Geplaatst op Geef een reactie

Waarom het ego ervan houdt om mensen op een voetstuk te zetten- de dynamiek

Een interessant onderwerp om de dynamiek iets nader toe te lichten. Deze dynamiek vinden we niet enkel terug in de ‘spirituele’ wereld; als je zelf zo even stilstaat bij het fenomeen of zelf de neiging hebt mensen op een voetstuk te plaatsen, dan kan dit wat meer helderheid geven voor jezelf enerzijds, maar ook een richtingwijzer vormen naar het effect ervan in jouw persoonlijk leven.

Als we mensen op een voetstuk plaatsen, kunnen we geen enkele relatie met ze creëren. We creëren een kloof tussen ons en de persoon die we bewonderen. Bovendien is dit een van de grootste trucs van het ego.

Laten we wat licht werpen op deze dynamiek in relaties.

Het ego houdt ervan mensen op een voetstuk te plaatsen. En hoewel het voor iemand een daad van respect kan lijken, ondermijnt het plaatsen van mensen op een voetstuk eigenlijk elke kans op een gelijkwaardige relatie. Mensen op een voetstuk plaatsen is een van de meesterlijke trucs van het ego. Ook al kan het onschuldig en soms zelfs spiritueel lijken, het ego speelt spelletjes met ons. Waarom verheffen we sommige mensen boven anderen? En waarom ontstaat het van het ego?

Het ego zet mensen op een voetstuk

Het ego houdt van uitersten. Het houdt ervan dingen als goed of slecht te bestempelen. Niets kan neutraal blijven. Er moet altijd een redder en slachtoffer in elk verhaal zijn. En het ego categoriseert mensen stiekem als beter dan en slechter dan. Al deze labels blijven natuurlijk verborgen. Het ego is niet te zien; het gedijt in schaduw en onduidelijke situaties.

Wanneer het ego voldoende intensiteit waarneemt met een hogere emotionele lading, gebruikt het de lading om zichzelf te versterken. En het kan zichzelf verbeteren wanneer het polariteit creëert. Dus wanneer het ego iemand op een voetstuk zet, is er polariteit. Deze persoon is zo speciaal dat ze buiten je bereik liggen, en het brengt energie terug naar het ego.

Mensen op een voetstuk zetten in relaties

Laten we zeggen dat je je soulmate of tweelingziel ontmoet. Je bent volkomen onder de indruk van deze prachtige lichtstraal die lijkt te resoneren op dezelfde spirituele golflengte als jij. Nooit eerder had je je zo verbonden gevoeld met iemand van deze omvang. Op het eerste moment van de ontmoeting zijn jullie allebei gecentreerd in je hart. Er is wederzijdse erkenning en weten dat je elkaar al heel lang kent. Je deelt mooie momenten en herinnering aan je ware zelf met hen. Tot het ego toeslaat.

Op een gegeven moment verandert er iets en begin je verhalen over de ander te maken. Omdat je ze zo uniek waarneemt, gaat de geest op zoek naar een reden voor hun speciaal of bijzonder zijn, terwijl de glimpen van hun licht ook op jou schijnen. Als je mensen op een voetstuk zet, verhoog je ook jezelf, maar de persoon op een voetstuk bereik je echter nooit.

Je begint verhalen over je toekomst te maken en voordat je het weet, glijd je uit de hartcentrumverbinding. Nu lijkt het nog steeds op liefde en diepe bewondering. Maar je begint ze in gedachten te aanbidden. Jullie zijn niet langer twee zielen in gemeenschap met elkaar. Maar je ziet ze door je geest.

Als je iemand op een voetstuk gaat zetten, verander je hem/haar in een god. Voor jou is alles wat ze doen perfect. De balans is verdwenen. Nu zie je de andere persoon voor wat ze je mogelijk kunnen geven. In romantische relaties voelt het ego dat de relatie met deze speciale persoon je ego zal verheffen.

Het ego in jou ziet het ego in hen als specialer en wil onbewust met hen van plaats wisselen. Of in ieder geval druppeltjes van hun licht ontvangen.

Het ego begint mensen op een voetstuk te zetten omdat het zich ook speciaal wil voelen. Het wil net zo glorieus en speciaal zijn als de andere persoon voor het ego lijkt te zijn.

