Auteur: mieke

Elke avond komt de Raad der Engelen, een kring van Negen, wakend over het welzijn van elk kind, samen. Niet zoals wij dat als mensen kennen, van achter een tafel, maar in een kring die geen begin en geen einde kent. Een kring, weten de Engelen, creëert een hart tot hart verbinding, ieder is heel gelijkwaardig aan elkaar. Iedere engel kent zijn taak en verantwoordelijkheid, in dit begrip werken ze ook samen. Voor het hoogste doel.

Onvermoeibaar als de Engelen zijn, kijken ze dagelijks neer naar de aarde, de drukke bezigheden van volwassenen en hoe jonge kinderen in een maalstroom van druk meegezogen worden.

De Raad der Engelen observeert elk kind, vanaf de geboorte. Het gaat ook wel verder maar daar is een andere Raad der Engelen die de ziel voor incarnatie begeleidt in hun weg naar een geschikte omgeving, waar elk kind wat in uit te werken heeft. Maar dat is een heel ander verhaal van overleg en afstemming.

De Raad der Engelen volgt elk kind op in diens ontwikkeling op, ziet hen lachen, ziet hun tranen, hun dromen en verlangens— maar ook hoe hun wezen vaak niet wordt erkend.

En dat baart hen in toenemende mate zorgen. Niet dat ze rechtstreeks ingrijpen, zeer uitzonderlijk, dat wordt soms anders wordt verteld en begrepen, dan wel via vele andere wegen mensen en kinderen kunnen bereiken. Vooral kinderen, jonge kinderen, zijn heel sterk verbonden met het leven vanwaar ze komen. Als er maar belangstelling is om er open voor te staan.

De Raad der Engelen stemde zich meditatief af op de samenkomst. Een helder hemelsblauwe Celestien in prachtige clusters gevormd, stond in het midden van de kring.

De Engel van Herinnering nam als eerste het woord en deelde haar waarneming als volgt: ‘Veel te veel kinderen worden niet meer gezien als dragers van sterrenstof, als wie hun Wezen werkelijk is.’

Met een langzame beweging knikte de Engel van Stilte bevestigend en reageerde zachtjes: ‘ Hun namen worden geroepen, maar wat hun wezen is, dat is niet ten gronde gekend.’

Zilte tranen liepen over de wangen van de Engel van Moed, zo diep geraakt was de Engel, bij het zien van het verdriet van elk kind. In oorlogsgebieden lag haar helend terrein, dat was zo overeengekomen met de Raad der Engelen van Vrede. Ze ontfermde zich over elk kind, in helende dromen en streek hen liefdevol bemoedigend over hun hart.

“Alle zijn gekomen met een opdracht,” sprak de Engel van Richting, “maar de wereld noemt hen lastig, traag, te gevoelig. Mensen die het wezen van het kind willen ontmoeten, zullen bijdragen dat ze een bewustere richting uitgaan.

De kring werd stil. Een kristal begon zacht te gloeien in het midden.

‘Is er iets, Engel van Wijsheid, wat jij er wil aan toevoegen?’ stelde de Engel van Herinnering voor.

Nadenkend en met overtuiging antwoordde de Engel van Wijsheid:’

‘ Elk kind is een vonk van Licht, en elk kind zal met de hulp van mensen die ontvankelijk ervoor zijn, ontdekken dat het Licht in henzelf nooit gedoofd kan worden.’

De Raad der Engelen knikte bevestigend op wat de Engel van Wijsheid met overtuiging deelde.

De Engel van Troost werkte samen met de Engel van Moed, over de hele wereld. Ze keken elkaar met een blik van verstandhouding aan. Dat ze altijd op elkaar konden rekenen als de Engel van Moed wat mistroostig werd en als de Engel van Troost soms wat de moed liet zakken. Mocht de mensheid zich maar een flits kunnen inleven, in hoe het kind zich voelt. Hoe fijner zou het zijn voor elk kind, dat elk kind zou ontwikkelen tot een volledig mens, zoals dat de bedoeling is.

‘Wat noodzakelijk is om dichter bij het kind te staan, het wezen van het kind te leren kennen, is vertragen’, sprak de Engel van Vertraging. De laatste tijd neemt de druk onder de mensheid enorm toe. En wie wordt daar beter van? Dagelijks volg ik de ontwikkelingen of gecompliceerdheid ervan op. Er zijn krachten aan het werk die niet heilzaam zijn voor een kind.’

Ook dat beaamde de Raad der Engelen, al volgden de Engelen de snelle veranderende dagelijkse ontwikkelingen en verwikkelingen niet op, de Raad wist wel door vorige samenkomsten dat het spanningsveld op elk vlak toenam.

‘Ja,’ voegde de Engel van Ontwaken, ‘ men spreekt op de Aarde over de grote reset, het grote ontwaken, de meningen tieren welig her en der. Maar het gaat toch over het innerlijk ontvankelijk actief worden en zichzelf te leren kennen in eerste instantie, openstaan voor wie het wezen van het kind is, want ook een volwassen mens is niets anders dan een vierledig wezen. Ik zal het voorlopig hierbij houden.’

De Engelen glimlachten dankbaar naar de Engel van Ontwaken. Samen met de Engel van Wijsheid werkten ze aan een plan van aanpak, om mensen te inspireren via dromen en zogenaamde toevalligheden. Allebei beseften ze dat het een intense opdracht was, die ze met heel veel graagte op zich hadden genomen.

Dankbaar om het delen met elkaar, had de Engel van Moed even haar blik naar de aarde gericht en met een stralende glimlach riep ze opgewekt en zacht: ‘ Kijk, dat kindje daar heerlijk spelen, met die handjes vol blijdschap, de verkleurde bladeren in de tuin verzamelen. Nu kijkt het kindje naar de horizon en naar boven. Alsof dit kindje voelt dat er iets meekijkt, iets dat niet met aardse ogen alleen te zien is. Dat zijn wij, dat kindje voelt onze aanwezigheid.’

‘Zie je wel, hoe open en ontvankelijk een kind is voor wat volwassen mensen al te lang niet meer zien?’ sprak de Engel van Herinnering geestgemoedelijk.

De Engelen namen afscheid van elkaar en wisten dat het tij, mits het aanwakkeren van de liefde voor het wezen van het kind, zou keren.

© Mieke 17-12-2025

In een vredig dorpje ,genesteld tussen glooiende heuvels, lag een tuin die anders was dan alle andere. Deze tuin stond bekend als de tuin van vele kleuren en werd met liefdevolle aandacht verzorgd door een oude wijze bloemenvrouw , die haar hele leven had besteed aan het verzorgen ervan.

De tuin oogde als een levendig tapijt van heerlijk prachtig geurende bloemen, elk uniek in kleur, vorm en geur. Er waren rozen, lelies, tulpen, zonnebloemen en talloze andere bloemen, die allemaal bijdroegen aan de adembenemende schoonheid van de tuin. De dorpelingen bezochten de tuin vaak om troost en inspiratie te vinden, en verwonderden zich over de harmonieuze diversiteit van de bloemen.

