Vraag: ‘ Ik loop tegen zoveel dingen aan, dat ik niet weet waar eerst te beginnen. Hoe moet ik alles aanpakken, want ik word er zo moedeloos van.’ Dit zijn één van de vele vragen die in deze tijd steeds vaker gesteld worden. Niet iedereen heeft een breder zicht op wat zich uitrolt, niet iedereen durft hiernaar te kijken.
Je kunt niet alles tegelijk veranderen, hoewel je soms door één ding aan te pakken, veel andere dingen mee veranderen. Je kunt jezelf op de wachtstoel zetten en je kunt ook pro-actief reflecteren wat je voor hier en nu zelf kunt veranderen.
Stel dat je je voelt vastlopen op het werk. Geen uitdagingen, laag salaris, je voelt je gevangen in allerlei regeltjes en wetten, je creativiteit is al lang uitgedoofd en je kunt met moeite al je rekeningen betalen.
Je hebt allerlei oplossingen bedacht voor elke ‘klacht’ afzonderlijk. Zal iemand je geld lenen? Laat ik me afkeuren? Ik ben al te oud om voor een nieuwe baan te solliciteren. Ik hoor wat je zegt en ik merk de vele lagen in al deze ‘klachten’. Je wilt dat alles verandert. Je wilt het financieel gemakkelijker, want je wilt ook nog eens graag een reisje maken, net zoals ‘iedereen.’
Ik neem een aantal innerlijke obstakels waar en ik begin met ‘ te oud’ voor een nieuwe baan. Dit zijn voor veel mensen een ingeprente onwaarheid, aangezien dat we allen overwegend tot op behoorlijk hoge leeftijd moeten blijven meedraaien in het economische systeem.
Het is een best pittige overtuiging om dat daar de grootste angst leeft. De angst om geen job meer te vinden, de angst om opnieuw te beginnen, de angst voor de verandering. Je weet wat je hebt en ook al ben je eraan ontgroeid, je blijft hopen op een redding van buitenaf. Iemand die je geld geeft, zodat je weer voor eventjes verder kan. Tot een volgende keer en een volgende keer.
Je blijft toch maar stress ervaren zonder dat je je daarvan bewust bent. Er komt dan wel weer eens een reddende engel voorbij, maar hoe gaat het dan voor een volgende keer en de keer daarna. Brandjes blussen.
Voortdurend aangewezen zijn én de verantwoordelijkheid bij de ander leggen creëert afhankelijkheid en ongelijkwaardigheid. Het klaar staan voor anderen wordt een gewoonte. Het wordt een vanzelfsprekendheid. De ‘gever’ of ‘redder’ ervaart vaak op termijn een onbehaaglijk voel zich niet echt meer vrij te voelen in het geven van een ‘neen.’
Kleine veranderingen kunnen grote en positieve veranderingen creëren. Bereid zijn om het oude vertrouwde wat niet echt bijdraagt voor je creativiteit, wat niet zorgt voor een beter salaris is de stap die jij alleen kunt zetten. Heel veel mensen verwachten dat wij als medium een toekomst kunnen beloven zonder zelf de veranderingen te willen aangaan en zo werkt het niet.
Op geen enkel vlak zal dit tot het gewenste resultaat leiden.
Wederom wordt de verantwoordelijkheid op het bordje van een medium gelegd, wederom buiten zichzelf. En dat zijn patronen die in de basis doorbroken dienen te worden: verwachten dat anderen je zullen ‘redden’. Het is een heel hardnekkige gedachte en overtuiging die ik tracht te veranderen met mensen, alleen als iemand daar niet voor openstaat om, blijft de geschiedenis zich herhalen, als slachtoffer.
Stel dat je dit herkent: de diepgewortelde overtuigingen dat je te oud bent, dat je toch niets meer vindt, dat je toch afhankelijk moet zijn van iemand die je redt, dat je je beter laat afkeuren. Het zijn allemaal eindcontrole-gedachten gebaseerd op angst en zelfafwijzing.
Het gaat niet om de zovele nullen op de bankrekening dan wel de ‘energie’ die je in je hele wezen voelt resoneren. Doordat we allemaal zijn aangesloten op een bio-computer, hebben we hier wel mee te dealen.
De ironie is dat we van de ene illusie in de andere illusie terechtkomen en denken dé oplossing te hebben gevonden voor een veilig verzekerd en gelukkig leven. Zolang de ‘machtige’ elite het voor het zeggen heeft, zijn we niet vrij. Ook dat is een onwaarheid en illusie, maar het heeft ons ook wel gediend vanuit diverse overtuigingen. We zijn evenmin vrij indien we ons afhankelijk opstellen van een redder op micro-niveau. We zijn menselijk gezien onafhankelijk- afhankelijk van elkaar vanuit een gelijkwaardige verbinding.
Hoe meer mensen creëren vanuit hun goddelijke scheppingskracht, hoe krachtiger een draagvlak ontstaat waarin een leven vanuit een hartsverbonden bewustzijn, mogelijk wordt. Alles is energie. Onze gedachten, gevoelens, emoties, intenties.