Zes uur in de ochtend. Het dorp waar Nova woonde, ademde op dit tijdstip nog in een diepe rust. Elke ochtend liep ze stilletjes de deur uit, om haar ouders en zusjes niet wakker te maken. Hier en daar zag ze met snelle passen iemand in de verte voorbijlopen.
Nova hield ervan om vroeg in de ochtend het bos in te gaan, stil te staan bij bomen en planten, en dieren daar hun plekje hadden gevonden. Sommigen vonden het gek dat ze energieën voelde, van mensen, van dieren, van planten, van kristallen, van alles waar het leven zo voelbaar aanwezig was. Met enkelen kon ze haar ervaringen gelukkig wel delen.
Op een vroege ochtend, terwijl ze mediteerde op haar geliefde plekje in het bos, verscheen een voor haar nog niet eerder waargenomen mysterieus figuur.
‘Ik ben Aeon, een bewaker van de tijd,’ sprak hij . ‘Je bent uitgekozen om op reis te gaan om de wonden van het verleden te helen en de mensheid naar een betere toekomst te leiden.’
Nova voelde een golf van energie door haar lichaam stromen. Ze wist diep in haar hart dat dit haar roeping was. Aeon gaf haar een veelkleurig kristallen hanger die gloeide met een krachtig stralend licht. ‘Deze hanger zal je in staat stellen om de tijd om te buigen,’ legde Aeon uit. ‘Maar vergeet niet, met grote kracht komt grote verantwoordelijkheid. Gebruik het verstandig.’
Met een diepe ademhaling accepteerde Nova de bijzondere hanger en de missie. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op het licht van de hanger. In een oogwenk werd ze naar een andere tijd en plaats getransporteerd. Ze bevond zich in een door oorlog verscheurd land, waar angst en haat wortel hadden geschoten in de harten van mensen.
Nova wist dat ze moest handelen. Ze benaderde een groep kinderen die speelden tussen de ruïnes en begon hen verhalen te vertellen over vrede, liefde en eenheid. Haar woorden waren als een verzachtende balsem en de ogen van de kinderen fonkelden hoopvol. Terwijl ze sprak, gloeide de hanger feller en begon het landschap om haar heen te veranderen. De ruïnes veranderden in levendige tuinen, vreugdevolle kreten weergalmden door de lucht.
Met een diep gevoel van dankbaarheid vervolgde Nova haar door verschillende tijdperken en plaatsen, en verspreidde boodschappen van mededogen en begrip. Ze ontmoette leiders en gewone mensen, en hielp hen de onderlinge verbondenheid van al het leven te zien en het belang van in harmonie leven met elkaar en de aarde.
Op een dag bevond Nova zich in een toekomst waarin de technologie verder was gevorderd dan je je kunt voorstellen, maar de mensheid het contact met haar spirituele wortels was verloren. Ze wist dat dit haar grootste uitdaging tot nu toe was. Volmoedig enthousiast verzamelde mensen uit alle lagen van de bevolking en leidde hen in een diepe meditatie naar hun hart om weer in contact te komen met hun innerlijke zelf en de natuurlijke wereld. Terwijl ze mediteerden, omhulde het hartverwarmende licht van de hanger hun hele wezen en ervoeren ze een diepgaande ontwaking.
De toekomst begon te veranderen. Steden kregen terug kleur, de donkergrijze mistlagen veranderden in een helder stralende lucht, het te lang gemiste helende zonlicht verlichtte op een natuurlijke manier de aarde, het jarenlange vervuilde water was gezuiverd, overal, kinderen speelden zoals weleer naar hartenlust samen buiten, mensen spraken niet langer in constructies als rechts of links, maar herinnerden zich de taal van het hart.
Wat hier gebeurde was niet in woorden te omschrijven; iets heel diep wezenlijk in ieder mens werd aangeraakt; het verlangen om in harmonie met elkaar, met alle leven en de natuur samen te leven. Het was een diep ingeslapen ‘oorsprongrijke weten’ dat opnieuw ontwaakte, want niemand was dit kwijt, maar wel ‘vergeten’.
Net als een diamant bedoeld is om in volheid schijnen, maar door de vele lagen indoctrinatie overschaduwd werd door mistlagen, zo is het hoe wij de volheid van de Aarde van binnenuit dragen.
Nova’s hart was vervuld van vreugde toen ze de vruchten van haar bijdrage zag.
Uiteindelijk verscheen Aeon opnieuw voor haar. ‘Je hebt het goed gedaan, Nova’ zei de bewaker.’ Je hebt de mensheid het pad naar een betere toekomst laten zien. Je reis is voltooid.’
Nova keerde terug naar haar dorp, waar ze een eenvoudig leven bleef leiden, waarbij ze altijd de wijsheid en ervaringen van haar reis in haar hart meedroeg. Ze wist dat tijd geen lineair pad was, maar een eeuwige dans, en ze had haar taak in het begeleiden van de mensheid naar een harmonisch bestaan bezield en inspirerend volbracht.
Men zegge het voort….
© Mieke