De Ster – Zilver vergulde voetstappen glijden van zilveren stromende beken met het zilver gloeiende sterrenlicht dat de nacht in zilveren naden etst.
Er is geen zon. Er is geen maan. In de verstilde stilte van de zwartste nacht glinstert alleen een spoor van sterren als een fortuin aan diamanten op het fluwelen tapijt van de hemel. De rivier van de Melkweg stroomt door de hemel in een waterval van met sterren bezaaide speldenprikken, en zij komt dansend langs dat pad naar de plaats waar de hemelse rivier naar de met zilver geëtste aardse wateren stroomt.
Water en aarde en lucht worden één enkel element in haar aanwezigheid.
Ze danst, en haar voeten zijn zo licht dat er slechts de kleinste verstoringen van rimpelingen op haar waterige dansvloer zijn. Ze danst de dans die de sterren hebben gechoreografeerd in hun duizenden jaren van staren naar de aarde. Het is hun stille eerbetoon aan de brandende geest waarvan ze getuige zijn geweest. Het is de dans en stroom van het menselijk leven, gecondenseerd tot een pure essentie van pijnlijke schoonheid. Het is Hoop in een visuele vorm.
Ze strekt zich uit en spant zich in, zwaait en buigt, springt naar onmogelijke hoogten in de tijd in een tempo dat klopt in de stille pulsen van de sterren erboven. Een waterval van rivierdruppeltjes spuit vanuit haar wervelende vorm. Waar elk druppeltje valt, ontspruit langzaam een bloemrijke rank.
Ze danst onvermoeibaar door de nacht, onmenselijk en toch belichaamt ze de mensheid in haar wezen. Wanneer de gloed van de dageraad de oostelijke hemel raakt, klemt ze haar zilverachtige mantel stevig vast. Er is een plotselinge vermoeidheid in haar ogen, maar deze is ook omrand met triomf. Ze stapt het langzaam oprollende tapijt van de Melkweg op, terug naar haar zustersterren in de nacht, waar ze glanzen en wachten op de volgende echte nacht om weer te dansen.
Het herwinnen van hoop, geloof in de toekomst, inspiratie. Het vinden van de stille en stille plek in je wezen van sereniteit, rust te midden van problemen, harmonie, aanbieden zonder voorbehoud, delen en genereus zijn. De hardheid van daglicht of zelfs maanlicht is verdwenen en er is niets anders dan de kalme en niet-oordelende ogen van de sterren. Daar zit vrede in, een ruimte om samen te komen, voor te bereiden en de geest te verheffen. Laat twijfels en angsten los in de omhelzing van de nacht. De sterren zijn altijd symbolen geweest van leiding en hoop, het licht dat je naar huis leidt. Een veerkrachtige vis, karper symboliseert kracht, doorzettingsvermogen, moed en vastberadenheid van geest. De chrysanten, die gewoonlijk representatief zijn voor een lang leven, zijn ook symbolen van hoop.
“You demi-puppets that by moonshine do the
green sour ringlets make,
whereof the ewe not bites,
and you whose pastime is to make midnight mushrooms…”
-Shakespeare, The Tempest (Act V, Scene I)
We zijn tot in de diepten van onze emoties geweest, hebben het puin doorzocht en het huis schoongemaakt. Velen van ons hebben ongemakkelijke lessen opnieuw beleefd, helderheid gekregen en oude patronen doorbroken. Het oude loslaten en ruimte maken voor het nieuwe. Laat de overtuigingen los die ons te lang hebben laten stagneren. Wij zullen nooit meer hetzelfde zijn. En dat is maar goed ook.
Nu stappen we voorwaarts, vernieuwd. We voelen de verschuiving in de collectieve energie. Nu kunnen we uitbreiden naar een nieuwe vrijheid, een nieuwe manier van in de wereld staan. Passie, vreugde en inspiratie zijn voor ons in overvloed aanwezig. Onze mogelijkheden zijn net zo grenzeloos als de sterren. En alles zal met evenveel gratie en gemak naar ons toekomen als wij bereid zijn uit te nodigen om het te ontvangen.
De strijd is voorbij en we kunnen gemakkelijker ademen. Waar ga jij je energie op richten?