Op een dag bezocht een jong kereltje heel nieuwsgierig geworden door de vele enthousiaste verhalen de tuin. Vastberaden en met een schrijfboekje in zijn hand. Hij had zoveel vragen rond die magische tuin en liep wat sneller naar het huisje. Zijn hoop was groot deze mysterieuze vrouw thuis aan te treffen. Een afspraak vooraf maken was onmogelijk.

Eindelijk. Daar stond hij dan. Alsof hij werd verwacht stond de zacht-hemelsblauw getinte deur met subliem kleurrijke bloemenmotiefjes omhuld open.

‘ Kom erin’, klonk een lieflijke melodieuze stem uitnodigend.

De jonge knaap was zo geschrokken- was ze ook nog eens helderziend?- dat hij meteen met de deur in huis viel en zijn prangende vraag op haar afvuurde.

. ‘Lieve bloemenvrouw,’ vroeg hij, ‘waarom heb je zoveel verschillende soorten bloemen? Er wordt zoveel over je magische tuin verteld

Zou het niet makkelijker zijn om gewoon één soort te kweken? Waarom zoveel moeite doen?’

De lieve oude wijze bloemenvrouw glimlachte vermakelijk en leidde het jonge kereltje naar een bankje buiten in het midden van de tuin.

‘Laat me je een verhaal vertellen,’ sprak ze. ‘ Zal ik eerst een heerlijk kopje verse kruidenthee voor ons zetten, met een lekker zelfgemaakt havermout koekje erbij’, stelde de bloemenvrouw enthousiast voor.

‘ Oh, dat lijkt me heerlijk, lieve bloemenvrouw, wat aardig van je, ik zal even met je meelopen, als dat goed voor je is.’ De lieve bloemenvrouw knikte dankbaar ‘ja’ en nam het kereltje bij de hand.

Eindellijk zaten ze rustig op de tuinbank en het kereltje zette zich wat dichter bij de lieve bloemenvrouw. Zijn oren op steeltjes gespitst want nu zou hij alles te horen krijgen. Zijn schrijfboekje was hij inmiddels vergeten. Dat had hij op de houten tafel neergelegd.

‘Lang geleden was deze tuin kaal en levenloos. Ik besloot zaden van veel verschillende bloemen te planten, in de hoop leven en schoonheid naar deze plek te brengen. Toen de bloemen begonnen te groeien, merkte ik iets heel bijzonder op. Elke bloem, met zijn unieke kwaliteiten, droeg bij aan de gezondheid en levendigheid van de tuin. De hoge zonnebloemen zorgden voor schaduw voor de tere viooltjes, de diepe wortels van de rozen hielpen de grond te verluchten en de geurige jasmijn trok bijen aan die alle bloemen bestoven.’

De lieve bloemenvrouw vervolgde: ‘De tuin bloeide dankzij zijn diversiteit. Elke bloem speelde een essentiële rol en samen creëerden ze een harmonieus en evenwichtig ecosysteem. Als ik maar één soort bloem had geplant, zou de tuin niet zo veerkrachtig of mooi zijn geweest.’

Het kereltje keek met grote ogen vol verwondering om zich heen en zag de tuin met een andere kijk. ‘Ik begrijp het nu,’ zei hij. ‘De tuin is prachtig vanwege de vele soorten bloemen. Elke bloem is anders, maar ze horen hier allemaal thuis.’

Het bloemenvrouwtje knikte dankbaar en blij. ‘Precies, lieve jongen. Deze tuin is een weerspiegeling van het leven. We zijn allemaal verschillend, met onze eigen unieke kwaliteiten en sterktes. Wanneer we samenkomen en ons anders zijn omarmen, creëren we een levendigere, veerkrachtigere en harmonieuzere wereld.’

‘Laten we hier samen ons kopje kruidenthee op klinken’ stelde de lieve bloemenvrouw met dankbaarheid voor.

Samen in stilte genietend van al die heerlijke geuren-en bonte kleurenpracht aten ze glimlachend naar elkaar de zelfgemaakte havermoutkoekjes op.

Vanaf die dag bezocht het kereltje de tuin heel vaak en herinnerde zich de wijsheid van het lieve bloemenvrouwtje die hij had geleerd over de schoonheid en kracht die in het anders zijn te vinden is.

Hij dacht er vaak over na en kwam tot de conclusie dat in het anders zijn ook eenheid is. Wat was dit kereltje zo blij dat hij het zelfs huppelend onderweg uitriep en zong: ‘Eenheid in ons anders zijn, laat ons dat samen vieren. Laten we samen een mooie wereld scheppen, want iedereen is uniek.’

De vogels hoorden zijn lied en tsjilpten er vrolijk op los, de dieren die hij voorbij liep keerden zich enthousiast kwispelend blaffend en miauwend om en liepen hem achterna; hier en daar kwam iemand nieuwsgierig geworden naar buiten om te luisteren wat het kereltje met hartstocht uitbundig uitriep. In een mum van tijd stond de hele buurt vol enthousiasme te zingen.

Thuisgekomen vertelde hij aan zijn ouders en zusjes wat hij had geleerd. Hij vertelde met veel geuren en kleuren wat de lieve wijze bloemenvrouw hem had verteld. ‘ Kom hier, lieve wijsneus,’ sprak zijn moeder. Volgende keer gaan we mee op bezoek bij die lieve oude wijze bloemenvrouw. We kunnen ook nog wat leren van haar en van jou.

Je kunt je al voorstellen dat het kereltje nog lang niet in slaap geraakte na dit wonderbaarlijk gebeuren. Tot het lieve bloemenvrouwtje in een zachte verschijning langskwam en zachtjes zijn ogen sloot….wellicht dromend over een wereld waar ieder mag zijn wie hij is. Geeuwend mompelde het jongetje ….is die lieve bloemenvrouw echt helderzieeeeeeeeee…….

Liefs Mieke ©

De laatste Nieuwe Maan van het jaar onthult een intense positie, op wat sommigen een ‘kritieke’ of anaretische graad zouden noemen, namelijk 28 graden Boogschutter.

Hoewel deze graad een voorbode is van een nieuw hoofdstuk, duidt hij ook op urgentie, crisis of een krachtige impuls om snel te rijpen en de lessen van het teken waarin hij zich bevindt te integreren.

In Boogschutter is de haast om de lessen van groei, expansie en spirituele wijsheid te absorberen en in de praktijk te brengen. Het komt precies op het juiste moment, aan het einde van een bewogen jaar vol talloze veranderingen.

Dus, wat hebben we werkelijk geleerd?

En nog belangrijker, hoe kunnen we deze ervaringen als opstap naar verdere groei, in de praktijk brengen? Hoe kunnen we kennis vertalen naar concrete ervaringen en onze zuurverdiende inzichten toepassen op de reis van het leven zelf?

Dit zijn diepgaande vragen, maar volkomen passend bij deze Nieuwe Maan. Groei en actief betrokken zijn is noodzakelijk, doe je iets vanuit de buitenkant en verinnerlijk dat niet in je hele wezen, dan heeft wat je doet geen tot heel weinig impact. Dit is altijd een waarschuwing bij de energie van Boogschutter: overdaad en van het ene naar het andere rennen leiden alleen maar tot versnippering.

