We leven in een wereld die nog grotendeels is gebouwd op het oude paradigma. Omdat die principes zo diepgeworteld zijn, kan het moeilijk zijn om te zien hoe ze echt werken. Het contrast tussen oude en nieuwe paradigma-overtuigingen komt duidelijker tot uiting in onze relaties met onszelf en met anderen.
De relatie met onszelf omvat hoe goed we onszelf kennen, hoe we onze persoonlijke transformatieweg benaderen en hoe we onszelf zien. Een bewuste relatie met jezelf hebben is belangrijk omdat de relatie met jezelf de sjabloon is voor alle andere relaties die je aangaat. Je relatie met anderen is een weerspiegeling van je relatie met jezelf.
Het oude paradigma erkent dat een zekere mate een relatie met het zelf nodig is. Die overtuigingen ondersteunen het besef van je plaats en hoe goed je past binnen de regels en normen van je leeftijdsgenoten en de samenleving. De oude paradigmaprincipes belemmeren echter je vermogen om een diepere of bredere relatie te vormen met wie je bent.
Introspectie is een essentieel hulpmiddel om de relatie met jezelf te verdiepen. Introspectie is een uitstapje naar je innerlijke landschap om je gevoelens, gedachten, gedragingen en ervaringen te onderzoeken. Het oude paradigma ondersteunt introspectie als een puur mentaal proces dat je gebruikt om te beslissen of je de ‘juiste’ keuze maakt en niemand anders van streek maakt. Maar door dat niveau van zelfonderzoek kom je meer te weten over wat anderen van je verwachten en hoe je aan die verwachtingen voldoet dan te weten wie je bent.
De nadruk van het oude paradigma op het nemen van de ‘juiste’ beslissing impliceert dat ‘juist’ een onveranderlijke, universele vastberadenheid is. Zo is het niet. Wat goed is voor mij, is misschien niet goed voor iemand anders. Wat voor mij op dit moment goed voelt, past misschien niet over vijf minuten. Het oude principe van uitstellen naar externe autoriteit zegt dat het niet relevant is of iets voor mij goed voelt of niet. Waar het om gaat is ‘goed’ volgens mijn ouders, leraren, goeroes, mijn baas, etc.
Introspectie heeft het potentieel om je open te stellen voor echte verandering, maar alleen als je het beschouwt als meer dan een intellectuele oefening. Ook hier botsen we tegen de grenzen van het oude paradigmageloof rond leven van buitenaf. Veranderen is een inside job. Het is geboren uit mijn gevoel, geen idee dat ik heb over wat ik ‘zou’ moeten doen.
Bovendien vereist het begrijpen van mijn gevoelens, gedachten, verwondingen en overtuigingen dat ik mezelf vragen stel. Het oude paradigma ondersteunt alleen vragen zolang het niets pijnlijks naar voren brengt of een conflict creëert met de gevestigde autoriteit.
Voeg daar de oude paradigma-opvattingen over de noodzaak van controle, inclusief zelfbeheersing, en het belang van mijn persona op zijn plaats te houden en er is geen ruimte voor het stellen van vragen die het risico lopen dat ik het onbekende ontmoet.
Het onbekende is per definitie iets waar ik geen controle over heb. Als ik het onbekende binnenstap, loop ik het risico pijn en angst te voelen, die ik misschien niet onder controle heb. Als ik die emoties niet kan beheersen, kan iemand zien hoe ik me echt voel en dat zal mijn persoonlijkheid verraden. Dus volgens het oude paradigma heeft dit hele proces een ‘Keep Out!’ teken erop!
Het oude paradigma stelt ook dat schijn werkelijkheid is. Dus als ik iets in mezelf tegenkom dat ik niet leuk vind of wil aanpakken, zolang alles er buiten goed uitziet, vind ik het prima. We gebruiken allemaal externe afleiding als we het moeilijk hebben of overweldigd zijn.
Winkelen of chocola eten kan een leuke afleiding zijn als ik me bewust ben van wat ik aan het doen ben. Als ik echter echt geloof dat het herschikken van het meubilair of het kopen van nieuwe schoenen iets gaat veranderen waar ik me zelf niet prettig bij voel, heb ik een probleem.
Door binnen oude paradigma-overtuigingen te blijven, kan ik alleen een oppervlakkige relatie met mezelf creëren die past binnen de grenzen van wat anderen denken en waar ze zich prettig bij voelen. Dat geeft me geen ruimte om deel te nemen aan mijn eigen genezingsproces, omdat ik niet dicht genoeg bij mijn verwonding kan komen om ermee te werken.
De principes van het nieuwe paradigma ondersteunen niet alleen een diepere relatie met het zelf, ze nodigen me ook uit om er een te creëren. Het nieuwe paradigma vraagt ons om onze autoriteit te erkennen, of het leven te be-meesteren. Meesterschap over jouw leven ‘overkomt’ je niet, dat zet je zelf helemaal neer, daar leef je ook helemaal naar. Het oude paradigma-denken zegt hierover: ‘ Dan ben jij een egoïst’. En die idee houdt soms mensen weg uit het nemen van de volledige verantwoordelijkheid van het eigen leven. Doodongelukkig omdat de angst overheerst het meesterschap in zichzelf te erkennen. Dit is wat we nu waarnemen. Volwassen mensen die tegen beter weten in, handelingen verrichten om graag gezien te worden.
Om vanuit mijn meesterschap en autoriteit te leven, moet ik een gezond vertrouwen hebben in mezelf. Weten wie ik ben, is geen plaats waar ik aankom. Ik ben een werk in uitvoering. Er is geen eindstation.
Als ik dieper in zelfonderzoek ga, zal ik uiteindelijk iets ontdekken wat ik niet leuk vind. Dat bewustzijn zal waarschijnlijk pijn met zich meebrengen. Het oude paradigma zegt dat pijn slecht is en vermeden moet worden. De nieuwe zegt dat pijn een onderdeel is van groei. Er staat: “Oké, als je niet wilt kijken, hoef je niet te kijken. Dat is jouw keuze. Maak het bewust.
Er zit een enorme vrijheid in die uitnodiging om verder te gaan dan of/of. Het nieuwe paradigma opent ons voor de mogelijkheid om onszelf te leren kennen zonder de noodzaak om alles wat we vinden te beoordelen. Door bewuste keuzes te maken, nemen we verantwoordelijk voor onze beslissingen.
.