bijgewerkt blog april 2021
Voor sommige mensen is spiritualiteit bijna synoniem geworden met spirituele bypass: de voorwaarde om spirituele concepten en praktijken te gebruiken om de zeer reële en urgente problemen van onze wereld te vermijden, te verminderen of te verwerpen.
De leer van de Wet van Aantrekking wordt gezien als schuldig aan het aanmoedigen van deze vorm van ‘spiritualiteit’: het kan lijken alsof een betere wereld een kwestie is van positieve gedachten denken en negatieve gedachten uitbannen. Lezen en horen we niet regelmatig ‘ only good vibes?’ De toon die gezet wordt bij zo’n uitspraak, zegt maar weinig over wat er werkelijk leeft in de diepten van de ziel.
Veel mensen zijn in dit konijnenhol verstrikt en moesten hun weg zoeken om uit een bijna manische vermijding en zelfbeschuldiging te klimmen.
Ik begrijp het scepticisme van mensen over spiritualiteit, ik begrijp de in vraag stellende houding van mensen die leven vanuit een lineair/mannelijk/Yang georiënteerd denken en leven. Een verinnerlijkte manier van denken/leven die ik door de toenemende digitalisering waarneem.
Creëren en Scheppen vraagt om het integreren van het mannelijke en vrouwelijke in onszelf, zo ook is dat met het opgroeiende kind. .
Ook al lijkt de zin naar zelfrealisatie en – manifestatie eenzijdig gericht te zijn op het creëren vanuit de mannelijke pool: de doe-modus, het resultaat. De beide polariteiten zijn noodzakelijk om zich als mens op een totale manier te kunnen manifesteren.
Hoe prachtig de vernieuwingen op het eerste gezicht ook moge ‘lijken’, de tijd zal het uitwijzen, wie de volwassenen van straks zullen ZIJN.. Hoe ze als creatief en emotioneel volwassen mens zullen omgaan met relaties, met emoties, met gevoelens.
Als ik kinderen zie met op heel jonge leeftijd mobieltjes in de hand, een laptop op schoot, nog maar moeilijk aanspreekbaar omwille van ‘ diep duiken in de technologie, de spelletjes-game-cultuur, hetzelfde gedrag waarneem bij volwassenen, laptop op de schoot (en weet dat dit sporen nalaat op de zenuwbanen, onder andere!) non-stop bereikbaar met het mobieltje…en weinig interesse hebben in de natuurlijke ritmes van het leven, de natuur, het heerlijk schilderen, tekenen, schrijven, musiceren, het in stilte Zijn, dan stel ik me vaker de vraag waar dit allemaal naartoe zal leiden.
Aan de andere kant steeds meer kinderen met gedragsmoeilijkheden, onhandelbaar, leermoeilijkheden, concentratieproblemen, suïcidaliteit. Eén van de copingstrategieën is weg-kijken en doen alsof het er niet is. Het is niet omdat het niet in je onmiddellijke omgeving zichtbaar is, dat het er niet is. In mijn tweede boek besteed ik ook hieraan een belangrijk hoofdstuk.
Een ver doorgedreven materialisme ( ook spiritueel materialisme) digitaliseren, waarin amper nog ruimte is voor creativiteit vanuit de vrouwelijke energie, zal ongetwijfeld ook sporen nalaten. Zeker voor kinderen die van nature uit met een heel andere zielssignatuur op aarde zijn geboren. Begrijp me niet verkeerd, het gaat me niet om voor of tegen, maar wel over de rechtlijnige evolutie naar verder doorgedreven digitalisering, AI, robotisering et cetera…
Als ik die houding waarneem dan denk ik meteen aan de Zen-wijsheid die zegt: ‘ Voor de verlichting: hak hout, draag water. Na verlichting: hak hout, draag water.’
Zelfs als we, voor een moment, de overweldigende realiteit van de grotere wereld buiten beschouwing laten, ontheffen spirituele connectie en ontwaken ons niet van de verveling en rotzooi van ons dagelijks leven.
Onze ergernis bij collega’s en onze afkeer tegen woon-werkverkeer verdampen niet zomaar na een mystieke ervaring. Maar met de hulp van spirituele connectie kunnen we misschien gewoon tot besef komen dat er iets krachtigs en ontzagwekkends is dat verder gaat dan banaal gebabbel in vergaderruimtes en verpletterende Instagram-feeds .
Als we spiritueel zijn afgestemd, kunnen we ons door de wereld bewegen in de wetenschap dat we het vermogen hebben om in dat gevoel van diepe verbinding te komen. En het kan echt veranderen, zelfs de saaie en vervelende, de gruwelijke en ondraaglijke ervaringen. Niet alleen dat, het kan door diepgaande inzichten levensthema’s veranderen wat we met ons leven willen doen wat niet om spectaculaire dingen vraagt. Het leven vraagt niet om spectaculariteit. In de onderstroom kan dat verlangen een vorm van spirituele bypass zijn.
Het vermogen om af te stemmen daarentegen kan ons veerkracht geven bij grotere, schijnbare onoverkomelijke mondiale en systemische problemen.
Spiritualiteit is geen idealisme, geen religie, geen concept.
De jeugd is notoir idealistisch, en de volwassen wereld heeft de neiging om bijna sarcastisch te genieten van het verslaan van dat ‘idealisme’ terwijl ze opgroeien. Dus onze visie en ons optimisme kunnen vervaagd worden naarmate we ouder worden. We kunnen beginnen te geloven, terwijl we de harde realiteit van de wereld onder ogen zien, dat we machteloos zijn en dat het geen zin heeft om te hopen op iets beter. Cynisme als uitdrukking van een onderliggend gevoel van miskenning en pijn.