Het hollen van de ene naar de andere cursus of workshop, geen tijd voor nemen om de ervaringen te laten inwerken, of er doordrongen in te worden, geeft vaak een kortstondig gevoel , het geluk hét gevonden te hebben. Daarna volgt dan meestal de ontgoocheling, toch niet dàt gevonden te hebben waarvan gedacht werd: ‘ Dat is hét. Nu ben ik er bijna’. Tot je ontdekt, dat groei een gestage lineaire weg van worden is. Je hoeft nergens aan te komen, dan waar je staat, in elk moment. Dat daar ook kleine terugval momenten in zijn, is heel menselijk en resoneert in het lineaire wordingsproces.

Alles samenbrengen en de losse eindjes aan elkaar knopen leidt op de lange termijn tot een completer, helderder en groter geheel.

De planeten staan ​​ons gunstig gezind. Geregeerd door Jupiter in Kreeft, in een driehoek met Saturnus in Vissen, is er een belofte van een duurzame basis, als we bereid zijn om er bewust in aanwezig te zijn en daar ook in te investeren.

De driehoek tussen Jupiter en Neptunus benadrukt het diep spirituele aspect van deze Nieuwe Maan. Boogschutter staat al bekend als de Wijze Leraar; in zijn meest ontwikkelde vorm begeleidt dit teken anderen naar persoonlijke groei en spirituele ontwikkelingsweg.

De uitnodiging is nu om groots te dromen, te streven naar goddelijke wijsheid en erop te vertrouwen dat alles op zijn plaats zal vallen. Boogschutter wordt immers niet voor niets ‘Gods lievelingskind’ genoemd. Op hun voeten landen is voor hen een tweede natuur, waardoor ze gedurfde risico’s durven te nemen.

Welke risico’s zouden we de komende maanden kunnen nemen? Hoe kunnen we de toekomst in eigen handen nemen, wetende dat alles zich zal ontvouwen zoals het hoort? Hoe kunnen we authentieker leven volgens onze waarheid?

Opnieuw spoort de cruciale graad van deze Nieuwe Maan ons aan tot een ‘versnelde’ groei van geloof, hoop, waarheidsvinding en expansie. Als de impuls opkomt om onze spullen te pakken en een vlucht te boeken, moeten we luisteren naar het verlangen van onze ziel. Als een sprong in het diepe, een nieuwe onderneming of een studie ons roept, laten we daar dan gehoor aan geven.

Gematigdheid is natuurlijk essentieel, hoewel die vanzelfsprekend voortkomt uit de verbinding van Jupiter met Saturnus.

Ook Venus ondersteunt deze Nieuwe Maan. Op slechts enkele graden van een perfecte conjunctie met de Hemellichamen, siert dit archetype van schoonheid, plezier en overvloed deze maanfase met haar welwillende vrijgevigheid – een andere eigenschap die centraal staat in Boogschutter. Wanneer we haar verleidelijke lied van verlangen volgen, openen zich ons pad en onze bestemming wijd. Er is geen limiet aan wat we kunnen ervaren.

15 december 2025

Terwijl Mars door Steenbok trekt, word je uitgenodigd om de rauwe energie van ambitie en structuur die deze conjunctie belichaamt, te benutten. Dit is niet zomaar een tijd voor dromen; het is een kans om de handen uit de mouwen te steken en je aspiraties om te zetten in tastbare realiteit.

Stel je de gedisciplineerde bergbeklimmer voor, die elke weloverwogen stap met intentie en focus zet, en zo een pad omhoog baant ondanks de harde wind van twijfel en afleiding. Deze hemelse dans roept je op om je innerlijke strateeg te ontketenen, je doelen hoog te stellen maar je plannen te verankeren in concrete stappen.

De energie is voelbaar: gebruik haar om de obstakels op je pad te overwinnen en je relatie met doorzettingsvermogen te herdefiniëren. In deze fase wordt helderheid je kompas, dat je door de mist van onzekerheid leidt naar je authentieke doelen.

Concreet spoort Mars in Steenbok je aan om je te verdiepen in de structuren om je heen – of het nu gaat om je carrière, relaties of persoonlijke ontwikkeling.

Beschouw dit als een wake-up call om te evalueren wat je groei bevordert en wat deze belemmert. Het archetype van de wijze architect moedigt je aan een solide fundament te leggen voor je ambities. Welke tools heb je tot je beschikking? Hoe kun je tegenslagen omzetten in springplanken? Kijk even terug naar je interne en externe hulpbronnen, werkinstrumenten je bij een eerdere tegenslag hanteerde.

Nu is het moment om de angst voor falen opzij te zetten en een veerkrachtige mindset te omarmen. Jouw acties, hoe klein ook, zijn de penseelstreken op het doek van je leven; gebruik ze wijs om een ​​meesterwerk te creëren dat je ware essentie weerspiegelt.

Deze focus op praktische toepassing stelt je niet alleen in staat je doelen na te streven, maar ook om de helderheid en richting te vinden die je door de stormen die voor je liggen zullen leiden.

Liefs Mieke

Twee bijzondere boeken geschreven door Mieke Mosmuller

Na het boek ‘Singulariteit’ ( uitgegeven in 2019) te hebben herlezen, herlees ik het vervolg ‘Posthumanisme’. (2020)

Zoals dat met antroposofische boeken iets meer vraagt aan geduld is het herlezen van de inhoud een dieper omvormen en omwerken. Ondanks de dialogen van deze boeken heel levend en begrijpelijk beschreven worden, zijn er lagen in verwerkt, die een ander soort begrijpen, een andere manier van denken, onvermijdelijk, opwekt.

En dat andere denken, ja, dat vraagt het actief opnemen van de inhoud, niet als een ja-knikken en doorslikken, maar werkelijk ervan doordrongen worden. In deze beweging voel ik heel kleine opstapjes, die ook wel mijn eigen worsteling in het gewone, alledaagse denken laat zien. Het niet afstoten zonder meer, omdat ongekend onbemind maakt, laat ons als mens zien, hoe ons denken door onze opvoeding en socialisatieprocessen is ‘gevormd’. Of mag ik zeggen het ‘eenzijdig’ op het materialistische denken is gestoeld, en liefst nog ‘wetenschappelijk’ te bewijzen.

Dat beperkende denken, wat veel mensen een houvast geeft, ontspruit aan iets anders. Dat wetenschappelijk te bewijzen, begin er maar aan. Breng het in cijfers, in grafieken, in modellen, en je komt erachter dat dit een beeld is wat zelden strookt met de werkelijkheid.

Dus wat Mieke schrijft, helderder kan ze het al niet aanbrengen; Ik voel daar zeer zeker iets anders bij, dan het voor of tegen iets zijn. Dat iets is een uitnodiging tot vrij denken, zelf-staand- denken, niet om haar na te praten, of na te bootsen, maar wel een opmaat tot zuiver duiken. Als we al zo’n gewaarwording kunnen beleven, een glimp van het zuiver te denken bij iemand waar te nemen, dat is toch wel een geschenk.

