‘Ik wil graag een verhaal’ , zegt de Salamander tegen de Hiërophant.
‘En wat wil je horen, kleintje?’ De woorden komen langzaam. Elke lettergreep lijkt diep van binnen te worden getrokken, omhoog getrokken uit een individueel worteltje. De salamander is eraan gewend en geduldig.
‘Ik wil horen hoe ik kan leren vliegen. Ik was tevreden. En op een dag zei mijn vriend Rups dat hij slaperig was. Hij sliep voor een lange tijd, zolang dat ik hem bijna vergat – tot gisteren. Een mot kwam me uitlachen. Hij lachte en vertelde dat hij als rups een droom over vleugels had gehad.
‘Ah.’ De sonore uitademing lijkt eeuwig door te gaan. ‘Ach, kleintje. Het spijt me. Je vriend Rups heeft die zegen. Hij kan slapen en dromen van vluchten. Hij weeft een zijden ritueel om zijn lichaam, en dan komt de dag dat dat visioen hem transformeert. Jij…’
‘Ik wil ook dromen van vliegen!’ zegt Salamander, heel serieus.
‘Je mag ervan dromen’, zegt zijn vriend en leraar. ‘Ik zal niet degene zijn die je goddelijkheid ontzegt. Maar weet gewoon dat je eigen goddelijkheid langs een ander pad zal worden bereikt dan dat van je vriend Rups. Geef je droom niet op, Salamander.
De wortels van de Hiërophant reiken diep, verstrengeld rond geheimen en tradities en door de eeuwen heen. Hij gelooft in ritueel en ceremonie, in het nastreven van kennis en diepere betekenis, en in de starheid van een geloofssysteem. Hij verheldert het spirituele en brengt het naar het aardse vlak. Hij is kalm en in het bezit van zichzelf, en hij is de leraar die kan helpen mysteries te ontrafelen.
We hebben allemaal onze eigen unieke bestemming. Onze eigen gaven om te ontdekken en te delen. Onze eigen manier van in de wereld staan.
Soms blijven deze gaven langer dan nodig onontdekt, omdat we ernaar streven iemand te zijn die we duidelijk niet zijn. Hopen, wensen en bidden om in de huid van iemand anders te kruipen, het leven van iemand anders leven alsof het het onze is.
Vergelijking is de grootste afleiding aller tijden. De snelste manier om van de baan af te raken. Vaak een duidelijk pad naar gevoelens van hopeloosheid, afgunst en desillusie… of erger nog, superioriteit.
Er is een reden waarom je kwam waar je kwam in dit leven op deze planeet op dit specifieke moment. Een reden om te kijken hoe je eruit ziet, te weten wat je weet en de speciale vaardigheden te bezitten die uniek zijn voor jou. Het is geen vergissing dat je bent wie je bent.
Niet dat we daartoe in onze samenleving worden aangemoedigd. Nee, eigenlijk het tegenovergestelde. We worden ertoe gebracht te geloven dat er een hiërarchie is.
Sommige mensen lijken ‘beter’ te zijn vanwege wat ze ‘bezitten’ of hoe ze eruit zien of hoe hun lichaam eruit ziet. Ze worden gevierd. Ze worden gegeerd, ze zijn populair. Er wordt ons geleerd om ons op een bepaalde manier te kleden (modieus, wat dat ook mag betekenen), er op een bepaalde manier uit te zien (over het algemeen jong en gespierd). Opgaan in de samenleving, tenzij we de 1% kunnen zijn die opvalt.
Maar helaas, terwijl de wereld verandert, verandert dat natuurlijk allemaal. Voelt het al niet zo oppervlakkig dat je het bijna niet meer kunt verdragen? Goed. Dat is een begin.
Dus wat is er uniek aan jou? Nou, alles, ben je het er niet mee eens? Niet speciaal op een superieure manier, wel jezelf Zijn. Eenvoudig dit. Omarm dat. Belichaam het. Stop met proberen te zijn wat je niet bent, en stop alles in wat je bent. Vanuit het centrum van je wezen.