We bevinden ons misschien in banen waarvoor we solide pragmatische redenen hebben om aan te nemen, maar die ons aan het eind van de dag met een vaag hol gevoel achterlaten. Zelfs als we werken voor organisaties die in lijn zijn met onze waarden, kan er iets mis zijn: misschien worden onze vaardigheden en talenten onderbenut, of heeft een werkgever gewoon niet de geestelijke maturiteit van gelijkwaardigheid, samenwerking en respect die de organisatie beweert te omarmen. Nog steeds leeft in het denkbeeld van werkgevers, leidinggevenden met een ‘machtsfunctie’ een lineair verticaal bepaalde overtuiging en identificatie met macht en autoriteit. Mentaliteitsveranderingen zijn een weg van lange adem. Ik heb zo vaak gezien hoe verticaal de structuur van organisaties van binnenuit opgebouwd waren, hoeveel laagjes binnen de structuur je moest voorbijlopen, om uiteindelijk tot zelfs de aankoop van een nietjesmachine goedgekeurd te krijgen.
Behalve Jef Colruyt, hij was ( heel waren terug) iemand die de noodzaak van de diepgaande veranderingen inzag en de structuur wist om te bouwen naar een horizontaal vlak waar elke collega en medewerker als gelijkwaardig werd gezien. Elke medewerker nam deel aan trainingen. De kracht van verbinding, de kracht van het integreren van de vrouwelijke en mannelijke pool. Het was heel duidelijk dat dit met de visie van een volwaardig gedragen leiderschap te maken had en dat is alweer ruim 20 jaar geleden. Eén van de witte raven. Het oude paradigma was voorbijgestreefd, voor heel wat organisaties is het oude paradigma stilletjes aan aan het afbrokkelen.
Een leidinggevend zei me op een dag: ‘Veranderingsprocessen binnen een oude structuur als deze, dat gaat met hele kleine stapjes. Je moet iedere laag van de structuur meehebben in het veranderende denken en wat jij nu doet is de structuur op haar grondvesten laten daveren.’ Ik had toen inderdaad een heldere visie rond gelijkwaardig gedragen leiderschap, alleen werkte het niet vanuit een mannelijk georiënteerde structuur. Bedreigend en onveiligheidsgevoel om de petjes af te zetten, kijk maar eens in je eigen werkomgeving, hoe krachtig dit nog steeds leeft. Machtsverhoudingen worden soms subtiel ( en daar heb ik uiteraard een sterk ontwikkelde antenne voor) uitgespeeld en soms ook helaas heel grof.
De ‘volwassen’ stem in ons vertelt ons: ‘ Dit is gewoon hoe het is. Wen er maar aan.’ Maar in ons leeft het verzet tegen het zeggen van ‘Nee’ op allerlei manieren: de gemiste deadline, het vergeten alarm, de aanhoudende kou die weer een ziektedag vereist, de angst elke ochtend als we uit bed komen.
We kunnen wel duizend redenen bedenken; geen enkele is helemaal toereikend om de vreemde, aanhoudende ontevredenheid die elke dag blijft hangen, te verklaren. Is het omdat we gisteravond weer te veel chips hebben gegeten in plaats van het avondeten te maken? Of doordat we werken in een baan die zinloos voelt en niet verbonden is met wat we willen veranderen in de wereld? Hebben we recht, zijn we ondankbaar en zijn we egocentrisch, of is er legitiem iets mis met ons leven dat om een innerlijke verandering vereist?
Om te ontdekken wat er ontbreekt, zullen we oprecht en eerlijk met onszelf moeten worden.
Een deel van wat er gebeurt als ons idealisme uit ons wordt geslagen, is dat we ook het contact verliezen met ons aangeboren gevoel voor wat we nodig hebben, waar we naar toe worden getrokken. Ik geloof absoluut niet dat deze innerlijke steken slechts een jeugdige indigestie zijn, het gerommel van een maag die maagzuurremmers nodig heeft. (Maar in contact komen met je intuïtie betekent luisteren hoe je lichaam het beste voedt met wat het nodig heeft om het werk te doen waarvoor je hier bent.)
Wanneer we ons losmaken van onze intuïtie, die voor een groot deel in ons lichaam is ondergebracht, is het resultaat onvermijdelijk een gevoel van ontkoppeling van de wereld om ons heen. We kunnen zo aan dit losgekoppelde gevoel wennen dat het gewoon lijkt te zijn hoe het leven is.
Hopeloosheid en zinloosheid kunnen in ons leven opduiken, zowel wanneer onze aandacht te ver afdwaalt van de grotere wereld om ons heen, als wanneer we opgeslokt worden in de overweldiging en hopeloosheid van het grote geheel. In beide gevallen is het opnieuw diepgaand verbinden met onze eigen impuls tot genezing, wijsheid en groei de weg erdoorheen.
Spirituele bekrachtiging gaat niet over zelfingenomenheid. Het gaat in wezen om verbinding maken met iets buiten ons individuele zelf. Maar paradoxaal genoeg begint dit proces met het smeden van een diepere verbinding met wat er in ons zit. We hebben allemaal een innerlijk kompas dat ons kan leiden naar genezing, heelheid en groei. Het leidt ons ook naar verbinding en betekenis.
En dit is wat ik bedoel met spirituele bekrachtiging: een perspectief betreden van waaruit we effectief voor onszelf en de wereld om ons heen kunnen zorgen.
Ben je klaar om dieper in contact te komen met je gevoel voor een diepere zin-geving en op die wijze de kinderen van NU te in-spireren, zodat ze kunnen Zijn wie ze werkelijk ZIJN vanuit hun eigen unieke zielskleur.