Inspirerend verhaal

Zij vloog op kleine vleugels…

Aan de rand van een Grote Heide, woonde eens een oude heremiet. Vaak voelde hij zich eenzaam en verlaten en misschien was het daardoor, dat hij zijn zinnen volledig had gezet op het begrijpen van de stemmingen in de natuurvelden om hem heen. Hij bespeurde een oncontroleerbare drang om zijn omgeving te omvatten. Erin op te gaan. Eén te worden met zijn natuur.

Maar ook om haar te kunnen sturen, te richten en te vormen. Groot was dan ook zijn verwondering toen hij op een dag een grote colonne rupsen over zijn erf zag marcheren. Een lange rij van bruine harige diertjes. Aaibaar en aandoenlijk maar tegelijkertijd ook geordend en afstandelijk.

Hij zag hoe ze zich dag na dag volvraten met de bladeren die de natuur voor hen beschikbaar stelde. Hij merkte op hoe

hun lijfjes lomer en ronder werden. Tot ze zich op een dag terugtrokken in kleine cocons en ieder lijfje afzonderlijk langzaam verdween achter een spinrag van draden.

Hij was de ervaring met de diertjes alweer bijna vergeten toen hij op een ochtend een vreemd gekraak hoorde komen uit een

van de witte spinragballen. Toen hij met zijn neus op ooghoogte van de draderige massa stond zag hij door de flarden heen een prachtig gevleugeld dier verschijnen.

Rode, blauwe en paarse kleuren sierden haar vleugels maar tegelijkertijd zag hij hoeveel moeite de vlinder had om uit haar cocon te kruipen. Haar tanden waren misschien niet sterk genoeg, haar vleugels nog niet draagkrachtig.

De heremiet vreesde dat ze dood zou gaan als hij haar niet zou helpen.

Voorzichtig nam hij de cocon uit de bladerstruik en sneed hem millimeter voor millimeter los van de prachtige rups met vleugels. Maar toen het dier volledig los was van haar cocon zag de oude man tot zijn grote schrik dat de vleugels amper volgroeid waren. Ze waren verfrommeld en gekreukeld. De verschillende kleuren vloeiden onnatuurlijk en in een pijnlijke spiegeling in elkaar over. Het dier kon met deze vleugels met geen mogelijkheid vliegen.

Zoute tranen sprongen in de ogen van de oude man. Hij zag dat hij het diertje niet kon redden en hij wist dat zijn handreiking om hulp, zijn goedbedoelde versnelling van het evolutieproces ertoe had geleid dat de vlinder een te vroege dood zou sterven, zonder dat zij ooit de kans had gekregen haar vleugels in het leven uit te slaan…

Een mooi voorbeeld dat groei niet versneld kan worden. Het rijpingsproces volgt een natuurlijke weg, laat het voorbeeld ons zien. Durven we als mens nog te vertrouwen op processen die we in de natuur heel normaal vinden en niet in onszelf en elkaar?