Want zuiver denken…al zijn daar heel veel meningen en visies over, dat moet eigenlijk een streven zijn, daar moet je wel die liefde voor het zuiver denken van binnen kunnen voelen, al is de weg ernaartoe een kwestie van moed niet af te dwalen en mee te varen met alles wat de weg ernaartoe afhoudt.

Met diep respect citeer ik de volgende woorden als een soort van aanspreken voor je begint te lezen. Het lezen van het eerste boek is wat ik aanraad, omdat het tweede volgt, verder bouwt op het eerste.

‘In mijn boek ‘Singulariteit’ heb ik een poging gedaan om de actuele toekomstvisie op de mens vanuit de Artificial Intelligence te weerspiegelen met de visie op de mens zoals we die kunnen hebben vanuit de anthroposofie, die niet voor niets die naam draagt: wijsheid van de mens., of een wijs mensbeeld.

Aan het slot van het boek vaan de vrienden die dit thema hebben besproken uiteen en spreken af om enkele maanden later opnieuw samen te komen om een concreet toekomstbeeld van de menselijke ontwikkeling te ontplooien, dat uitgaat van de soevereiniteit van de geest.

Dit huidige boek ‘Posthumanisme’ is het verslag van die samenkomst van dertien vrienden in het hooggebergte. Het is een gecomprimeerde beschrijving van de mensheidsontwikkeling op aarde geworden, beschreven vanuit de tijd van het vroege Lemurië tot aan het eind van het Na-Atlantische tijdperk.

Makkelijk te lezen zal het niet zijn, ik reken op de activiteit in het meedenken en vooral voorstellen bij de geëngageerde lezer(s). Zonder die activiteit kan het niet anders zijn dan een merkwaardige opeenstapeling van feiten in het verleden en toekomst.

Brengt de lezer het daarentegen op om met het actieve voorstellen mee te denken en te imagineren, dan verschijnt een onbegrensd rijke toekomst voor de innerlijke blik.

Daarbij zal het posthumanisme van de singulariteit verbleken tot een levenloos onding.

Als in de mens ingeboren de waarheidszin leeft, waarin ik het vaste vertrouwen heb, dan moet daarin de vreugdevolle herkenning van dit toekomstbeeld oplichten.

Het enige wat ertegen kan spreken is de onwil, in alle mogelijke vormen, van geen zin hebben tot regelrechte weerzin.’

Mieke Mosmuller

Achterflap boek: ‘ De transhumanisten zijn niet bereid zich te verdiepen in de zin en de betekenis van het fysieke lichaam op zich. Ze willen er eenvoudigweg van af, nadat ze daaruit gedistilleerd hebben wat voor hen het belangrijkste is: een algoritme op basis van informatica, dat ook een zekere creativiteit bevat, zoals we die in het game kennen.

Met die creativiteit moet je dan genoegen nemen, verder ontwikkeld uiteraard. Met de ongekende rekencapaciteit als ondergrond voor de intelligentie moet je dan gelukkig zijn. De toekomstige machinemensen, die nog iets heel anders zullen zijn dan de robots, zullen dan de plaats van de biologische mens innemen.’

Wanneer je deze inzichten meditatief opneemt, dan vind je het tegenbeeld daarvan en kom je min of meer vanzelf bij de stap in de mensheidsontwikkeling dat hier de ‘wederhelft’ van is en die nog in een verre toekomst ligt.’

In de vorm van voordrachten en gesprekken wordt in dit boek deze ‘wederhelft’ van het trans- en posthumanisme geschilderd. Het is een spirituele toekomstvisie, geen science fiction.

Home

Mieke Mosmuller (1951- Amsterdam) studeerde geneeskunde in Amsterdam en heeft meer dan dertig jaar ervaring als praktiserend arts. Sinds 1994 is zij naast haar beroep als arts auteur van romans en spiritueel-filosofische boeken. Zij schrijf inmiddels meer dan 57 boeken. Een deel van haar werken zijn vertaald in het Duits, Engels, Deens en Frans.

Mieke Mosmuller

‘

De Engel van Dankbaarheid straalt zacht licht uit haar vleugels

Zwaar en donker, alsof de wolken zich samentrekken in een dreigende sfeer is er de Engel van Angst.

De Engel van Dankbaarheid had zo pas haar blik laten vallen op de Aarde, zag hoe groot het worstelen was van velen, het verdriet om het leed berokkend onder mensen door mensen vooral met macht, raakte haar diep. ‘Wat moet ik hiermee, als Engel van Dankbaarheid, al het donkere en duistere met een gevoel van Dankbaarheid te benaderen.’? ‘Dat kan geen mens ontvangen, dat achter de duisternis en de donkerte, een geschenk ligt.’

Nadenkend over wat ze had gezien, zag ze wat verderop de Engel van Angst tevoorschijn treden. Aarzelend bewoog de Engel van Dankbaarheid naar de Engel van Angst, opende haar vleugels-armen en sprak ze de woorden ‘Kom, laat mij jou omarmen, want in jouw schaduw kan ik het geschenk zien.’

Maar Angst kon niet antwoorden. Zijn hart was gesloten, zijn donkere naar beneden hangende vleugels trilden. Hij voelde de warmte van haar licht, maar durfde niet dichterbij te komen. ‘Ik kan niet,’ fluisterde hij, ‘ want als ik jou ontvang, verlies ik mijn macht en controle. Ik ben hier om te waarschuwen, niet om te vieren.’

Dankbaarheid knielde langzaam neer en legde haar hand op haar hart. ‘Je hoeft niets te verliezen,’ zei ze zacht. ‘ Wanneer je mij ontvangt, wordt jouw waakzaamheid een zegen. Jij toont waar jouw angst is, en ik kan je helpen hoe je angst om te ontvangen helend kan inwerken.’

Maar Angst bleef staan, gevangen in zijn eigen energie. Hij kon niet van harte ontvangen, en daarom kon hij geen dankbaarheid tonen. Zijn vleugels bleven donker, zijn blik bleef naar beneden gericht.

En toch — in het moment van die ontmoeting werd iets anders opgewekt. Want hoewel Angst niet kon antwoorden, bleef Dankbaarheid aanwezig. Haar licht omhulde hem zonder dwang, zonder verwachting. En heel even, in een flits, voelde Angst dat hij niet alleen was. Er was nog een derde Engel aanwezig, dat kon hij voelen, maar nog niet helder waarnemen. Hij werd het zich wel gewaar.

Hij keerde zich om en verdween weer terug naar zijn schaduw. Dankbaarheid bleef achter, haar vleugels nog steeds stralend. ‘Op een dag,’ fluisterde ze, ‘zal hij terugkeren. En dan zal hij weten dat zelfs zijn donkerte een plaats heeft in het grote geheel.’

Op een gegeven moment keek De Engel van Angst zijn schaduw. aan. Zijn vleugels waren alsnog zwaar, donker, als wolken die de zon bedekken. Hij droeg de energie van terughoudendheid, van wat als…? en ik durf niet…. Hij wilde beschermen, maar zijn bescherming was vaak een gevangenis. Maar toch voelde hij een derde aanwezigheid, nog sterker dan de vorige keer.

Haar vleugels waren licht als de dageraad, in tinten van zacht roze en zilverblauw. De Engel van Hoop trad naar voor.

Hoop keek naar Angst en sprak: “k zie jouw schaduw, maar ik zie ook de weg die daarachter ligt. Jij bent niet het einde, jij bent de poort.’

Angst hief zijn hoofd voor een fractie op, verrast door haar woorden. Hij voelde dat er iets mogelijk was, iets dat verder ging dan zijn eigen verharding.

‘Hoop opent de deur,’ sprak ze bemoedigend ,’ maar ik ben de stap die volgt. Vertrouwen. Ik ben het weten dat je gedragen wordt, zelfs als je niet alles begrijpt. Ik ben de adem die fluistert : ‘ Omarm je schaduw, maar laat ook het licht erop schijnen, zodat jij het midden vindt.’

Dankbaarheid had het gebeuren met een glimlach waargenomen, want zij wist dat haar licht nu een bondgenoot – Hoop- had gevonden. Angst voelde de zachte kracht van Hoop als een uitnodiging. Hij wist dat er een weg was, al kon hij het geschenk nog niet volledig ontvangen.

De ontmoeting van de drie Engelen- de Engel van Dankbaarheid, de Engel van Angst en de Engel van Hoop is een verhaal van contrasten. Samen vormen ze een spiegel van de ziel.

Zo is het ook op aarde. Veel mensen dragen de Engel van Angst in zich — een stem die hen tegenhoudt, die fluistert dat ze niet durven, dat ze tekortschieten. En tegelijk leeft in hen de Engel van Dankbaarheid — een zachte kracht die herinnert aan wat er wél is, wat ontvangen mag worden. Door de Engel van Hoop die ook in ieder mensenhart leeft, is de mens in staat om het Licht en de Duisternis in zichzelf te verbinden, in de meest uitdagende situaties en beproevingen van het leven. Dat is de Kracht van deze Engel. Daarin het midden te vinden.

Angst kan niet volhartig worden ontvangen, waardoor dankbaarheid niet doordrongen wordt in Wezen van de mens . Het is de angst om iets te verliezen, wat tijdelijk tot een opluchting zorgt of een gemoedsopwelling geeft van ‘dankbaarheid’, maar die deugd van dankbaarheid dringt niet dieper door in de Ziel.

Telkens wanneer een mens, ondanks de angst, toch een moment van bewust dankbaarheidsgemoed in zichzelf laat opwellen en dieper doordringen in de Ziel, dan verandert er iets. Het donker wordt niet verdreven, maar krijgt een andere zingeving en betekenis.

Wat is de diepere betekenis vanuit de antroposofie?

* De Engel van Dankbaarheid kan gezien worden als een beeld van de Christuskracht in ons: zij omarmt, zij herinnert ons aan het geschenk van het leven, zij brengt balans tussen de polen.

* De Engel van Angst weerspiegelt de Ahrimanische invloed: de energie die ons wil beschermen door ons stil te zetten, die fluistert dat we niet durven, dat we tekortschieten. Hij kan niet van harte ontvangen, want zijn natuur is verharding en controle.

* Tegelijk speelt ook de Luciferische verleiding mee: de neiging om dankbaarheid te verheffen tot een vlucht in licht en illusie, zonder de schaduw werkelijk te erkennen. Dankbaarheid kan dan zweverig worden, los van de aarde.

Wanneer deze twee krachten elkaar ontmoeten, ontstaat spanning. Angst kan niet ontvangen, en Dankbaarheid kan niet afdalen zonder te verliezen in illusie. Maar juist in het midden — in het hart van de mens — kan er een transformatie plaatsvinden.

In het dagelijks leven ervaren mensen vaak dat angst hen verlamt (Ahrimanisch), terwijl de verleiding groot is om weg te vluchten in illusies of oppervlakkige positiviteit (Luciferisch).

Dankbaarheid is de weg van het midden: zij erkent de schaduw, maar ziet ook het geschenk. Zij verbindt hemel en aarde, licht en donker.

Hoop en Vertrouwen groeien wanneer we leren beide krachten te herkennen, zonder ons door hen te laten overheersen.

“Wanneer wij de Luciferische vlucht en de Ahrimanische verharding herkennen, en toch kiezen voor Dankbaarheid, dat het IK de middenweg daarin actief in kan bewegen, dan ontstaat vertrouwen.

Het hart wordt de plaats waar licht en donker elkaar ontmoeten — en waar de ziel zich herstelt.’

Ik heb met dit heel eenvoudig verhaal een poging gedaan om iets in beweging te brengen, omdat ik daar ook zelf natuurlijk steeds vaker bewust bij stilsta. We moeten het duister niet ‘verlichten’ op manieren die, zoals we dat kennen, de schone schijn hoog houdt maar weghoudt van een opwaartse beweging naar heelWording.

Warme hartegroet

© Mieke

In het hart van het oude land Bharat, een hindoenaam voor India, waar de heilige rivieren stroomden en de bergen geheimen fluisterden aan de wind, leefde godin Sarasvati.

Zij maakte deel uit van de drie-eenheid van godinnen, waartoe ook Lakshmi en Parvati behoorden.

Zij was een van de belangrijkste godinnen in het hindoeïsme, vereerd als de godin van rijkdom, welvaart en fortuin en werd vaak afgebeeld als een prachtige vrouw met vier armen, staand of zittend op een lotusbloem, wat staat voor zuiverheid en spirituele kracht. Ze wordt actueel meestal afgebeeld met gouden munten die uit haar handen stromen, wat overvloed en vrijgevigheid vertegenwoordigt.

Parvati belichaamde de verzorgende en meelevende aspecten van het goddelijke vrouwelijke en stond ook bekend om haar felle vormen, zoals Durga en Kali, die ze aannam om de wereld te beschermen tegen kwade krachten Haar constante toewijding aan Shiva en haar rol als liefhebbende moeder, maakten haar tot een heel geliefd figuur onder toegewijden. Samen vertegenwoordigden ze het vrouwelijke goddelijke aspect.

Sarasvati was de belichaming van wijsheid, muziek, kunst en geleerdheid. Haar aanwezigheid was als een zachte bries die helderheid en inspiratie bracht aan iedereen die haar zegeningen zocht.

Sarasvati verbleef al heel lang in een hemels rijk, omringd door de meest exquise tuinen en serene meren. Haar verblijfplaats was een plek van rust en schoonheid, waar de lucht gevuld was met de melodieuze klanken van haar veena, een goddelijk snaarinstrument. De muziek die ze speelde was niet alleen een verzameling noten, maar een symfonie die resoneerde met de essentie van de Schepping.

Op een dag, toen Sarasvati bij het met lotus gevulde meer zat, voelde ze een verstoring in de wereld beneden. De mensen van Bharat verloren het contact met hun innerlijke wijsheid en creativiteit en er was nog meer gaande, wist ze. De kunsten vervaagden en de dorst naar kennis nam af.

Sarasvati wist dat ze moest ingrijpen om de balans en harmonie te herstellen, want klanken kunnen op de juiste manier ingezet, het donker naar het licht brengen, zelfs rampen afwenden, echter wist ze dat de aardse mens diep doordrongen is in het aardse denken, niet echt bewust zuiver meer kan waarnemen.