Nu geloof je dat deze ene persoon belangrijker en specialer is dan anderen. Niets doet er toe, tenzij je bij hen bent. Net als bij tweelingvlamverbindingen kan er een obsessie ontstaan. Je ziet de ander niet meer. Je ziet wat ze mogelijk in je leven kunnen brengen. In de tweelingvlamrelatie is het uiteindelijke doel (een geobjectiveerde essentie) de vereniging. Alles begint om dat ene ding te draaien. De geest is geobsedeerd door het bereiken van de vereniging (of een relatie) met deze ene persoon. En het negeert alle rode vlaggen. In wezen verliest de geest het gevoel van evenwicht en sereniteit en gaat naar het uiterste. In consulten merk ik wel eens een groeiende onbalans op vanuit een obsessief verlangen. De ander wordt heel wat eigenschappen toegedicht en bij elke verandering in gedrag, voelt diegene zich afgewezen.

Je kunt geen enkele relatie op een gelijkwaardige manier opbouwen!

Als we mensen op een voetstuk plaatsen, creëren we een kloof tussen hen en ons. Omdat ze op een voetstuk staan, worden ze gezien als beter dan anderen. En tegelijkertijd worden ze geobjectiveerd tot iets dat we willen worden. De persoon op een voetstuk verandert in een object. Ze worden niet langer gezien voor wie ze zijn.

Nu symboliseren ze iets waar het ego naar streeft.

Wanneer je een vriend of geliefde op een voetstuk zet, stop je met het hebben van een relatie met hen. Nu zijn ze een voorwerp van jouw aanbidding en bewondering. Door mensen op een voetstuk te zetten, zet je jezelf lager. En het creëert een energetische onbalans die uiteindelijk zal leiden tot het verbreken van de relatie. Omdat de geest in wezen verliefd is op een illusie. Het berooft de ander van zijn menselijke zelf en ziet alleen een volmaakt mens: een potentiële vereniging – een hemel op aarde.

Telkens wanneer je iemand op een voetstuk zet, zal de relatie uiteindelijk verdwijnen.

Er ontstaat echter een echte tweezijdige relatie tussen twee hele en soevereine wezens. Je weet dat de ander niet de bron is van jouw geluk, liefde, energie of wat dan ook. Je neemt de volledige verantwoordelijkheid voor je welzijn en spirituele evolutie. Ook al is de andere persoon uniek, ze zijn niet specialer dan jij dat bent.

Terwijl je je door de ego-valstrikken van speciaal zijn heen beweegt, leer je de uniciteit in iedereen te herkennen. Je weet dat je gelukkig kunt zijn zonder een speciaal persoon. Omdat je weet hoe je de relatie met je eigen hogere zelf kunt aanboren. Je hoeft dus niet via iemand anders op je eigen bron in te pluggen.

Wanneer het ego mensen op een voetstuk begint te plaatsen, zullen die mensen je teleurstellen. Waarom? Omdat elk uiterste uiteindelijk een evenwicht vindt. Het is niet waar dat iemand specialer is. Alleen het ego labelt anderen op die manier. En aangezien speciaal zijn niet in overeenstemming is met de waarheid van onze diepste essentie, zal er iets gebeuren, dus haal je diezelfde mensen van het voetstuk.

Als je mensen op een voetstuk zet, is het slechts een kwestie van tijd voordat je ze van het voetstuk haalt. En dan zal het ego een ander uiterste creëren en beginnen in te zien dat de andere persoon ongelijk heeft of zelfs slecht is. Onthoud dat het ego zich altijd tegenover iemand moet definiëren. Daarom zijn die uitersten en polariteit essentiële hulpmiddelen om het bestaan ​​ervan te behouden.

Het op een voetstuk plaatsen vindt soms al heel vroeg plaats in de kindertijd. Ouders bijvoorbeeld die hun kind al van in de wieg als zo bijzonder, zo speciaal labelen en op die manier doorgaan bij het opgroeien, creëren iets bij het kind, dat daar absoluut niet naar vraagt, wat tot scheefgroei kan leiden. En dan worden die ooit op een voetstuk geplaatste kinderen, de narcisten, de psychopaten, de sociopaten et ectera in een adem neergesabeld. Er is heel veel rond te delen…maar ik denk dat dit blog een heldere reminder is in het streven naar gelijkwaardigheid in elke relatie, in elk contact. Het kan verkeren, zei Bredero. Vandaag op een voetstuk geplaatst, en de dag nadien neergesabeld worden. Wat het ego zo allemaal in petto heeft, niet?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *