Aartsengel Michaël, beschermer van de hemelen en een baken van hoop en gerechtigheid, schitterde al eonen met zijn lichtgevende stralende pantser van wel duizend zonnen, met met zijn zwaard, gesmeed uit het zuiverste hemelse vuur. Voor velen een ware vriend in het aardse leven.
Op een noodlottige dag bereikten fluisteringen van een grote verstoring Michaëls oren. In de diepten van de duisternis smeedden ondeugende geesten een draak – een wezen met duizend scherpe haken en vleermuisachtige vleugels. Deze draak had een missie: het hemelgewelf openscheuren en verwoesting aanrichten.
Deze draak, geboren uit de overblijfselen van chaos, probeerde het delicate evenwicht van het universum te ontwarren. Zijn schubben waren zo donker als de leegte, en zijn ogen brandden met een kwaadaardig vuur.
Michaël wist dat hij dit beest moest confronteren om de harmonie van de hemelen te behouden. Met een hart vol moed en een onwankelbare geest daalde hij af in de afgrond, zijn vleugels sneden door de duisternis als een komeet die over de nachtelijke hemel schiet.
Toen Michael naderde, brulde de draak met een nog groter ongenoegen, zijn enorm geluid galmde overal doorheen en schudde het hele bestaan. De twee titanen botsten, hun strijd verlichtte de duisternis met uitbarstingen van licht en schaduw. Michaels zwaard ontmoette de vurige adem van de draak, waardoor een krachtspel van vonken en vlammen ontstond.
De strijd woedde voort, elke slag was een bewijs van Michaels onwrikbare vastberadenheid en de meedogenloze woede van de draak. Ondanks de formidabele kracht van de draak bleef Michaels hart standvastig. Hij putte kracht uit de liefde en het licht van de hemel, wetende dat zijn missie was om het leven te beschermen.
In een laatste, beslissend moment hief Michael zijn zwaard hoog op, de zuiverste essentie van hemels licht kanaliserend. Met een machtige zwaai sloeg hij de draak, zijn hart doorborend met een krachtige straal van helderblauwe energie. De draak slaakte een oorverdovende kreet, terwijl hij werd verzwolgen door licht, zijn vorm oplossend in de ether.
Toen de duisternis verdween, overschouwde Michael zijn geslaagde missie; zijn pantser gloeide met triomfantelijk licht. Het evenwicht van het universum werd hersteld en de hemelen juichten. Michael keerde terug naar zijn hemelse verblijfplaats, zijn geest schitterde helderder dan ooit, een symbool van hoop en moed voor iedereen die in de rijken van licht en schaduw leeft .
De legende van Michael en de draak is een tijdloos verhaal, een herinnering dat zelfs in het aangezicht van de grootste duisternis, het licht van moed en gerechtigheid altijd zal zegevieren.
***********************************************************************
*Ter aanvulling:
In de antroposofie is de draak een symbolische representatie van de krachten van duisternis en materialisme die zich verzetten tegen spirituele ontwikkeling. Rudolf Steiner, de grondlegger van de antroposofie, verwees in zijn leringen vaak naar de draak, met name in de context van de strijd tussen aartsengel Michaël en de draak, die de strijd tussen spiritueel licht en materiële duisternis vertegenwoordigt.
De draak wordt nauw geassocieerd met Ahriman, een figuur in de antroposofische kosmologie die materialisme, koud intellect en de krachten belichaamt die de mensheid wegtrekken van spiritueel bewustzijn. Deze strijd is niet alleen een mythologische gebeurtenis, maar een continu proces in elk individu, waarbij de krachten van het licht (vertegenwoordigd door Michaël) ernaar streven de krachten van de duisternis (vertegenwoordigd door de draak en Ahriman) te overwinnen.
Steiner beschreef hoe Michaël, met zijn ijzeren zwaard gesmeed uit kosmische meteorieten, de draak verslaat, wat de triomf van spirituele krachten over materialistische en destructieve tendensen symboliseert. Deze beeldspraak is bijzonder levendig tijdens het Michaëls feest, waarbij de thema’s moed, innerlijke kracht en de overwinning van het licht op de duisternis worden gevierd.
Michaels feest vieren we op 29 september. Op deze dag bereikt de zon zijn hoogtepunt en zijn dag en nacht perfect in evenwicht. Zelfs als de bladeren goud kleuren en vallen, en alles lijkt te vervagen, is er een onderliggende magie. In de stilte van de herfst blijft de polsslag van het leven doorgaan – de zaden dragen leven in zich, klaar om opnieuw te ontkiemen. 