Toen ze afdaalde naar het aardse rijk, nam Sarasvati de vorm aan van een stralende vrouw gekleed in een eenvoudige witte sari, die puurheid en verlichting symboliseerde. Ze droeg haar veena, een boek met oude geschriften, haar mala- een gebedsketting met 108 kralen- om haar hals. Een schaal met puur bronwater zou ze wel, eenmaal terug op aarde, ergens vinden. Klaar om te helpen.

Terwijl ze door de dorpen en steden liep, bracht Sarasvati’s ingetogen aanwezigheid een serene en rustgevende energie. Ze bezocht scholen, waar ze kinderen over het belang van leren en creëren vertelde. Ze zat bij kunstenaars en begeleidde hen met wijsheid en geduld, terwijl ze schilderden en beeldhouwden.

Met een bovennatuurlijke kunstminnende gave- haar ogen gesloten om de door haar ziel gehoorde klanken ongestoord te laten stromen, speelde ze met haar fijngevormde handen en vingers op haar veena. Hun zielen werden zichtbaar geraakt, toen ze hen, na de laatste klanken in een vertraagd ritme tokkelend, een voor een met een zachte blik aankeek. De ruimte was gevuld met de zuiverste klanken- die minutenlang helend natrilden. Dat er geen woord werd gesproken, applaus de sereen vervulde ruimte verstoord zou hebben, was voor haar een teken dat haar zielsgeïnspireerde klanken de harten en zielen van de kunstenaars hadden bereikt. Sarasvati dankte hen voor hun aanwezig zijn en wist dat hun bijdrage tot het creëren en co-creëren van nieuwe Velden in het Scheppingsplan zich verder zou ontvouwen.

Zelf nam Sarasvati wat tijd voor zichzelf,

om haar ervaringen te verwerken. Een paar dagen ,voor ze haar weg verder zette in een heel klein dorpje, vlakbij een rivier, nam ze in stilte haar 108-kralige houten mala, en bleef een tijdlang in lotushouding met gesloten ogen zitten, herhaalde met zachte kracht de eenvoudige heilige mantra ‘Aum’.

Enkele dagen later arriveerde Sarasvati in dat heel klein dorpje, en zag een kampvuur waar de inwoners zich hadden verzameld. Dichterbij komend voelde ze de energie en trillingen van de dorpelingen, bezorgd en wanhopig. Het leven in het dorpje werd steeds onzekerder door aardschokken- en bevingen waardoor het water het dorpje dreigde te overspoelen.

Sarasvati luisterde met mededogen en begreep dat de situatie die werd gecreëerd niet natuurlijk was. Dit had ze al vaker waargenomen, dat donkere krachten het leken te overwinnen van het licht. Echter, had ze ook waargenomen, dat er een enorme overgang en transitie over de hele wereld plaatsvond. Een overgang die helaas heel veel onzekerheid zou geven, bestaans-onzekerheid.

Die informatie, voelde ze, kon ze nog niet meteen delen met de dorpelingen. Met enige droefheid, stemde ze zich af op haar ziel, de dorpelingen, het dorpje aan het water, en het groter geheel- wederom vulde de omgeving aan het kampvuur zich met niet eerder gehoorde helende klanken van haar veena.

De muziek die uit haar instrument stroomde was anders dan alles wat de dorpelingen ooit hadden gehoord. Melodieën die tot hun hart sprak en hen herinnerde aan de schoonheid en wijsheid die in ieder van hen verborgen lag. Terwijl de zuivere klanken in de lucht dansten, voelden de dorpelingen een hernieuwd gevoel van hoop en inspiratie. Met weloverwogen woorden- nam Sarasvati het woord en sprak de dorpelingen bemoedigend toe.

Ergens ‘wisten’ de dorpelingen, omdat ze heel sterk vanuit hun zielsessentie leefden, wat er gaande was. Het was een bevestiging van wat ze al wisten. Echter door de helende klanken die Sarasvati afgestemd op het kleine dorpje, liet horen, viel de dreigende angst-schaduw van hen af. Iedereen die Sarasvati had ontmoet, ervoer een diepe energetische verandering, ook al waren de omstandigheden erbuiten van een andere hoedanigheid.

Samen in verbinding en samenhorigheidsgevoel, kozen ze ervoor om hun dagelijkse leven nieuw leven in te blazen met kunst op de meest veelzijdige manier. Het dorp transformeerde in een centrum van artistieke en intellectuele activiteit. Kinderen gingen graag naar school, kunstenaars creëerden meesterwerken en muzikanten componeerden liederen die het leven en de natuur vierden.

Het nieuws over Sarasvati’s aanwezigheid verspreidde zich wijd en zijd en mensen uit verre landen kwamen om zicht te laten inspireren door haar helende kunstzinnige gaven. Ze bleef haar gaven delen en leidde de mensheid naar een pad van eigen wijsheid, creativiteit en verlichting.

Naarmate de jaren verstreken, bloeide het land op met kennis en kunst. De mensen eerden Sarasvati met festivals en rituelen en uitten hun dankbaarheid voor haar goddelijke tussenkomst. Ze bouwden tempels in haar naam, waar ze chantten en mantra’s zongen.

Sarasvati keerde terug naar haar hemelse rijk, wetende dat haar missie was volbracht. Ze waakte over de wereld met een gevoel van vervulling, haar hart gevuld met liefde voor de mensen die ze had aangeraakt. Haar nalatenschap leefde voort, een bewijs van de kracht van wijsheid, muziek en kunst.

Sarasvati herinnert er ons aan dat de goddelijke creatieve vonk in ieder van ons aanwezig is. Het is die krachtige vonk op ‘aan’ zetten. Sarasvati, de godin van wijsheid en creativiteit is een tijdloos verhaal, dat generatie op generatie mag doorgegeven worden.

Met het chanten van de heilige mantra OM SHRIM HRIM SARASVATI NAMAHA verbind je je met de helende creatieve scheppingsenergie van Sarasvati.

Liefs Mieke

©

Het kunstzinnig onderwijs in Steiner-Waldorfscholen heeft een diepgaande meerwaarde omdat het niet alleen creativiteit stimuleert, maar ook de cognitieve, sociale en emotionele ontwikkeling van leerlingen ondersteunt.

* Hoofd, hart en handen

Het onderwijs richt zich op een holistische ontwikkeling, waarbij denken, voelen en doen in balans zijn. Kunst helpt leerlingen om kennis niet alleen intellectueel, maar ook intuïtief en emotioneel te verwerken.

* Creativiteit en verbeeldingskracht

Door kunstzinnige vakken zoals schilderen, vormtekenen, muziek en toneel leren leerlingen vrij en expressief denken, wat hun probleemoplossend vermogen versterkt.

* Diepere leerervaringen

Kunst wordt geïntegreerd in alle vakken, waardoor lesstof levendiger en betekenisvoller wordt. Dit helpt leerlingen om kennis op een diep niveau te verinnerlijken.

* Sociale en emotionele groei

Kunstzinnige activiteiten bevorderen zelfvertrouwen, samenwerking en empathie, wat essentieel is voor een harmonieuze sociale ontwikkeling.

