In een schilderachtig dorpje aan de voet van mistige bergen woonde een jonge vrouw. Sasha, gekend als ‘ de spinner van het leven’, bracht haar dagen door met het weven van eenvoudige tot ingewikkelde wandtapijten die verhalen van de wereld vertelden. Haar handen, soepel en fijn gebouwd, bewogen met de gratie en precisie van een meesterkunstenaar.
Shasha’s huis was sober en toch gezellig ingericht, omgeven met het zachte licht van sierlijk kleurrijke lantaarns en het rustgevende gezoem van haar spinnewiel, oogde haar woning heel kunstminnend ingericht. Enkele kattenkinderen, die ze als verdwaald in het bos had gevonden, speelden heerlijk speels naast het spinnenwiel, terwijl ze zachtjes neuriede tijdens het spinnen.
Dorpelingen bezochten haar vaak, op zoek naar wijsheid en troost, en ook naar een diepere zin van het leven. Alleen al door haar liefdevol stromende levensenergie voelde haar aanwezigheid rustgevend en helend. Wie haar bezocht, volgde gefascineerd snelle soepele handbewegingen aan het spinnewiel . De kamer ademde een betoverend magisch, haast geheimzinnige sfeer.
Wie haar had ontmoet, wist dat haar prachtige wandtapijten de geheimen van het leven bevatten, verweven in de structuur van het bestaan.
Op een frisse herfstmorgen zocht Avir, een wanhopige jongen die van de dorpelingen wonderbaarlijke verhalen had gehoord, Sasha op. Het dagelijkse leven, viel hem de laatste tijd zwaar. Zoekend naar antwoorden, al wist hij dat de antwoorden niet te vinden waren buiten zichzelf, hoopte hij op enkele inzichten. Misschien was zijn gemoedsgesteldheid van tijdelijke aard, misschien was er iets wat hij nog niet kon zien, of was het tijd om een andere weg uit te gaan.
Dat hij erkende nogal ongeduldig te zijn, hield hem toch in ban naar het zoeken van een richtingwijzer. Wat was dat toch allemaal met het universum, waar velen hem vertelden dat het universum hem wel tekentjes zou geven. Waarom kreeg hij dan niet die magische tekentjes en anderen wel? Zoveel vragen, onbeantwoord, moedeloosheid, bij de gedachte dat hij nooit de antwoorden zou vinden die hij nodig had om verder te kunnen, overviel hem als een zware deken over zijn hart.
‘Wat heb ik te verliezen’, dacht Ivar in zichzelf, ‘ als het klopt wat velen vertellen over Sasha, dan is dit mijn laatste kans.’
Op weg naar Sasha, bereidde hij zich voor op wat hij wou vragen, waar hij antwoorden hoopte te krijgen. Hoe dichter hij het huisje van Sasha naderde, hoe minder hij dacht, alsof al zijn vragen in zijn hoofd oplosten, in het niets. ‘Vreemd, wat is dit nu weer, straks sta ik voor aap, het lijkt alsof een wazige mist mijn denken overneemt.’
Sasha wist van zijn komst, en had de met vrolijke ornamenten versierde lichtblauw gekleurde deur op een kiertje gezet.
Beleefdheidshalve klopte Avir zachtjes op de deur.
Sasha keek glimlachend op en wenkte Avir om naast haar te komen zitten. Ze pakte een nieuwe draad en begon te weven. Avir draaide zich wat onwennig heen en weer en voelde uiteindelijk de rust over hem indalen.
‘Het leven is als dit wandtapijt,’ sprak Sasha zachtjes. ‘Elke draad vertegenwoordigt een moment, een keuze, een pad. Sommige draden zijn helder en vreugdevol, terwijl andere donker en pijnlijk zijn. Maar samen creëren ze een prachtig en uniek patroon.’
Avir keek toe hoe Asha’s handen behendig bewogen en draden van verschillende kleuren en texturen met elkaar verweefden. Maar hoe vind ik mijn doel?’ vroeg hij, met een wanhopig getinte stem.
Sasha hield even op en keek Avir zacht en begripvol in de ogen. ‘Een doel is niet iets dat je vindt, lieverd. Het is iets dat je creëert. Net zoals ik deze draden tot een wandtapijt weef, moet jij je ervaringen, je passies en je dromen in het weefsel van je leven weven.’
Ze gaf Avir een klein, onafgemaakt wandtapijt. ‘Neem dit van me aan en voeg je eigen draden eraan toe. Laat je hart je leiden en vertrouw erop dat zelfs de donkerste draden hun plaats hebben in het grootse ontwerp.’
Avir nam het wandtapijt aan en voelde een sprankel licht en hoop in zijn hart tintelen, vastbesloten om zijn eigen verhaal te weven met moed en creativiteit. Nog niet eerder had hij het zo begrepen, laat staan zo gevoeld. Het zoeken naar buiten, naar antwoorden, had hij ervaren, is niet de plek waar ik de antwoorden zal vinden.
Hij dankte Sasha voor haar wijze woorden, haar eenvoudig doorleefd voorbeeld van hoe het leven een persoonlijk weefwerk is, en verweven wordt met het groter geheel. Onderweg naar huis, neuriede hij glimlachend een nog niet eerder gehoord lied, hoelang was het alweer geleden dat hij nog spontaan klanken naar buiten bracht? Er was iets wonderbaarlijks fascinerend geopend.
Jaren gingen voorbij. Avir had veel uitdagingen en vreugdes gekend, die allemaal bijdroegen aan het kleurrijke weeftapijt van zijn leven. Avir was een man met een diep doorleefde wijsheid, waar hij door een bewuster leven de draden van zijn hoofd en zijn hart had weten te verweven.
Een bezoekje aan Sasha, die ondertussen ook ouder was geworden, volgde na heel wat jaren. Nog steeds weefde Sasha met dezelfde serene gratie, omgeven door haar kattenkinderen die het weefspel, met al die prachtig gekleurde draden, meer dan leuk vonden.
‘Wijze Sasha,’ sprak Avir, terwijl hij haar het wandtapijt liet zien dat hij had voltooid, ‘ ik heb mijn leven geweven zoals jij me hebt geleerd. Ik heb mijn doel gevonden in het creëren, in de reis zelf.’
Sasha glimlachte, haar ogen twinkelden van levenslust. Je hebt goed geleerd, Avir . Vergeet niet dat het leven een continu weven is. Elk moment is een draad en elke ervaring draagt bij aan de schoonheid van je verhaal.’
Met een dankbaar hart omhelsden ze elkaar, wetende dat haar wijsheid hem voor altijd zou leiden. En zo bleef de Spinner des Levens weven, haar nalatenschap voortlevend in de harten en tapijten van degenen die zij had aangeraakt.
© Mieke