meestal afgebeeld met gouden munten die uit haar handen stromen, wat overvloed en vrijgevigheid vertegenwoordigt.

Parvati belichaamde de verzorgende en meelevende aspecten van het goddelijke vrouwelijke en stond ook bekend om haar felle vormen, zoals Durga en Kali, die ze aannam om de wereld te beschermen tegen kwade krachten Haar constante toewijding aan Shiva en haar rol als liefhebbende moeder, maakten haar tot een heel geliefd figuur onder toegewijden. Samen vertegenwoordigden ze het vrouwelijke goddelijke aspect.

Sarasvati was de belichaming van wijsheid, muziek, kunst en geleerdheid. Haar aanwezigheid was als een zachte bries die helderheid en inspiratie bracht aan iedereen die haar zegeningen zocht.

Sarasvati verbleef al heel lang in een hemels rijk, omringd door de meest exquise tuinen en serene meren. Haar verblijfplaats was een plek van rust en schoonheid, waar de lucht gevuld was met de melodieuze klanken van haar veena, een goddelijk snaarinstrument. De muziek die ze speelde was niet alleen een verzameling noten, maar een symfonie die resoneerde met de essentie van de Schepping.

Op een dag, toen Sarasvati bij het met lotus gevulde meer zat, voelde ze een verstoring in de wereld beneden. De mensen van Bharat verloren het contact met hun innerlijke wijsheid en creativiteit en er was nog meer gaande, wist ze. De kunsten vervaagden en de dorst naar kennis nam af.

Sarasvati wist dat ze moest ingrijpen om de balans en harmonie te herstellen, want klanken kunnen op de juiste manier ingezet, het donker naar het licht brengen, zelfs rampen afwenden, echter wist ze dat de aardse mens diep doordrongen is in het aardse denken, niet echt bewust zuiver meer kan waarnemen.

Toen ze afdaalde naar het aardse rijk, nam Sarasvati de vorm aan van een stralende vrouw gekleed in een eenvoudige witte sari, die puurheid en verlichting symboliseerde. Ze droeg haar veena, een boek met oude geschriften, haar mala- een gebedsketting met 108 kralen- om haar hals. Een schaal met puur bronwater zou ze wel, eenmaal terug op aarde, ergens vinden. Klaar om te helpen.

Terwijl ze door de dorpen en steden liep, bracht Sarasvati’s ingetogen aanwezigheid een serene en rustgevende energie. Ze bezocht scholen, waar ze kinderen over het belang van leren en creëren vertelde. Ze zat bij kunstenaars en begeleidde hen met wijsheid en geduld, terwijl ze schilderden en beeldhouwden.

Met een bovennatuurlijke kunstminnende gave- haar ogen gesloten om de door haar ziel gehoorde klanken ongestoord te laten stromen, speelde ze met haar fijngevormde handen en vingers op haar veena. Hun zielen werden zichtbaar geraakt, toen ze hen, na de laatste klanken in een vertraagd ritme tokkelend, een voor een met een zachte blik aankeek. De ruimte was gevuld met de zuiverste klanken- die minutenlang helend natrilden. Dat er geen woord werd gesproken, applaus de sereen vervulde ruimte verstoord zou hebben, was voor haar een teken dat haar zielsgeïnspireerde klanken de harten en zielen van de kunstenaars hadden bereikt. Sarasvati dankte hen voor hun aanwezig zijn en wist dat hun bijdrage tot het creëren en co-creëren van nieuwe Velden in het Scheppingsplan zich verder zou ontvouwen.

Zelf nam Sarasvati wat tijd voor zichzelf,

om haar ervaringen te verwerken. Een paar dagen ,voor ze haar weg verder zette in een heel klein dorpje, vlakbij een rivier, nam ze in stilte haar 108-kralige houten mala, en bleef een tijdlang in lotushouding met gesloten ogen zitten, herhaalde met zachte kracht de eenvoudige heilige mantra ‘Aum’.