*Spirituele en persoonlijke ontwikkeling

Het Steiner-Waldorfonderwijs ziet kunst als een manier om innerlijke groei en bewustzijn te stimuleren, waardoor leerlingen zich verbonden voelen met zichzelf en de wereld.

Door kunst als een levend en dynamisch onderdeel van het onderwijs te maken, krijgen leerlingen de kans om hun unieke talenten te ontwikkelen en een diepere verbinding met kennis en creativiteit te ervaren.

In de antroposofische visie van Rudolf Steiner wordt de mens gezien als een wezen dat bestaat uit vier wezensdelen: het fysieke lichaam, het etherische lichaam, het astrale lichaam en het Ik. Kunstzinnige expressie speelt een belangrijke rol in hoe deze wezensdelen zich manifesteren en ontwikkelen.

1. Het fysieke lichaam en kunst

Het fysieke lichaam is het stoffelijke deel van de mens, gevormd door de materiële wereld. Kunstzinnige activiteiten zoals schilderen, beeldhouwen en muziek helpen om het fysieke lichaam te verfijnen en te harmoniseren. Door kunst wordt de motoriek, coördinatie en zintuiglijke waarneming versterkt, waardoor de mens zich bewuster wordt van zijn fysieke aanwezigheid in de wereld.

2. Het etherische lichaam en kunst

Het etherische lichaam, ook wel het levenslichaam genoemd, is verbonden met ritme, vitaliteit en vormkracht. Kunstzinnige processen zoals muziek, dans en vormtekenen werken in op het etherische lichaam door harmonie en ritme te brengen. Dit helpt bij het innerlijk evenwicht en ondersteunt de levenskrachten die het fysieke lichaam doordringen.

3. Het astrale lichaam en kunst

Het astrale lichaam is het zielenaspect van de mens, waarin gevoelens, emoties en wilsimpulsen leven. Kunst raakt het astrale lichaam diep, omdat het een uitdrukking geeft aan innerlijke belevingen. Poëzie, schilderkunst en theater kunnen emoties transformeren en helpen bij het verwerken van innerlijke ervaringen. Het astrale lichaam wordt door kunst verfijnd en verrijkt, waardoor de mens zijn innerlijke wereld beter kan begrijpen.

4. Het Ik en kunst

Het Ik is de wezenlijke kern van de mens, die hem tot een bewust en scheppend individu maakt. Kunst is een manier waarop het Ik zich uitdrukt en ontwikkelt. Door kunstzinnige creatie kan de mens zijn spirituele en morele idealen vormgeven en zijn innerlijke groei versterken. Steiner zag kunst als een brug tussen de materiële en geestelijke wereld, waardoor de mens zijn hogere bewustzijn kan ontwikkelen.

Kunstzinnige expressie is in de antroposofie niet alleen een vorm van creativiteit, maar een spirituele en fysieke ervaring die alle wezensdelen van de mens beïnvloedt. Het helpt om balans en harmonie te brengen tussen lichaam, ziel en geest, en ondersteunt de innerlijke ontwikkeling van de mens.

Liefs Mieke

Een Ode aan de Dieren

Ik voel me vredig in mezelf. Kleurrijke lichtjes flikkeren zachtjes niet-verblindend in ons huis. Dieren nemen een belangrijke plek in in mijn hart. Ik voel wat mijn zielsverbinding met dieren met me doet, een diepe gevoelservaring, hoe ze zich ook aan mij laten zien. Ik ervaar het elke dag met ons allerliefste Caspertje, dankbaar dat hij reeds meer dan 14 jaar deel uitmaakt van ons gezin.

Met diep respect, een extra in het licht zetten van onze dieren, groot en klein, nodig ik ieder mens uit mee te delen in de vreugde en dankbaarheid voor alle dieren. Dieren zijn onze spiegels, healers en transformators op een drievoudige manier: lichaam, geest en spirit.

Ik eer de dieren in het bos, op het veld, in de lucht, in het water…

De herten met hun gracieuze lichte tred, alsof ze over de aarde zweven, een toonbeeld van elegantie, opvallend onopvallend en één met de natuur. De vele soorten vogels in de bomen, zingen zacht vrolijk stemmige en meerstemmig beantwoorde lied. De vos die in de schemering van de dag door de velden sluipt. En de konijnen, met hun zachte vacht, nieuwsgierige ogen, springen speels snel en behendig alsof ze vrolijk dansen in het rond.

De schapen die vredig grazen in de wei, dicht bij elkaar staand, als een symbool van samenhorigheid en verbinding, met hun zachte geblaat de lucht vult, ik luister naar hun verhaal.

Kauwend op hun voer, af en toe rondkijkend met hun grote zachte ogen, laten in hun ziel kijken, ik zie de koeien, ik zie hun ziel, zoals elk dier een ziel heeft trouwens, ik zie hun angst, omdat ze weten wat hen te wachten staat. En toch zie ik hun dankbaar zijn, omdat ze instinctief ‘weten’ dat de mens steeds bewuster wordt.

Zacht spinnend op mijn schoot en op vele knusse plekjes in huis, spint ons Caspertje genietend tevreden met half gesloten ogen. Bijzonder hoe katten zich sierlijk haast onhoorbaar op hun pootstappen bewegen, speelse sprongen makend, onvermoeid doorgaan tot ze zich in hun mandje neervleien.

Hun jachtinstinct moeten we niet afkeuren, want hun bijdrage voor velen is groot. Katten zijn, hoe groot of klein ze ook zijn, spiegels van onze ziel en healers. Hen tot iets verplichten wat ze niet willen….laat ons zien hoe wij met grenzen omgaan. Tot bloedens toe….voor wie dat niet respecteert. Katten hebben notabene geen baas.

Altijd klaar om hun baasjes te begroeten, waken honden trouw bij de deur. Hun ogen stralen loyaliteit en puur liefde uit. Altijd klaar voor een nieuw avontuur, rennen ze vrolijk door het veld, hun staarten kwispelend van vreugde. En valt het je niet op dat katten en honden het steeds beter met elkaar gaan vinden, terwijl wij mensen het nog steeds anders vertellen. Katten en honden zet je maar beter uit elkaar.

Ondanks spinnen voor velen angst inboezemen, en ik geef toe, ik zie ze liever buiten hun ding doen, dan ze plots vanuit mijn ooghoek te zien verschijnen. Bewonderenswaardig is hoe spinnen hun krachtige geweven kunstweb-werken creëren, glinsterend in het ochtendlicht, een bewijs van geduld en precisie. Kunstenaars van de natuur.

Een toenemende bijzondere band zie ik groeien tussen mens(en) en paard. Majestueuze krachtige dieren, zich bewegend met een vloeiende elegantie, hun manen wapperend in de wind terwijl met snelheid over uitgestrekte velden galopperen. Kijk in hun ogen, wat een diepe wijsheid, rust en intelligentie stralen ze uit. Met hun enorme gevoeligheid communiceren paarden met subtiele signalen, in staat om de emoties van hun ruiters en wie paarden respectvol benadert, aan te voelen. Als sociale dieren, die sterkte familiebanden onderhouden, is hun aanwezigheid een symbool van nobelheid en vrijheid.

