Geplaatst op Geef een reactie

Stil-staan- stof tot in-denken

De moordende haast van ons leven zijn te vergelijken met de intense wervelende energie van een cycloon. Met alle macht en kracht trachten we in ons staande te houden, zoekend naar een manier om op de been te blijven terwijl de storm om ons heen raast.

De wind waait in niet bij te houden veranderende richtingen en brengt ons afwisselend ‘gevaar’ en uitzonderlijke ‘schoonheid’. Dat is het dualistische karakter van alle dingen- liefde en haat, gezondheid en ziekte, balans en chaos- dat tot uiting komt in de metafoor van het als ‘een rots in de branding ‘staan te midden van de cycloon.

Misschien heb jij daar een ander gevoel bij, een andere gedachte of overtuiging, het is in mijn ervaring en beleving dat we in de wisselende dualiteitservaringen van ons leven, ons vanuit een bewuster waarnemen, voelen en denken, naar het midden, in het midden ==evenwicht en balans kunnen begeven, waardoor we die ervaringen leren te meesteren. Dat dit ons uitnodigt om stil te staan in wat we waarnemen, voelen en denken, in plaats van al een kip zonder kop te ageren, te re-ageren, is net wat faciliterend is.

Veel woorden worden geschreven rond eigenaarschap, meesterschap, ownership is een ding, maar hoe wij als mens dit invullen, is heel divers, merk ik in veel gesprekken met cliënten.

Maar tot daar…

Het gegeven dat we ‘blindelings’ gevangen zitten in de dualiteit, houdt ons bij ons meesterschap weg, zeker als we ons daar niet bewust van zijn. Dualiteit maakt dat we ons alleen voelen, scheidt ons van al wat is en al wat leeft; houdt ons weg bij het waar-echt voelend doorleven van een harmonieus verbonden Zijn met de aarde, die we dagelijks met de voeten betreden. Als ik al eens de vraag stel ‘ Waar in jezelf en hoe voel jij je verbonden met de natuur, met de dieren, met de bloemen, met de planten, met kristallen, met het water, het vuur, de lucht, de aarde’, krijg ik wel eens het antwoord: ‘ Zo, daar heb ik eigenlijk nog niet bij stil-ge-staan.’ Het wordt wel even stil op dat moment. ‘Ja, ik zou wel wat meer dit en dat willen doen, maar ik heb geen tijd hiervoor…’

En zo is er vaak het gevoel dat we geen deel uitmaken van de natuur. Dat is onze tragedie. Dualiteit is een gegeven in ons fysieke aardse bestaan, of we dit nu leuk vinden of niet, dat is niet waarover het gaat. Het is, als we werken met ‘hoe’ we reageren op en staan tegenover het gevoel van weinig tot haast niet verbonden met het al dat leeft, zo ook in het menselijk con-tact en/of con-tact-afwezig Zijn. Een lezer met een doorzichtige kijk op de onder-stroom, leest me helder, niet te mis-verstaan.

Is het niet veeleer aan ons om een nieuwe kijk, een nieuw perspectief te ontwikkelen, vanwaaruit we tegengestelde krachten harmonisch naast elkaar kunnen laten bestaan, in plaats van elkaar tegenstrijdige aspecten trachten te integreren? Het idee van dualiteit eigen te maken, waardoor de ruimte op weg naar meesterschap open ligt, als een diepzinnig met het al dat leeft verbonden aards-spiritueel-kosmische Mens. Het klinkt wellicht paradoxaal en net dat geeft me stof tot denken, voelen en daarnaar handelen.

Liefs Mieke

©zielsgeïnspireerde acryl painting

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *