In een wereld waar schaduwen vaak groot waren en het gewicht van de duisternis overweldigend leek, was er een andere wereld net buiten de sluier van de menselijke waarneming – een wereld waar engelen woonden. Deze stralende pure hemelse wezens, waakten over de aarde met hun zachte liefde en mededogen.
Onder deze engelen was een Waker, wiens vleugels schitterden met de kleuren van de dageraad. Die engel had een speciale missie, zoals alle engelen dat wel hebben, om degenen die zich verloren voelden in de duisternis te begeleiden en te beschermen, om hen te helpen hun weg naar het licht te vinden. Hun innerlijk licht.
Op een koude winternacht, terwijl de sterren fonkelden als verre bakens van hoop, daalde de engel af naar deze wereld. Wat de Waker zag en aankeek, stemde deze engel bedroefd. Mensen die worstelden met het leven, oogsten waren mislukt, spanningen onder elkaar liepen op, sommigen werden ziek en gingen dood. Ook kinderen, dieren. De nachten waren lang en ijzig koud.
De engel liep tussen hen door, onzichtbaar, maar ondanks de mensen de engel niet konden zien met hun ogen, voelden ze een zachte warme aanwezigheid. Al was de situatie onveranderd, het voelde alsof de lasten van hun schouders vielen. Zachtjes fluisterde de engel bemoedigende woorden naar de vermoeide boeren en herinnerde hen aan de veerkracht van de menselijke geest.
De inmiddels verzwakte kinderen voelden zich aangeraakt door een onzichtbare hand. Maar er gebeurde wel iets opmerkelijk. De jonge kinderen zagen de contouren van de engel verschijnen. Hun doffe ogen werden helder, alsof er lichtjes werden aangestoken, hun levenskracht werd leven ingeblazen. Wat wonderbaarlijk!
In het hartje van het dorp woonde Tess, een jong volwassen vrouw, die haar weg was kwijtgeraakt door de vele tegenslagen, haar geliefde buren te zien strijden. Maar wat haar levenslust verlamde, was het plotse overlijden van haar geliefde, met wie ze zich van kindsbeen af enorm verbonden voelde. Zielsgeliefden.
Haar verstand kon er niet bij dat een zo nog jong gezond mens, zomaar uit het leven kon worden gerukt. Onrechtvaardig, vond ze dit. Wat had ze dan verkeerd gedaan? Zij, die zo betrokken was bij de mensen, die er altijd was voor anderen, zorgzaam en liefdevol.
Het leed was zwaar om te dragen, te zwaar voor haar hart.
Gebroken voor het leven. Dat was het enige wat ze voelde.
Op een avond, nam ze plaats bij een flikkerend zacht vuur. Hopend dat de warmte van het vuur haar diepe pijn zou helen. Zilte tranen liepen onophoudelijk over haar wangen. Niets kon haar troosten, niemand, ook niet de warme gloed van het vuur.
Verloren ben ik, heel spoedig zal ik me naar de andere wereld begeven, zal ik mijn geliefde zien en voor eeuwig samen zijn. Met die laatste gedachten, legde ze zich neer op een groene deken, die ze zelf had geweven.
In haar dromen verscheen de engel-Waker. De aanwezigheid voelde als een zachte balsem op haar gebroken hart. Een gevoel van rust en overgave stroomden in haar hart.
‘Tess,’ sprak de engel-Waker haar fluisterend aan, ‘je bent niet alleen. Je geliefde is er nog steeds, maar op een andere plek, een andere wereld. Een wereld die ver af lijkt, maar heel dichtbij is. Het licht in jezelf dooft nooit uit. Je hart is heel, al voel je je hart als gebroken, de liefde van je geliefde is eeuwig. Ook al is hij in de vorm getransformeerd’. Voorbij het lijden, is het de Liefde die blijft.’
Tess was in een diepe slaap en droomde verder. Er leek een gesprek te ontstaan tussen de engel-Waker en Tess. ‘Maar hoe kan ik de kracht vinden’ vroeg Tess met trillende stem, ‘ de moed om door te gaan. Zonder mijn geliefde.’
Waarop de engel-Waker met een tedere beweging de vleugels over Tess-schouders legde.
‘De kracht die je zoekt, die zin in je. Het zit in je hele Wezen. In de Liefde die je deelde, in de herinneringen die je koestert, in de vriendelijke gemoedelijkheid hoe je met andere mensen omgaat. Je hart is je gids, je kompas. Liefde is wat heelt, je heelheid waarmee je geboren bent, ben je niet verloren. Het leven omarmen, in elk moment, met het besef dat het moment van het fysieke loslaten, een aards leven, een einde komt. Soms heel onverwachts. Of na een lange lijdensweg. Echter is het Leven eeuwig in de Ziel. Praat met je geliefde zoals je hem hebt gekend. Dierbaren horen je op een andere manier weliswaar. Maar denk goede gedachten, dat is helpend voor dierbare overledenen en voor de mensen die achterblijven.’
Met die woorden legde de engel-Waker een hand op het hart va, Tess. Een warm gouden licht straalde heel zacht in haar hart- en buikgebied. Haar hele lichaam werd ingestraald met helende energie. Het leven in haar hele wezen werd opgewekt.
Tess begon te ontwaken en opende haar ogen, om zich heen kijkend, het vuur brandde nog steeds zachtjes, voldoende om het warm te hebben. Een golf van hoop en vastberadenheid was wat ze gewaar werd. In liefde, uit liefde voor het Leven.
Naarmate de dagen verstreken voelde Tess zich geheeld.. Ze zocht contact met haar buren en bood hulp en troost. Zoals ze dat altijd had gedaan. Onvoorwaardelijk dienstbaar.
Ze verzorgde de gemeenschappelijke tuin van het dorp, plantte zaden van hoop en verzorgde ze met zorg. De dorpelingen, geïnspireerd door haar kracht en vriendelijkheid, begonnen hun eigen licht in de duisternis te vinden.
De engel-Waker bleef tot zolang het nodig was, waken over deze wereld: begeleidden en beschermden degenen in nood, en herinnerden de bewoners eraan dat zelfs in de donkerste nacht het licht van liefde altijd zou schijnen.
In alle tijden. Hier en nu en tijdloos.
Liefs Mieke 
© Mieke