In Lichtdorp, een knus dorpje in Elders, wachtten de mensen de winterzonnewende af met een mengeling van hoop en verwachting. De nacht was de langste van het jaar en de duisternis voelde alomvattend. Toch lag er in deze diepe duisternis een belofte: een belofte van terugkerend licht.
In dit dorpje woonde een wijze oudere, Alies, die bekend stond om haar diepe begrip van de seizoenen en de ritmes van de natuur. Elk jaar, als de winterzonnewende naderde, verzamelden de dorpelingen zich om haar heen om het verhaal van de zonnewende te horen en deel te nemen aan rituelen die deze heilige tijd eerden.
Op de vooravond van de zonnewende verzamelden de dorpelingen zich in het hart van het dorpje, rond een groot vreugdevuur. De vlammen dansten en flikkerden, en wierpen warm licht en lange schaduwen. Alies stond voor hen, haar ogen fonkelden als de sterrenlichtjes. Zoals ieder jaar, begon haar verhaal.
‘In de oudheid, lang voordat ons dorp werd gebouwd, was de wereld gehuld in voortdurende duisternis. De mensen waren wanhopig, want ze hadden nooit de warmte en het licht van de zon gekend. Toch bleef er diep in hun hart een sprankje hoop : het geloof dat het licht op een dag zou terugkeren en de duisternis zou verdrijven.’
Onder hen was een jong meisje, Tyra. Nieuwsgierig en dapper als ze was, voelde ze met een vurig intens onblusbaar verlangen om het licht te vinden. Maar hoe, daar had ze nog geen idee van. Intuïtief wist ze dat als ze iets heel vurig verlangde, vanuit haar zielen-spraak en over-gave, haar een weg werd getoond, op zelfs onvoorstelbare manieren. Daar had ze inmiddels al wel wat, hoe jong ze ook was, ervaringen mee gehad.
Op een nacht, toen de zonnewende naderde, had Tyra een droom. In haar droom zag ze een stralend wezen, een geest van licht, die haar vertelde: ‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf. Om het te vinden, moet je naar de hoogste top reizen en je laten leiden door je innerlijke licht.’
‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf’, herhaalde Tyra in zichzelf, toen ze wakker werd uit haar droom.
Vastberaden ging Tyra de volgende ochtend op reis. Ze beklom de hoogste bergen en trotseerde de koudste winden, terwijl ze tijdens het volgen van het pad de woorden ‘Het licht dat je zoekt, zit in jezelf’, herhaalde. Terwijl ze opsteeg, werd de duisternis zichtbaarder, maar haar vastberadenheid werd sterker. Voor het eerst voelde ze in zichzelf haar eigen duisternis te moeten omarmen, om het licht in zichzelf te vinden.
Toen ze de top van de berg bereikte, de barre snijdende koude het pad als een dappere zoeker trotserend, voelde ze een overweldigende vrede over zich heen komen. Op dat punt, sloot ze haar ogen, spreidde haar armen als een vogel, flitste het beeld en de krachtige energie van de vuurvogel achter haar gesloten op. Daar stond ze, met gesloten ogen, terwijl haar helder horend kanaal ontstoord werd van oude verhalen en geschiedenissen die ze sinds eeuwen met zich meedroeg. Een-wordend met de vuurvogel, genoemd als de Feniks, hoorde ze stil zwijgend:
‘In de diep verborgen krochten van de donkerste nachten van je Ziel waar beproevingen en uitgevochten gevechten, Met onverwoestbare vlammen de diepste oude wonden van hoelang geleden ontstaan, schaduwen vervagen en oplossen in het licht, mits je het vuur omarmt, de Levens- Vuur dat diep in je ziel vraagt om herboren te worden. Ben je bereid om te sterven aan het donker, wetend dat je innerlijke Feniks onsterfelijk is?’
Een ferme ‘ja’ knikkend, opende Tyra haar ogen en voelde haar hart heftig kloppend tot onder haar voetzolen. Een onbeschrijflijke gloed van warme energie stroomde door haar hele lijf; hoe stervenskoud het op het pad naar de top van de berg was geweest, het was een pad van sterven aan het oude, om als een Feniks te herrijzen.
Met dankbare verwondering zag ze de eerste stralen van de zon door de horizon tevoorschijn komen.
Alsof de lucht beschilderd werd met tinten goud en karmozijnrood, en de duisternis zich teruggetrokken had.
Tyra besefte dat haar reis haar bijdrage was voor de bewoners van het dorp, en voor de Aarde. Het was haar ingegeven door het wezen, om de uitdagingen, beproevingen op weg van haar pad te trots-eren, haar licht te laten schijnen op haar diepste angsten en schaduwen in zichzelf, het sterven aan de uiterlijke en innerlijke koude vanuit het diep voelen en ervaren zodat de weg naar transmutatie en hercreatie naar nieuwe wegen leidden.
Met hernieuwde levenskracht keerde ze terug naar het dorp, waar de dorpelingen al verbaasd waren over het zien van lichte zonnestralen, vertelde ze over haar droom, de reis die ze had gemaakt, de obstakels onderweg, haar innerlijke obstakels en schaduw, het ontmoeten van haar innerlijke vuurvogel, haar innerlijke Feniks….de dorpelingen begrepen dat het tijd was om op hun manier het pad naar binnen te bewandelen, en zodoende hun bijdrage te leveren aan het collectief. Beseffend dat ze niet meer hoefden te wachten op het licht buiten zichzelf, want het licht is er altijd geweest, in henzelf.
Vanaf die dag eerden ze de winterzonnewende als een tijd van bezinning en vernieuwing, een herinnering dat zelfs in de donkerste tijden het licht binnenin ons naar lichtere dagen kan leiden.
Alies had ondertussen alles klaargezet om samen de winter te vieren; veelkleurige kaarsen werden aangestoken, een grote warme ketel stond te dampen op het vuur, vers geplukte thee met allerlei heerlijke smaken lagen in hartvormig zelfgemaakte mandjes uitnodigend op een door mannen en vrouwen samen gemaakte grote ronde houten tafel, de zoete geur van geroosterde kastanjes, een mix van geroosterde zelfgekweekte wintergroenten, heerlijk geurende appeltaarten met knapperige korsten gevuld met kaneel…iedere dorpeling deelde op eigen wijze hun overvloed met elkaar. De warme sfeer van verbinding werd met het zingen van prachtige liederen, begeleid door de afwisselende zacht en krachtig bespeelde eigenhandig en kleurrijk symbolisch voor de winterzonnewende gemaakte sjamanentrommen, een onvergetelijke dag.
Vanaf die dag eerden ze de winterzonnewende als een tijd van bezinning en vernieuwing, een herinnering dat zelfs in de donkerste tijden het licht binnenin ons naar lichtere dagen kan leiden.
Liefs, Mieke ©