En wat heerlijk om dolfijnen te eren, vooral geliefd om hun sociale aard, hun sierlijke acrobatische speelse sprongen in het water, hun intelligentie en vermogen om te communiceren op een bijzondere manier. Ze zijn eigenlijk een symbool van vrijheid en vreugde, als ze zich vrij uit bewegen in de oceaan. Dat dolfijnen om hun intelligentie en sociale interacties wetenschappers inspireren en fascineren kan ik begrijpen, echter….hun zielssignatuur vraagt om een vrij rijk stromende bestemming, uiteindelijk wel.

Er is over elk dier wel iets te delen, het gaat erom voor vandaag mogen we alle dieren, groot en klein, dankbaar eren omdat ook hun bewustzijn verder evolueert. Een zegen voor ons als mens, voor de aarde, wonderen van de natuur.

Liefs Mieke en zachte pootjes van Caspertje

In een wereld waar schaduwen vaak groot waren en het gewicht van de duisternis overweldigend leek, was er een andere wereld net buiten de sluier van de menselijke waarneming – een wereld waar engelen woonden. Deze stralende pure hemelse wezens, waakten over de aarde met hun zachte liefde en mededogen.

Onder deze engelen was een Waker, wiens vleugels schitterden met de kleuren van de dageraad. Die engel had een speciale missie, zoals alle engelen dat wel hebben, om degenen die zich verloren voelden in de duisternis te begeleiden en te beschermen, om hen te helpen hun weg naar het licht te vinden. Hun innerlijk licht.

Op een koude winternacht, terwijl de sterren fonkelden als verre bakens van hoop, daalde de engel af naar deze wereld. Wat de Waker zag en aankeek, stemde deze engel bedroefd. Mensen die worstelden met het leven, oogsten waren mislukt, spanningen onder elkaar liepen op, sommigen werden ziek en gingen dood. Ook kinderen, dieren. De nachten waren lang en ijzig koud.

De engel liep tussen hen door, onzichtbaar, maar ondanks de mensen de engel niet konden zien met hun ogen, voelden ze een zachte warme aanwezigheid. Al was de situatie onveranderd, het voelde alsof de lasten van hun schouders vielen. Zachtjes fluisterde de engel bemoedigende woorden naar de vermoeide boeren en herinnerde hen aan de veerkracht van de menselijke geest.

De inmiddels verzwakte kinderen voelden zich aangeraakt door een onzichtbare hand. Maar er gebeurde wel iets opmerkelijk. De jonge kinderen zagen de contouren van de engel verschijnen. Hun doffe ogen werden helder, alsof er lichtjes werden aangestoken, hun levenskracht werd leven ingeblazen. Wat wonderbaarlijk!

In het hartje van het dorp woonde Tess, een jong volwassen vrouw, die haar weg was kwijtgeraakt door de vele tegenslagen, haar geliefde buren te zien strijden. Maar wat haar levenslust verlamde, was het plotse overlijden van haar geliefde, met wie ze zich van kindsbeen af enorm verbonden voelde. Zielsgeliefden.

Haar verstand kon er niet bij dat een zo nog jong gezond mens, zomaar uit het leven kon worden gerukt. Onrechtvaardig, vond ze dit. Wat had ze dan verkeerd gedaan? Zij, die zo betrokken was bij de mensen, die er altijd was voor anderen, zorgzaam en liefdevol.

Het leed was zwaar om te dragen, te zwaar voor haar hart.

Gebroken voor het leven. Dat was het enige wat ze voelde.

Op een avond, nam ze plaats bij een flikkerend zacht vuur. Hopend dat de warmte van het vuur haar diepe pijn zou helen. Zilte tranen liepen onophoudelijk over haar wangen. Niets kon haar troosten, niemand, ook niet de warme gloed van het vuur.

Verloren ben ik, heel spoedig zal ik me naar de andere wereld begeven, zal ik mijn geliefde zien en voor eeuwig samen zijn. Met die laatste gedachten, legde ze zich neer op een groene deken, die ze zelf had geweven.

In haar dromen verscheen de engel-Waker. De aanwezigheid voelde als een zachte balsem op haar gebroken hart. Een gevoel van rust en overgave stroomden in haar hart.

‘Tess,’ sprak de engel-Waker haar fluisterend aan, ‘je bent niet alleen. Je geliefde is er nog steeds, maar op een andere plek, een andere wereld. Een wereld die ver af lijkt, maar heel dichtbij is. Het licht in jezelf dooft nooit uit. Je hart is heel, al voel je je hart als gebroken, de liefde van je geliefde is eeuwig. Ook al is hij in de vorm getransformeerd’. Voorbij het lijden, is het de Liefde die blijft.’

Tess was in een diepe slaap en droomde verder. Er leek een gesprek te ontstaan tussen de engel-Waker en Tess. ‘Maar hoe kan ik de kracht vinden’ vroeg Tess met trillende stem, ‘ de moed om door te gaan. Zonder mijn geliefde.’

Waarop de engel-Waker met een tedere beweging de vleugels over Tess-schouders legde.

‘De kracht die je zoekt, die zin in je. Het zit in je hele Wezen. In de Liefde die je deelde, in de herinneringen die je koestert, in de vriendelijke gemoedelijkheid hoe je met andere mensen omgaat. Je hart is je gids, je kompas. Liefde is wat heelt, je heelheid waarmee je geboren bent, ben je niet verloren. Het leven omarmen, in elk moment, met het besef dat het moment van het fysieke loslaten, een aards leven, een einde komt. Soms heel onverwachts. Of na een lange lijdensweg. Echter is het Leven eeuwig in de Ziel. Praat met je geliefde zoals je hem hebt gekend. Dierbaren horen je op een andere manier weliswaar. Maar denk goede gedachten, dat is helpend voor dierbare overledenen en voor de mensen die achterblijven.’

Met die woorden legde de engel-Waker een hand op het hart va, Tess. Een warm gouden licht straalde heel zacht in haar hart- en buikgebied. Haar hele lichaam werd ingestraald met helende energie. Het leven in haar hele wezen werd opgewekt.

Tess begon te ontwaken en opende haar ogen, om zich heen kijkend, het vuur brandde nog steeds zachtjes, voldoende om het warm te hebben. Een golf van hoop en vastberadenheid was wat ze gewaar werd. In liefde, uit liefde voor het Leven.

Naarmate de dagen verstreken voelde Tess zich geheeld.. Ze zocht contact met haar buren en bood hulp en troost. Zoals ze dat altijd had gedaan. Onvoorwaardelijk dienstbaar.

Ze verzorgde de gemeenschappelijke tuin van het dorp, plantte zaden van hoop en verzorgde ze met zorg. De dorpelingen, geïnspireerd door haar kracht en vriendelijkheid, begonnen hun eigen licht in de duisternis te vinden.

De engel-Waker bleef tot zolang het nodig was, waken over deze wereld: begeleidden en beschermden degenen in nood, en herinnerden de bewoners eraan dat zelfs in de donkerste nacht het licht van liefde altijd zou schijnen.

In alle tijden. Hier en nu en tijdloos.

Liefs Mieke © Mieke