Enkele dagen later arriveerde Sarasvati in dat heel klein dorpje, en zag een kampvuur waar de inwoners zich hadden verzameld. Dichterbij komend voelde ze de energie en trillingen van de dorpelingen, bezorgd en wanhopig. Het leven in het dorpje werd steeds onzekerder door aardschokken- en bevingen waardoor het water het dorpje dreigde te overspoelen.

Sarasvati luisterde met mededogen en begreep dat de situatie die werd gecreëerd niet natuurlijk was. Dit had ze al vaker waargenomen, dat donkere krachten het leken te overwinnen van het licht. Echter, had ze ook waargenomen, dat er een enorme overgang en transitie over de hele wereld plaatsvond. Een overgang die helaas heel veel onzekerheid zou geven, bestaans-onzekerheid.

Die informatie, voelde ze, kon ze nog niet meteen delen met de dorpelingen. Met enige droefheid, stemde ze zich af op haar ziel, de dorpelingen, het dorpje aan het water, en het groter geheel- wederom vulde de omgeving aan het kampvuur zich met niet eerder gehoorde helende klanken van haar veena.

De muziek die uit haar instrument stroomde was anders dan alles wat de dorpelingen ooit hadden gehoord. Melodieën die tot hun hart sprak en hen herinnerde aan de schoonheid en wijsheid die in ieder van hen verborgen lag. Terwijl de zuivere klanken in de lucht dansten, voelden de dorpelingen een hernieuwd gevoel van hoop en inspiratie. Met weloverwogen woorden- nam Sarasvati het woord en sprak de dorpelingen bemoedigend toe.

Ergens ‘wisten’ de dorpelingen, omdat ze heel sterk vanuit hun zielsessentie leefden, wat er gaande was. Het was een bevestiging van wat ze al wisten. Echter door de helende klanken die Sarasvati afgestemd op het kleine dorpje, liet horen, viel de dreigende angst-schaduw van hen af. Iedereen die Sarasvati had ontmoet, ervoer een diepe energetische verandering, ook al waren de omstandigheden erbuiten van een andere hoedanigheid.

Samen in verbinding en samenhorigheidsgevoel, kozen ze ervoor om hun dagelijkse leven nieuw leven in te blazen met kunst op de meest veelzijdige manier. Het dorp transformeerde in een centrum van artistieke en intellectuele activiteit. Kinderen gingen graag naar school, kunstenaars creëerden meesterwerken en muzikanten componeerden liederen die het leven en de natuur vierden.

Het nieuws over Sarasvati’s aanwezigheid verspreidde zich wijd en zijd en mensen uit verre landen kwamen om zicht te laten inspireren door haar helende kunstzinnige gaven. Ze bleef haar gaven delen en leidde de mensheid naar een pad van eigen wijsheid, creativiteit en verlichting.

Naarmate de jaren verstreken, bloeide het land op met kennis en kunst. De mensen eerden Sarasvati met festivals en rituelen en uitten hun dankbaarheid voor haar goddelijke tussenkomst. Ze bouwden tempels in haar naam, waar ze chantten en mantra’s zongen.

Sarasvati keerde terug naar haar hemelse rijk, wetende dat haar missie was volbracht. Ze waakte over de wereld met een gevoel van vervulling, haar hart gevuld met liefde voor de mensen die ze had aangeraakt. Haar nalatenschap leefde voort, een bewijs van de kracht van wijsheid, muziek en kunst.

Sarasvati herinnert er ons aan dat de goddelijke creatieve vonk in ieder van ons aanwezig is. Het is die krachtige vonk op ‘aan’ zetten. Sarasvati, de godin van wijsheid en creativiteit is een tijdloos verhaal, dat generatie op generatie mag doorgegeven worden.

Met het chanten van de heilige mantra OM SHRIM HRIM SARASVATI NAMAHA verbind je je met de helende creatieve scheppingsenergie van Sarasvati.

Liefs Mieke

©