Deze maand ontdekken we in de Boomcirkel opleiding ( Yvonne Vrijhof) de Taxus of Ioho – symbolisch staat deze boom voor dood en wedergeboorte. 
Een stukje geschiedenis ervaar ik als heel boeiend en verrijkend.
In vroegere tijden was de donker glorieuze taxus waarschijnlijk de enige groenblijvende boom in Groot-Brittannië. Zowel de druïden met hun geloof in reïncarnatie, als de latere christenen met hun leer van de opstanding, beschouwden het als een natuurlijk embleem van eeuwig leven. Zijn vermogen tot hoge leeftijd verrijkte zijn symbolische waarde. De vroege Ieren beschouwden het als een van de oudste wezens op aarde. Taxus is de laatste op een lijst van oudste dingen in een passage uit het veertiende-eeuwse Boek van Lismore: ‘Drie levens van de taxus voor de wereld vanaf het begin tot het einde.’
De reputatie van de taxus voor zijn lange levensduur is te danken aan de unieke manier waarop de boom groeit. De takken groeien de grond in om nieuwe stengels te vormen, die vervolgens rond de oude centrale groei omhoog komen als afzonderlijke maar verbonden stammen. Na verloop van tijd zijn ze niet meer te onderscheiden van de oorspronkelijke boom. De taxus is dus altijd een symbool geweest van dood en wedergeboorte, het nieuwe dat uit het oude voortkomt, en een passende boom om aan het begin van het nieuwe jaar te bestuderen. Terwijl de dagen nu langer worden met het begin van een nieuwe zonnecyclus, gaan we de toekomst in op basis van de prestaties uit het verleden, en ontstaat er nieuwe creativiteit, gegrondvest op de prestaties van het voorbije jaar.
Ierse mythologie
In de Ierse mythologie is de taxus een van de vijf heilige bomen die uit de Andere Wereld zijn meegebracht bij de verdeling van het land in vijf delen. Bekend als de Boom van Ross, zou hij de ‘nakomeling zijn van de boom die in het Paradijs is’, en hij bracht blijvende overvloed naar Ierland. In de Brehon-wetten wordt het genoemd als een van de zeven hoofdbomen, met zware straffen voor het kappen ervan.
Het bezit van een taxusboom is de oorzaak van een grote strijd in het twaalfde-eeuwse verhaal ‘De taxusboom van de betwiste zonen’. De hoge status van de boom blijkt ook uit een Iers verhaal uit de Historische Cyclus waarin een kudde varkens droomde dat hij een taxusboom op een rots zag, met een oratorium ervoor. Engelen klommen op en daalden af van een plavuizen op de drempel. Hij vertelde het aan een druïde die de droom zo interpreteerde dat de rots vanaf die dag de zetel van de koningen van Munster zou zijn, en dat de eerste koning degene zou zijn die een vuur onder de taxus aanstak.
Taxusbomen in de dood
Notenstokken van taxus werden bewaard op heidense begraafplaatsen in Ierland, waar ze werden gebruikt voor het meten van lijken en graven. In het tragische liefdesverhaal van Baile en Ailinn uit de historische cyclus sterft Baile van verdriet om de mooie Ailinn. Toen hij werd begraven, groeide er een taxusboom uit zijn graf, en ‘de gelijkenis van zijn hoofd zat in de takken’. Na zeven jaar hakten dichters de taxus om en maakten er schrijftafels van.
Een ander gebruik van taxushout door dichters wordt verteld in een verhaal over Conn of the Hundred Battles, die met zijn druïden en dichters de weg verdwaalde in een mist en naar een bovennatuurlijke wereld kwam waar een druïde de namen van elke prins uit Conn’s boek opschreef. tijd verder op notenstokken. In de Bardische scholen gebruikten dichters taxusstokken om lange bezweringen uit het hoofd te leren. We horen vertellen hoe de dichter Cesarn (de woorden) in Ogam in 4 taxusstaven sneed. Elk was 24 voet lang en had 8 zijden.
Volgens bewijs uit de vroege literatuur werden ook notenstokken van taxus gebruikt voor het uitsnijden van Ogam-letters voor magisch gebruik. In The Wooing of Etaine werd de mooie heldin ontvoerd van haar echtgenoot, Eochaid, die een jaar en een dag tevergeefs naar haar zocht. Ten slotte zocht hij de hulp van zijn druïde, Dallahd, die vier staven van taxus maakte en deze met Ogam inschreef. Op deze manier ontdekte hij dat Etaine zich in de sihd van Bri Leith bevond, bij de feeënkoning Midir.
Na de Normandische verovering leidde een golf van kerkbouw tot de aanplant van veel taxusbomen op het kerkhof. Sommige bloeien nog steeds, hoewel ze meer dan 900 jaar oud zijn. Gelukkig was hun functie als iconen van het eeuwige leven in de 17e eeuw vergeten, anders zouden ze de vernietiging door de puriteinen waarschijnlijk niet hebben overleefd.
De taxusbomen werden meestal op een doelbewuste manier geplant: de ene naast het pad dat van de begrafenispoort van het kerkhof naar de hoofdingang van de kerk leidde, en de andere naast het pad dat naar de kleinere deuropening leidde. Vroeger verzamelden de priester en de griffiers zich onder de eerste taxus om op de lijkdragers te wachten.
De overblijfselen van Angelsaksische kerken suggereren dat de vroege Engelsen taxusbomen plantten in een cirkel rond de kerk, die meestal op een centrale heuvel waren gebouwd.
BOODSCHAP van de Taxus
‘ Ik ben de Taxus. Ik breng je in contact met de verlangens van je voorouders. Ik breng je in contact met de plek waar je vandaan komt. Ik bezit oude spirituele lessen en kennis. Ik loop over van de hoop van jouw mensen. Ik breng je in contact met je overleden dierbaren. Ik herinner je eraan dat ruimte en tijd door de mens zijn bedacht, maar dat ze niet echt de basis zijn van de werkelijkheid. Wees geduldig. Ik heb kennis en innerlijke zekerheid voor je.
Wees niet bang voor verandering en dood. Dat zijn gewoon wegen naar een nieuw begin. Adem diep in. Luister naar je innerlijke stilte, want daarin kun je horen wat geweest is en wat altijd zal zijn.
Je maakt deel uit van een belangrijke erfenis: je bent een rentmeester van Moeder Aarde en je hebt werk voor de boeg.
Behandel haar, want ze is een paradijs. Wees lief voor jezelf. Behandel jezelf met liefde en respect. Je bent een heilig wezen met veel talenten.
Rouw verdiept je. Laat ons je vullen met hoop en vertrouwen én geloof in de terugkeer van het licht. Dan zul je nog helderder stralen dan je zelf had kunnen denken. Je bent geliefd.‘ ( Het orakel van de Keltische bomen)